نوروپاتی دیابتی ( انگلیسی: Diabetic neuropathy ) اشاره به انواع گوناگونی از آسیب های عصبی دارد که در اثر دیابت حاصل می شوند. علائم نوروپاتی دیابتی بر حسب آنکه محلِ عصب آسیب دیده کجاست، متغیر است و ممکن است شامل بی حسی، سوزن سوزن شدن و درد یا تغییرات دستگاه عصبی خودگردان همچون علائم ادراری باشد. این تغییرات احتمالاً به سبب آسیب به رگ های بسیار کوچک تأمین کننده اعصاب است که به رگ عصب ها مشهورند. برخی از انواع نوروپاتی دیابتی عبارتند از «پلی نوروپاتی قرینهٔ دوردست»، «فلج اعضاب ۳، ۴ و ۶ مغزی»، [ ۱] نوروپاتی محیطی، منونوروپاتی مولتی پلکس، آمیوتروفی دیابتی و نوروپاتی اُتونومیک.
نوروپاتی دیابتی ممکن است هر نوع عصبی را درگیر کند، از جمله اعصاب حسی، اعصاب حرکتی و دستگاه عصبی خودگردان. در نتیجه نوروپاتی دیابتی اساساً می تواند هر عضو و دستگاهی از بدن را درگیر نموده و به همین سبب، علائم بسیار گوناگونی دارد.
در این عارضه، رشته های عصبی دراز، بیشتر از رشته های عصبی کوتاه آسیب می بینند، چرا که سرعت انتقال امواج عصبی متناسب با طولِ رشتهٔ عصبی کم می شود. در این عارضه، کاهش حس و فقدان رفلکس ها ابتدا در نوک انگشتان پا ظاهر می شود و سپس به سمت بالا پیشرفت می کند. معمولاً این گونه بی حسی، احساس غیرطبیعی و درد شبانه یک الگوی «دست کش و جوراب» دارد. درد ممکن است سوزشی، شبیه سوزن سوزن شدن یا مبهم باشد. از دست رفتن حس عمقی ( درکِ مکانِ فضایی اندام ) یکی از علائم زودرس است. مبتلایان، وقتی پایشان رو یک جسم تیز یا برنده بگذارند، آنرا حس نخواهند کرد و وقتی پایشان در اثر پوشیدن کفش نامناسب میخچه بزند، متوجه آن نخواهند شد. در نتیجه این افراد در معرض زخم های پوستی و عفونت پاها هستند که می تواند به قطع عضو منتهی شود. این افراد همچنین در معرض شکستگی ها چندگانهٔ زانو، مچ پا و پاها بوده که منجر به پدیدار شدن عارضه ای به نام «مفصل شارکو» ( Charcot joint ) می گردد. از دست رفتن عملکرد اعصاب حرکتی، سبب خمیدگی انگشتان به عقب، کوتاه شدن و انقباض موضعی ماهیچه های شست پا، آسیب به عملکرد ماهیچه های بین استخوانی و انقباض انگشتان پا می شود که به ایجاد انگشتان چکشی می انجامد. این انقباض های موضعی در انگشتان دست هم ایجاد می شود و تحلیل رفتن ماهیچه های دست و انگشتان، ظاهری نحیف و استخوانی به آن می دهد. از دست رفتن عملکرد ماهیچه ها، فرایندی پیشرونده است و متوقف نمی شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنوروپاتی دیابتی ممکن است هر نوع عصبی را درگیر کند، از جمله اعصاب حسی، اعصاب حرکتی و دستگاه عصبی خودگردان. در نتیجه نوروپاتی دیابتی اساساً می تواند هر عضو و دستگاهی از بدن را درگیر نموده و به همین سبب، علائم بسیار گوناگونی دارد.
در این عارضه، رشته های عصبی دراز، بیشتر از رشته های عصبی کوتاه آسیب می بینند، چرا که سرعت انتقال امواج عصبی متناسب با طولِ رشتهٔ عصبی کم می شود. در این عارضه، کاهش حس و فقدان رفلکس ها ابتدا در نوک انگشتان پا ظاهر می شود و سپس به سمت بالا پیشرفت می کند. معمولاً این گونه بی حسی، احساس غیرطبیعی و درد شبانه یک الگوی «دست کش و جوراب» دارد. درد ممکن است سوزشی، شبیه سوزن سوزن شدن یا مبهم باشد. از دست رفتن حس عمقی ( درکِ مکانِ فضایی اندام ) یکی از علائم زودرس است. مبتلایان، وقتی پایشان رو یک جسم تیز یا برنده بگذارند، آنرا حس نخواهند کرد و وقتی پایشان در اثر پوشیدن کفش نامناسب میخچه بزند، متوجه آن نخواهند شد. در نتیجه این افراد در معرض زخم های پوستی و عفونت پاها هستند که می تواند به قطع عضو منتهی شود. این افراد همچنین در معرض شکستگی ها چندگانهٔ زانو، مچ پا و پاها بوده که منجر به پدیدار شدن عارضه ای به نام «مفصل شارکو» ( Charcot joint ) می گردد. از دست رفتن عملکرد اعصاب حرکتی، سبب خمیدگی انگشتان به عقب، کوتاه شدن و انقباض موضعی ماهیچه های شست پا، آسیب به عملکرد ماهیچه های بین استخوانی و انقباض انگشتان پا می شود که به ایجاد انگشتان چکشی می انجامد. این انقباض های موضعی در انگشتان دست هم ایجاد می شود و تحلیل رفتن ماهیچه های دست و انگشتان، ظاهری نحیف و استخوانی به آن می دهد. از دست رفتن عملکرد ماهیچه ها، فرایندی پیشرونده است و متوقف نمی شود.
wiki: نوروپاتی دیابتی