نبرد شمال آفریقا. نبردهای آفریقای شمالی ( نام دیگر: نبرد صحرا ) شامل نبردهایی در بیابان های لیبی و مصر و همچنین در مراکش، الجزیره و تونس در جنگ جهانی دوم است.
درگیری های نظامی در آفریقای شمالی در جنگ جهانی دوم از ۱۰ ژوئن ۱۹۴۰ آغاز شد و تا ۱۳ ماه مه ۱۹۴۳ ادامه پیدا کرد. این نبردها از نظر استراتژیکی برای متفقین غربی و نیروهای محور حائز اهمیت بودند.
هدف نیروهای محور دسترسی به خاورمیانه بود تا به این ترتیب بتوانند میزان دسترسی خود را به نفت افزایش دهند و همچنین دست بریتانیا را از منابع مادی و انسانی امپراطوری اش در آسیا و آفریقا کوتاه کنند.
ضمن آنکه تصرف کانال فوق العاده استراتژیک سوئز می توانست خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا و بالعکس را نابود کند. چرا که هیتلر از تصرف بریتانیا منصرف شده بود و قصد داشت از طریق حملات هوایی و قطع کردن خطوط تدارکاتی بریتانیا این کشور را از پا درآورد.
همچنین، بعد از شکست مصیبت بار در اروپای غربی در بهار ۱۹۴۰ ( سقوط فرانسه، هلند، بلژیک و… ) ، نبرد آفریقای شمالی این فرصت را برای متفقین به وجود آورد تا جبهه ای جدید در مقابل محور بگشایند و همچنین پس از تهاجم آلمان ها به اتحاد جماهیر شوری در ژوئن ۱۹۴۱، فشار آلمان ها بر جبهه شرق را کاهش دهند.
نبرد آفریقای شمالی سه مرحله داشت: نبرد صحرای غرب ( غرب مصر و شرق لیبی ) ، عملیات مشعل ( الجزایر و مراکش ) و نبرد تونس. طی کل نبرد آفریقای شمالی، آلمانی ها و ایتالیایی ها متحمل ۶۲۰ هزار تلفات شدند، در حالی که کشورهای مشترک المنافع بریتانیایی ۲۲۰ هزار نفر از افراد خود را از دست دادند.
تعداد تلفات آمریکایی ها فقط در تونس بیش از ۱۸۵۰۰ نفر بود. پیروزی متفقین در آفریقای شمالی موجب نابودی ۹۰۰ هزار نفر از سربازان آلمان و ایتالیا شد، جبهه دیگری را علیه محور گشود و امکان حمله به سیسیل و خاک اصلی ایتالیا در تابستان ۱۹۴۳ را به وجود آورد و تهدید محور علیه میدان های نفتی خاورمیانه و خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا را بر طرف کرد. این سلسله نبردها طی جنگ جهانی دوم از اهمیتی خاص برخوردار بود.
در ۱۹۴۰، هر یک از پنج کشور در امتداد ساحل آفریقای شمالی - مصر، لیبی، تونس، الجزایر و مراکش - مستعمره یا نیمه مستعمره یک قدرت اروپایی بودند. در ۱۹۱۴، بریتانیا مصر را رسماً کشور تحت الحمایه خود کرد. بریتانیا به رغم دادن استقلال ظاهری به مصر تحت حکومت سلطان فؤاد اول در ۱۹۲۲، کنترل سیاست خارجی و دفاع نظامی مصر را همچنان در اختیار داشت. بریتانیا همچنین سواحل کانال سوئز را به اشغال خود درآورد. تسلط بریتانیا بر مصر تحت پیمان ۱۹۳۶ بریتانیا - مصر از نو تثبیت شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدرگیری های نظامی در آفریقای شمالی در جنگ جهانی دوم از ۱۰ ژوئن ۱۹۴۰ آغاز شد و تا ۱۳ ماه مه ۱۹۴۳ ادامه پیدا کرد. این نبردها از نظر استراتژیکی برای متفقین غربی و نیروهای محور حائز اهمیت بودند.
هدف نیروهای محور دسترسی به خاورمیانه بود تا به این ترتیب بتوانند میزان دسترسی خود را به نفت افزایش دهند و همچنین دست بریتانیا را از منابع مادی و انسانی امپراطوری اش در آسیا و آفریقا کوتاه کنند.
ضمن آنکه تصرف کانال فوق العاده استراتژیک سوئز می توانست خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا و بالعکس را نابود کند. چرا که هیتلر از تصرف بریتانیا منصرف شده بود و قصد داشت از طریق حملات هوایی و قطع کردن خطوط تدارکاتی بریتانیا این کشور را از پا درآورد.
همچنین، بعد از شکست مصیبت بار در اروپای غربی در بهار ۱۹۴۰ ( سقوط فرانسه، هلند، بلژیک و… ) ، نبرد آفریقای شمالی این فرصت را برای متفقین به وجود آورد تا جبهه ای جدید در مقابل محور بگشایند و همچنین پس از تهاجم آلمان ها به اتحاد جماهیر شوری در ژوئن ۱۹۴۱، فشار آلمان ها بر جبهه شرق را کاهش دهند.
نبرد آفریقای شمالی سه مرحله داشت: نبرد صحرای غرب ( غرب مصر و شرق لیبی ) ، عملیات مشعل ( الجزایر و مراکش ) و نبرد تونس. طی کل نبرد آفریقای شمالی، آلمانی ها و ایتالیایی ها متحمل ۶۲۰ هزار تلفات شدند، در حالی که کشورهای مشترک المنافع بریتانیایی ۲۲۰ هزار نفر از افراد خود را از دست دادند.
تعداد تلفات آمریکایی ها فقط در تونس بیش از ۱۸۵۰۰ نفر بود. پیروزی متفقین در آفریقای شمالی موجب نابودی ۹۰۰ هزار نفر از سربازان آلمان و ایتالیا شد، جبهه دیگری را علیه محور گشود و امکان حمله به سیسیل و خاک اصلی ایتالیا در تابستان ۱۹۴۳ را به وجود آورد و تهدید محور علیه میدان های نفتی خاورمیانه و خطوط تدارکاتی بریتانیا به آسیا و آفریقا را بر طرف کرد. این سلسله نبردها طی جنگ جهانی دوم از اهمیتی خاص برخوردار بود.
در ۱۹۴۰، هر یک از پنج کشور در امتداد ساحل آفریقای شمالی - مصر، لیبی، تونس، الجزایر و مراکش - مستعمره یا نیمه مستعمره یک قدرت اروپایی بودند. در ۱۹۱۴، بریتانیا مصر را رسماً کشور تحت الحمایه خود کرد. بریتانیا به رغم دادن استقلال ظاهری به مصر تحت حکومت سلطان فؤاد اول در ۱۹۲۲، کنترل سیاست خارجی و دفاع نظامی مصر را همچنان در اختیار داشت. بریتانیا همچنین سواحل کانال سوئز را به اشغال خود درآورد. تسلط بریتانیا بر مصر تحت پیمان ۱۹۳۶ بریتانیا - مصر از نو تثبیت شد.
wiki: نبرد شمال آفریقا