وقت شناس

/vaqtSenAs/
معنی انگلیسی:
who knows times and seasons, punctual, opportunist

لغت نامه دهخدا

وقت شناس. [ وَ ش ِ ] ( نف مرکب ) وقت شناسنده. موقع شناس. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). کسی که زمان و موقع هر کاری را می شناسد. مقابل وقت ناشناس و وقت نشناس :
به سمع خواجه رسان ای ندیم وقت شناس
به خلوتی که در او اجنبی صبا باشد.
حافظ.
|| عالم به علم ساعات و فصول و ازمنه. ( ناظم الاطباء ) ( فرهنگ فارسی معین ). || منجم. ( منتهی الارب ) ( فرهنگ فارسی معین ). متنجم. ستاره شناس. هیوی. ( ناظم الاطباء ). عالم به علم هیأت. || کسی که دم را غنیمت داند. ابن الوقت. ( فرهنگ فارسی معین ) :
بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند
به یک پیاله می صاف و صحبت صنمی.
حافظ.

فرهنگ فارسی

(صفت ) ۱- کسی که زمان و موقع هر کاری را می شناسد موقع شناس موقع ناشناس وقت ناشناس : (( بسمع خواجه رسان ای ندیم وقت شناس بخلوتی که در اواجنبی صبا باشد. ) ) ( حافظ ) ۲- عالم بعلم ساعات وفصول وازمنه . ۳- منجم ستاره شناس . ۴- کسی که دم را غنیمت داند ابن الوقت : (( بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند بیک پیاله می صاف و صحبت صنمی ) ) (حافظ )

فرهنگ معین

( ~. ش ) [ ع - فا. ] (ص فا. ) ۱ - موقع شناس . مق وقت ناشناس . ۲ - عالم به علم ساعات و فصول و ازمنه ،منجم ، ستاره - شناس . ۳ - کسی که دم را غنیمت داند، ابن وقت .

مترادف ها

punctual (صفت)
صریح، دقیق، بموقع، خوش قول، نقطه نقطه، نقطه دار، معنی دار، نیش دار، وقت شناس، ثابت در یک نقطه، نقطه مانند، لایتجزی، نکته دار، با ذکر جزئیات دقیق، اداب دان

فارسی به عربی

حریص

پیشنهاد کاربران

وقت شناس یه واژه اربیه و برابر آن ایناست
awām vičītār و hangām būtīk

بپرس