پیشی گرفتن

فردوسی .
که گر مغزبودیت با خال خویش
نکردی چنین جنگ را دست پیش .
فردوسی .
کنون گر تو این را کنی دست پیش
منت بنده ام واین سرافراز خویش .
فردوسی .
تو کردی بدین داوری دست پیش
کنون بازگشتی ز گفتار خویش .
فردوسی .
تو کردی همه جنگ را دست پیش
سپه را تو برکندی از جای خویش .
فردوسی .
ورایدون که پیران کند دست پیش
نخواهد سپه یاور از شاه خویش .
فردوسی .
ورایدون که پیران از آن گفت خویش
نگردد کند جنگ را دست پیش .
فردوسی .
وگر خیل بدخواه از آن تو بیش
نباید بکینه کنی دست پیش .
اسدی .

فردوسی.
ز شاهان گوی برده وقت بخشش
ز شیران دست برده گاه پیکار.
فرخی.
ببرد ازهمه گوی پیغمبری
که با او کسی را نبد برتری.
اسدی.
درآ ای حجّت زیبا سخن گوی
که بردی از خلایق در سخن گوی.
ناصرخسرو ( دیوان ص 522 ) .
گویی پسرم گوی هنر برد ز اقران
بر سبلت اقران وی ار برد و اگر ماند.
سوزنی.
میدان سخن نونو هر بار یکی دارد
من گوی بسی بردم این بار که من دارم.
خاقانی.
چون به وثوق از دگران گوی برد
شاه خزینه به درونش سپرد.
نظامی.
در سلاح و سواری و تک و تاز
گوی برد از سپهر چوگان باز.
نظامی.
هرکه علم بر سر این راه برد
گوی ز خورشید وتک از ماه برد.
نظامی.
دین به تزویر خویش کرد سیه رو چنانک
بر سر میدان کفر گوی ز کفار برد.
عطار.
در فضولی میکنی دیوان سیاه
گوی بردی گر زبان داری نگاه.
عطار.
گوی آن کس می برددر راه عشق
گرچه گویی بی سرو بی پا بود.
عطار.
اندر آمد مادر آن طفل خرد
اندر آتش گوی دولت را ببرد.
مولوی.
بچندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم
به چوگانم نمی افتد چنین گوی زنخدانی.
سعدی.
ز خلق گوی لطافت تو برده ای امروز
به خوبرویی و سعدی به خوب گفتاری.
سعدی.
گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
جام کیخسرو طلب کافراسیاب انداختی.
حافظ.
میبرد گوی سعادت از میان رهروان
هرکه از سر پای میسازد به جست و جوی دوست.
صائب ( از بهار عجم ) .