• درگاه اخترشناسی
مناطق اچ دو ( به انگلیسی: H II region ) ابرهایی بزرگ با چگالی کم و گازهای یونیزه شده هستند که زایش ستارگان در آن ها شکل می گیرد. ستاره های آبی با عمر کوتاه مدت ( مانند ابرغول های آبی و فراغول ها ) در این مناطق مقدار فراوانی نور ماورای بنفش ساطع می کنند که گازهای اطراف خود را یونیزه می سازند. این مناطق که اغلب حدود چند صد سال نوری وسعت دارند متشکل از توده ابرهای مولکولی غول پیکر هستند.
اولین کسی که پی به وجود این مناطق برد نیکولاس کلاود بود. وی در سال ۱۶۱۰ سحابی شکارچی ( جبار ) را کشف کرد. نام مناطق اچ دو، بر گرفته از مقدار بسیار زیاد اتم های یونیزه شدهٔ هیدروژنی است که در این مناطق وجود دارد. مناطق اچ یک دارای اتم های هیدروژن خنثی هستند و مناطق اچ دو دارای مولکول های هیدروژن هستند. اشکال این مناطق به دلیل توزیع غیر یکنواخت گازها و ستاره ها بسیار متنوع است. آن ها اغلب مانند سحابی سر اسب دارای اشکال رشته ای هستند و اشکال عجیب دارند. این مناطق گاهی در طول چندین میلیون سال، هزاران ستاره تولید می کنند.
در پایان، انفجار سوپر نوا و ایجاد باد قوی ستاره ای از سوی ستارگان حجیم باعث می شود که خوشهٔ ستاره ای، گازهای این مناطق را پراکنده کند و در پشت این خوشه ها ستاره هایی مانند ستارگان خوشهٔ پروین تشکیل می شوند.
مناطق اچ دو می توانند در فاصله های قابل توجهی در جهان دیده شوند و مطالعه دربارهٔ آن ها برای شناخت فواصل و خواص شیمیایی دیگر کهکشان ها بسیار با اهمیت است. کهکشان های مارپیچی و نامنظم شامل بسیاری از مناطق اچ دو هستند در صورتی که کهکشان های بیضوی تقریباً عاری از آن اند. در کهکشان های مار پیچی، از جمله کهکشان راه شیری مناطق اچ دو در بازوهای مارپیچی متمرکز شده اند در حالی که در کهکشان های نامنظم آن ها به صورت آشفته توزیع پیدا کرده اند. برخی از کهکشان ها دارای مناطق حجیم اچ دو هستند، مانند منطقهٔ دورادوس در ابر ماژلانی بزرگ و ان جی سی ۶۰۴ در کهکشان مثلث که در حدود ده ها هزار ستاره را در خود گنجانده اند.
اندکی از درخشان ترین مناطق اچ ۲ با چشم غیر مسلح قابل مشاهده اند، گرچه هیچ یک قبل از اختراع تلسکوپ در قرن هفدهم میلادی مورد توجه قرار نگرفته بودند. حتی گالیله هنگامی که برای اولین بار خوشهٔ ستاره ای درون سحابی شکارچی را مشاهده کرد، به آن اهمیتی نداد. [ ۱] محققی فرانسوی به نام نیکولاس کلود فابری دی پیرسک در سال ۱۶۱۰ میلادی موفق به کشف سحابی شکارچی شد. پس از آن مشاهدات اولیه، تعداد بسیاری از مناطق اچ دو در کهکشان راه شیری و دیگر کهکشان ها کشف گردیدند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمناطق اچ دو ( به انگلیسی: H II region ) ابرهایی بزرگ با چگالی کم و گازهای یونیزه شده هستند که زایش ستارگان در آن ها شکل می گیرد. ستاره های آبی با عمر کوتاه مدت ( مانند ابرغول های آبی و فراغول ها ) در این مناطق مقدار فراوانی نور ماورای بنفش ساطع می کنند که گازهای اطراف خود را یونیزه می سازند. این مناطق که اغلب حدود چند صد سال نوری وسعت دارند متشکل از توده ابرهای مولکولی غول پیکر هستند.
اولین کسی که پی به وجود این مناطق برد نیکولاس کلاود بود. وی در سال ۱۶۱۰ سحابی شکارچی ( جبار ) را کشف کرد. نام مناطق اچ دو، بر گرفته از مقدار بسیار زیاد اتم های یونیزه شدهٔ هیدروژنی است که در این مناطق وجود دارد. مناطق اچ یک دارای اتم های هیدروژن خنثی هستند و مناطق اچ دو دارای مولکول های هیدروژن هستند. اشکال این مناطق به دلیل توزیع غیر یکنواخت گازها و ستاره ها بسیار متنوع است. آن ها اغلب مانند سحابی سر اسب دارای اشکال رشته ای هستند و اشکال عجیب دارند. این مناطق گاهی در طول چندین میلیون سال، هزاران ستاره تولید می کنند.
در پایان، انفجار سوپر نوا و ایجاد باد قوی ستاره ای از سوی ستارگان حجیم باعث می شود که خوشهٔ ستاره ای، گازهای این مناطق را پراکنده کند و در پشت این خوشه ها ستاره هایی مانند ستارگان خوشهٔ پروین تشکیل می شوند.
مناطق اچ دو می توانند در فاصله های قابل توجهی در جهان دیده شوند و مطالعه دربارهٔ آن ها برای شناخت فواصل و خواص شیمیایی دیگر کهکشان ها بسیار با اهمیت است. کهکشان های مارپیچی و نامنظم شامل بسیاری از مناطق اچ دو هستند در صورتی که کهکشان های بیضوی تقریباً عاری از آن اند. در کهکشان های مار پیچی، از جمله کهکشان راه شیری مناطق اچ دو در بازوهای مارپیچی متمرکز شده اند در حالی که در کهکشان های نامنظم آن ها به صورت آشفته توزیع پیدا کرده اند. برخی از کهکشان ها دارای مناطق حجیم اچ دو هستند، مانند منطقهٔ دورادوس در ابر ماژلانی بزرگ و ان جی سی ۶۰۴ در کهکشان مثلث که در حدود ده ها هزار ستاره را در خود گنجانده اند.
اندکی از درخشان ترین مناطق اچ ۲ با چشم غیر مسلح قابل مشاهده اند، گرچه هیچ یک قبل از اختراع تلسکوپ در قرن هفدهم میلادی مورد توجه قرار نگرفته بودند. حتی گالیله هنگامی که برای اولین بار خوشهٔ ستاره ای درون سحابی شکارچی را مشاهده کرد، به آن اهمیتی نداد. [ ۱] محققی فرانسوی به نام نیکولاس کلود فابری دی پیرسک در سال ۱۶۱۰ میلادی موفق به کشف سحابی شکارچی شد. پس از آن مشاهدات اولیه، تعداد بسیاری از مناطق اچ دو در کهکشان راه شیری و دیگر کهکشان ها کشف گردیدند. [ ۲]
wiki: منطقه اچ ۲