پراهو

لغت نامه دهخدا

( پرآهو ) پرآهو. [ پ ُ ] ( ص مرکب ) پرعیب :
کسی را کجا دل پرآهو بود
روانش ز مستی به نیرو بود
به بیچارگان بر ستم سازد اوی
گر از جبرگردن برافرازد اوی.
فردوسی.
اگر دیر ماند بنیرو شود
وزو باغ شاهی پرآهو شود.
فردوسی.
بگفتار بی بر چو نیروکنی
روان و خرد را پرآهو کنی.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( پر آهو ) ( صفت ) پر عیب .

فرهنگ عمید

( پرآهو ) پرعیب: به گفتار بی بر چو نیرو کنی / روان و خرد را پرآهو کنی (فردوسی: لغت نامه: پرآهو ).

پیشنهاد کاربران

بپرس