ناشنوایی

ناشنوایی یا کَری ( به انگلیسی: Deafness ) زیر دو عنوان دسته بندی می شود.
• کاهش یا نبود کامل شنوایی که به آن کم شنوای ویا ناشنوایی ( کری ) گفته می شود.
• شنیدن صداهای غیرطبیعی. [ نیازمند منبع]
که مانند دیگر اختلالات حواس بدن ممکن است ناشی از ابتلاهای عمومی بدن باشد.
از دست دادن کامل شنوایی را ناشنوایی یا کری، و کم شدن آن را کم شنوایی گویند. اختلال می تواند ابتلاء نسبت به تمام نوت های صدا باشد یا محدود به صداهای معینی است. اندازه گیری حد شنوایی مستلزم مطالعه این اختلالات با دستگاهای شنوایی سنج که به آن شنوایی سنجی گویند.
• ناشنوایی مادرزادی: به علت ناهنجاری های وخیم گوش میانی یا داخلی که قابل برگشت نباشد.
یا اگر عصب کوکلئر نباشد یا پیشرفت انهدامی و فساد در مراکز عصبی شنوایی در کار باشد که به طور جلوگیری ناپذیری همراه با لالی و گنگی است زیرا کودک با غریزه تقلیدی صحبت کردن را یادمی گیرد به طوری که صداهای دیگران را بشنود.
• ناشنوایی اکتسابی: دو نوع دارد. بنابر محل ابتلاء که محرومیت از شنوایی را تعیین می کند.
• ناشنوایی انتقالی: به علت ضایعات مجرای گوش خارجی یا گوش میانی و عناصر آن.
• ناشنوایی درکی: اگر در پی ضایعات دستگاه گوش داخلی کانال های نیمه حلقوی که شامل دستگاه درک یا راه های عصبی که از آن ها عمل انتقال امواج صوتی به قشر مغز هدایت می گردند.
علل شایع در ناشنوایی انتقالی
• پیشرفت و فرایند التهابی حاد یا مزمن گوش میانی ( اتیت حاد، اتیت مزمن ماستوئیدیت )
• ضایعه پرده گوش، سوراخ شدن یا التهاب یا سیکاتریس پس از شنیدن صدای شدید
• انسداد مجرای استاش
علل شایع در ناشنوایی درکی
مبدأ ناشنوایی درکی که منشأ آن پیچال ( لابیرنت ) باشد.
• شکستگی
• عفونت، تیفوس، مالاریا، گریپ
• مسمومیت مزمن ( الکل - کنین، آسپرین، استرپتومایسن )
• مسائل عروقی، تصلب شرائین گوش داخلی
• ناشنوایی حرفه ای که بیمار مدام در معرض صداهای شدید قرار گیرد. ( در کارخانه ها، آهنگریها، کارکنان هواپیمایی )
• ناشنوایی پیری که نزد افراد پیر به علت تصلب شرائین گوش داخلی، پیشرفت و فساد در اندام کورتی است که خاص دریافت ارتعاشات صدا است.
بررسی دقیق علل ناشنوایی و اختلالات انتقالی و درکی مثلاً اتواسپونژیوز که پیشرفت و فرایند ناشی از بدی تغذیه ناحیه یا دیستروفی کپسول استخوانی کانال نیمه حلقوی یا سختی و سفتی ثانوی مفصل میان رکابی ( استخوان گوش میانی ) و پیچال است، ابتلای خیلی شایعی که نزد زن ظاهر می گردد و با خاصیت ارثی خیلی واضح نمایان می گردد. این ابتلاء تدریجاً به سمت کری کامل پیشرفت می کند ولی خوشبختانه با عمل جراحی صدا را برای بیمار برمی گرداند.

ناشنوایی (deafness)
ناتوانی جزئی یا کلی در شنیدن. دو نوع اصلی آن عبارت اند از: ناشنوایی رسانشی (هدایتی) و ناشنوایی عصبی (حسی). در نوع اول، ارتعاشات صوتی در مسیر خود به سوی سلول های عصبی گوش داخلی، با مانع روبه رو می شوند. مانع ممکن است چرک گوش باشد که مجرای شنوایی خارجی را می بندد، یا از کارافتادگی استخوان رکابی در گوش میانی که اجازه نمی دهد ارتعاشات به گوش داخلی منتقل شود. در نوع دوم، ناشنوایی عصبی، نقص در سلول های حسی گوش داخلی، مثلاً آسیب دیدگی ناشی از صدایی گوش خراش است. ناشنوایی مادرزادی تقریباً همیشه از نوع عصبی است. این نوع کَری در سنین بالا نیز شایع است. برای کمک به اشخاص ناشنوا از سمعک، لب خوانی، کاشت حلزون همراه با نوعی پردازشگر الکترونیکی، زبان اشاره، و گفتار نشانه ای یا توضیح دادن حرکات نامفهوم لب با دست استفاده می کنند.