واعظ استرابادی سلطان حسین

[ویکی نور] واعظ استرآبادی سلطان حسین. «سلطان حسین استرآبادی» فرزند سلطان محمد، عالم و خطیب شیعی، از شاگردان شیخ بهایی است که پس از پایان تحصیلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تألیف کتاب و ارشاد مردمان پرداخت
او که پدیدآورنده یکی از ترجمه و شرح های فارسی اعتقادات شیخ بهایی است، از جمله عالمان متعددی است که نشانه هایی از فکر و فرهنگ شیخ و خاندان او را هر یک به نحوی، در منش یا مکتوبات خود، جلوه داده اند.
وی که به تعبیر خودش در رساله سعدیه «واعظ دارالمؤمنین استرآباد» بود، در عمل، یکی از شخصیت های برجسته دینی عصر صفوی به شمار می آید و ظاهراً به سبب نفوذ کلام و تأثیری که در توده های شیعی ناحیه استرآباد داشته است، برخی شیعه ستیزان او را به شهادت می رسانند
اِسترآباد (یا: اَسترآباد)، نام کهن شهرستان کنونی گرگان در سده های نخستین اسلامی است که مرکز ایالت استرآباد در دوره صفویان و قاجاریان و اندکی پس از آن نیز بوده و از روزگار صفویان- احتمالاً به سبب گرایش های شیعی شدید برخی از استرآبادیان- «دارالمؤمنین» خوانده شده است
ولادت سلطان حسین را در بعضی منابع، در حدود 994ق گفته اند. خود او در مقدمه ترجمه اش از «رساله سعدیه» تصریح کرده است که در سال 1077ق در «عشرِ نود» قرار داشته است
به تصریح مرحوم میرزا عبدالله اصفهانی، سلطان حسین استرآبادی در 1027ق، هنگامی که به تألیف «تحفة المؤمنین» پرداخته، سی ودو یا سی و سه سال داشته است.