ژرار دو نروال ( به فرانسوی: Gérard Labrunie, dit Gérard de Nerval ) شاعر، نمایش نامه نویس و رمان نویس قرن نوزدهم میلادی اهل فرانسه است. اغلب او را همتای شارل بودلر، آرتور رمبو و استفان مالارمه، و از بزرگ ترین شاعران قرن نوزدهم می دانند. همچنین «مارسل پروست» نویسنده بزرگ قرن بیستم، نروال را همدوش شاتوبریان و در شمار نخستین نوابغ بزرگ قرن نوزدهم قرار داده است.
... [مشاهده متن کامل]
ژرار دو نروال در ۲۲ می ۱۸۰۸ در پاریس زاده شد. کودکی خود را در نواحی والوا گذراند زیرا پدرش طبیب ارتش ناپلئون بود و همواره به مأموریت می رفت. پس از مرگ مادرش در خردسالی در دبیرستان شارلمانی پاریس به تحصیل پرداخت و در آنجا بود که با تئوفیل گوتیه آشنا شد. بزودی به سوی شعر رهسپار شد و نخست به تقلید شاعران نامدار زمان خود پرداخت و سپس به ویکتور هوگو معرفی شد. نروال رفته رفته جوانی محبوب و سرشناس شد و با تئوفیل گوتیه و چند تن دیگر انجمن ادبی بنیاد نهاد که برنامه اش آزادی و شبگردی بود. اعضای انجمن مجالس رقص ترتیب می دادند و به شبگردی می پرداختند و از این رهگذر خشم اعیان و اشراف را برمی انگیختند و به این شیوه در پی تسخیر زندگی برمی آمدند اما از همان زمان روحیه نروال با دیگران تفاوتی آشکار داشت: او از بیماری عصبی و اختلالات روحی در تعب بود؛ گاه به شیرینی و دلپذیری ساعاتی چند لب به سخن می گشود و همه به او گوش فرا می دادند و گاه نیز پا بگریز می نهاد و خاموشی برمی گزید. در این احوال به ترجمهٔ آثار شاعران آلمانی پرداخت و داستان هائی چند به تقلید نوشت. سپس در اروپا به سیاحت پرداخت و پس از سیر و سلوک فراوان، خود را شاعری ظریف و قصه پردازی لطیف طبع یافت.
نروال در یکی از شب گردی های خود بازداشت شد. او را به بیمارستان خصوصی اعصاب فرستادند و ۸ ماه در آنجا بستری شد همین که از بیمارستان رها شد، آرزوی دیرینهٔ خود را صورت واقعیت بخشید. از راه مالت به قاهره و بیروت و قسطنطنیه شتافت و زیارت شاعرانهٔ شرق را به جای آورد. در بازگشت توهم بر زندگی اش چیره گشت و در بیمارستانی خصوصی بستری گردید. کارش به جنون کشیده بود و در همین زمان شاهکارهای ادبی خود را پدیدمی آورد. شبها در خیابان های پاریس تهیدستانه پرسه می زد و رفتاری غریب داشت.
حیوان خانگی اش خرچنگی بنام «تیبو» بود که روبانی نیلگون به آن آویخته بود و به پیاده روی می رفت.
... [مشاهده متن کامل]
ژرار دو نروال در ۲۲ می ۱۸۰۸ در پاریس زاده شد. کودکی خود را در نواحی والوا گذراند زیرا پدرش طبیب ارتش ناپلئون بود و همواره به مأموریت می رفت. پس از مرگ مادرش در خردسالی در دبیرستان شارلمانی پاریس به تحصیل پرداخت و در آنجا بود که با تئوفیل گوتیه آشنا شد. بزودی به سوی شعر رهسپار شد و نخست به تقلید شاعران نامدار زمان خود پرداخت و سپس به ویکتور هوگو معرفی شد. نروال رفته رفته جوانی محبوب و سرشناس شد و با تئوفیل گوتیه و چند تن دیگر انجمن ادبی بنیاد نهاد که برنامه اش آزادی و شبگردی بود. اعضای انجمن مجالس رقص ترتیب می دادند و به شبگردی می پرداختند و از این رهگذر خشم اعیان و اشراف را برمی انگیختند و به این شیوه در پی تسخیر زندگی برمی آمدند اما از همان زمان روحیه نروال با دیگران تفاوتی آشکار داشت: او از بیماری عصبی و اختلالات روحی در تعب بود؛ گاه به شیرینی و دلپذیری ساعاتی چند لب به سخن می گشود و همه به او گوش فرا می دادند و گاه نیز پا بگریز می نهاد و خاموشی برمی گزید. در این احوال به ترجمهٔ آثار شاعران آلمانی پرداخت و داستان هائی چند به تقلید نوشت. سپس در اروپا به سیاحت پرداخت و پس از سیر و سلوک فراوان، خود را شاعری ظریف و قصه پردازی لطیف طبع یافت.
نروال در یکی از شب گردی های خود بازداشت شد. او را به بیمارستان خصوصی اعصاب فرستادند و ۸ ماه در آنجا بستری شد همین که از بیمارستان رها شد، آرزوی دیرینهٔ خود را صورت واقعیت بخشید. از راه مالت به قاهره و بیروت و قسطنطنیه شتافت و زیارت شاعرانهٔ شرق را به جای آورد. در بازگشت توهم بر زندگی اش چیره گشت و در بیمارستانی خصوصی بستری گردید. کارش به جنون کشیده بود و در همین زمان شاهکارهای ادبی خود را پدیدمی آورد. شبها در خیابان های پاریس تهیدستانه پرسه می زد و رفتاری غریب داشت.
حیوان خانگی اش خرچنگی بنام «تیبو» بود که روبانی نیلگون به آن آویخته بود و به پیاده روی می رفت.
