هِبِیْ (Hebei)
پاگودای جنگ دینگ، 1045م،
استان (یا: هوپی؛ هوپه؛ چیلی) استانی در شمال چین، با ۱۸۵,۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۶۴,۸۴۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). مرکزش شی جیاجوانگ است و شهرهای مهم آن عبارت اند از بائودینگ، تانگشان، هاندان، و جانگ جیاکو. شهرهای ویژۀ پکن و تیانجین را نیز شامل می شود. مهم ترین صنایع آن عبارت اند از پارچه بافی، زغال سنگ، آهن، فولاد، و نفت؛ کشاورزی در این استان بر تولید گندم زمستانی، جوی دوسر، ذرت، و پنبه استوار است. هبی از دیرباز بخشی از چین بوده است و اول بار در زمان سلسلۀ تانگ (قرون ۶ تا ۹م) آن را هبی نامیدند. قسمت اعظم این استان بخشی از جلگۀ چین شمالی را تشکیل می دهد اما بخش شمالی آن، در آن سوی دیوار بزرگ چین منطقه ای است که مغولستان داخلی را از دیوار بزرگ چین جدا می کند. به سبب فقدان بارندگی در این جا کشاورزی نسبتاً ناچیز و تراکم جمعیت اندک است. در داخل استان، دو ناحیۀ شهری پهناور پکن و تیانجین قرار دارند که مستقلاً اداره می شوند. بخش بزرگ تر استان، جلگۀ آبرفتی حاصل خیزی است که چندین رود آن را آبیاری می کنند و کانال بزرگ از آن می گذرد. مجتمع عظیم آهن و فولاد در هاندان قرار دارد. تانگشان، چانگ چیاکو، و شی جیا جوانگ دارای کارخانه های بزرگ ماشین سازی اند. صنعت داروسازی هبی بزرگ ترین تولیدکنندۀ آنتی بیوتیک در چین است. این استان همچنین منطقۀ مهم کشت پنبه است و اغلب شهر های آن پارچه تولید می کنند.
