پیاده دوانیدن. [ دَ / دِ دَ دَ ] ( مص مرکب )کس فرستادن. بشتاب روانه کردن : آن بود که پیاده بدرگاه گیتی پناه دوانید و عرضه داشتی بدین حضرت فرستاد. ( نفثة المصدور، از سبک شناسی ج 3 ص 235 ).
