مارسل پانیول ( به فرانسوی: Marcel Pagnol ) ( ۲۸ فوریه ۱۸۹۵–۱۸ آوریل ۱۹۷۴ ) نویسنده، نمایش نامه نویس و فیلم ساز اهل فرانسه است. او در سال ۱۹۴۶ نخستین فیلم سازی بود که به عضویت آکادمی فرانسه درآمد.
مارسل پانیول فرزند معلم مدرسه و خود در آغاز معلم زبان انگلیسی بود، اما زود از آن کار دست کشید و به پاریس رفت و استعدادش را در نویسندگی آزمود و نخست نمایشنامه ای در جانبداری از صلح نوشت به نام «سوداگران افتخار»[ ۱] ( ۱۹۲۶ ) و سپس نمایشنامه هایی که نوشت او را به شهرت و محبوبیت رساند و فیلم های پانیول براساس فیلم نامه هایی که همه به قلم خود اوست، بسیار نمایش داده شد. برخی از این فیلم ها که مشهورند امروز جزء آثار کلاسیک سینمایی به شمار می آیند و به سینماتکها راه یافته اند.
نخستین نمایشنامه های معروف پانیول جاز[ ۲] و توپاز[ ۳] نام دارد. نمایشنامه جاز که اول بار در ۱۹۲۶ به روی صحنه رفت، در واقع تملق و تقدیرهای بی جا در جامعه را نشان می دهد و گویی زندگی اجتماعی بعضی افراد را در مقابل آیینه قرار می دهد. توپاز داستان مردی به نام توپاز است که پاره ای از روحیات و خلق وخوی تارتوف[ ۴] و ولپن[ ۵] را به ارث برده است.
این نمایشنامهٔ چهارپرده ای در ۹ مه ۱۹۲۹ به نمایش درآمد و در ۱۹۳۰ به چاپ رسید و با اقبال تماشاگران مواجه شد. پانیول پس از توفیق توپاز که همزمان در پاریس و لندن و برلن و رم و بخارست و مسکو و کپنهاک و زاگرب به نمایش درآمد، نمایشنامهٔ ماریوس را در تئاتر دوپاری به صحنه برد، با بازی های پیر فرنه[ ۶] در نقش ماریوس. این نمایشنامه نیز با همان استقبالی که ماریوس پنج ماه پیش از آن به خود دیده بود، روبرو شد و منتقدان آن را حتی بیش از توپاز ستودند.
ثروتی که پانیول از فروش فیلم های خود به دست آورد به او آزادی عمل داد و وی سرانجام شرکت فیلمبرداری خود را تأسیس کرد. استودیوهای پانیول با تجهیزات کامل و همه وسایل و امکانات مورد نیاز از سال ۱۹۳۴ در مارسی به کار پرداختند؛ و همه کارها در همین استودیو انجام می شد و تنها چیزی که پانیول قادر به تولید آن نبود، نوار فیلم بود. علاوه بر این پانیول از نخستین کسانی است که صدا را مستقیماً در صحنه ضبط کرد و در هوای آزاد به فیلمبرداری پرداخت.
فعالیت پانیول با وقوع جنگ جهانی دوم متوقف نشد، او همزمان با شروع جنگ فیلم دختر چاه کن را بر اساس داستانی که خود نوشته بود، با شرکت فرناندل و رمو تولید کرد. اما کمی بعد پانیول ناگزیر استودیوهایش را فروخت تا اشغالگران نازی مجبورش نکنند که برای آن ها فیلم های تبلیغاتی بسازد. البته گروهش پراکنده شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمارسل پانیول فرزند معلم مدرسه و خود در آغاز معلم زبان انگلیسی بود، اما زود از آن کار دست کشید و به پاریس رفت و استعدادش را در نویسندگی آزمود و نخست نمایشنامه ای در جانبداری از صلح نوشت به نام «سوداگران افتخار»[ ۱] ( ۱۹۲۶ ) و سپس نمایشنامه هایی که نوشت او را به شهرت و محبوبیت رساند و فیلم های پانیول براساس فیلم نامه هایی که همه به قلم خود اوست، بسیار نمایش داده شد. برخی از این فیلم ها که مشهورند امروز جزء آثار کلاسیک سینمایی به شمار می آیند و به سینماتکها راه یافته اند.
نخستین نمایشنامه های معروف پانیول جاز[ ۲] و توپاز[ ۳] نام دارد. نمایشنامه جاز که اول بار در ۱۹۲۶ به روی صحنه رفت، در واقع تملق و تقدیرهای بی جا در جامعه را نشان می دهد و گویی زندگی اجتماعی بعضی افراد را در مقابل آیینه قرار می دهد. توپاز داستان مردی به نام توپاز است که پاره ای از روحیات و خلق وخوی تارتوف[ ۴] و ولپن[ ۵] را به ارث برده است.
این نمایشنامهٔ چهارپرده ای در ۹ مه ۱۹۲۹ به نمایش درآمد و در ۱۹۳۰ به چاپ رسید و با اقبال تماشاگران مواجه شد. پانیول پس از توفیق توپاز که همزمان در پاریس و لندن و برلن و رم و بخارست و مسکو و کپنهاک و زاگرب به نمایش درآمد، نمایشنامهٔ ماریوس را در تئاتر دوپاری به صحنه برد، با بازی های پیر فرنه[ ۶] در نقش ماریوس. این نمایشنامه نیز با همان استقبالی که ماریوس پنج ماه پیش از آن به خود دیده بود، روبرو شد و منتقدان آن را حتی بیش از توپاز ستودند.
ثروتی که پانیول از فروش فیلم های خود به دست آورد به او آزادی عمل داد و وی سرانجام شرکت فیلمبرداری خود را تأسیس کرد. استودیوهای پانیول با تجهیزات کامل و همه وسایل و امکانات مورد نیاز از سال ۱۹۳۴ در مارسی به کار پرداختند؛ و همه کارها در همین استودیو انجام می شد و تنها چیزی که پانیول قادر به تولید آن نبود، نوار فیلم بود. علاوه بر این پانیول از نخستین کسانی است که صدا را مستقیماً در صحنه ضبط کرد و در هوای آزاد به فیلمبرداری پرداخت.
فعالیت پانیول با وقوع جنگ جهانی دوم متوقف نشد، او همزمان با شروع جنگ فیلم دختر چاه کن را بر اساس داستانی که خود نوشته بود، با شرکت فرناندل و رمو تولید کرد. اما کمی بعد پانیول ناگزیر استودیوهایش را فروخت تا اشغالگران نازی مجبورش نکنند که برای آن ها فیلم های تبلیغاتی بسازد. البته گروهش پراکنده شدند.
wiki: مارسل پانیول