کابینه بریتانیا

کابینه بریتانیا بدنه تصمیم گیری جمعی دولت اعلیحضرت است که شامل نخست وزیر و حدود ۲۲ وزیر است. کابینه بدنه نهایی تصمیم گیری قوه مجریه در سیستم وستمینستر در تئوری سنتی مشروطیت است. کابینه کمیته اجرایی شورای خصوصی علیاحضرت است. قانون وزارتخانه می گوید که وظیفه کابینه ( و کمیته های کابینه ) عمدتاً مربوط به مسائل مهم سیاست گذاری، مسائلی که برای عموم اهمیت حیاتی دارند و مسائلی که در مورد آنها بحث های حل نشده بین بخش ها وجود دارد. [ ۱]
اقتدار تصمیم گیری کابینه در دهه های گذشته کم شده و برخی دولت نخست وزیرانه را جایگزین آن می دانند.
حداقل تا قرن شانزدهم، مأموران دولتی دارای اموال، اختیارات و مسئولیت های جداگانه ای بودند که با مناصب جداگانه آنها توسط فرمان سلطنتی اعطا می شد و ولیعهد و شورای خصوصی بریتانیا تنها مقامات هماهنگ کننده را تشکیل می دادند. در انگلستان، عباراتی مانند "Cabinet Counsel"، به معنای توصیه هایی که به صورت خصوصی، در کابین یا کابینه به معنای اتاق کوچک، به پادشاه داده می شود می باشد. [ ۲] چارلز یکم یک «شورای کابینه» رسمی را از زمان پادشاهی خود در سال ۱۶۲۵ به عنوان شورای خصوصی یا «شورای خصوصی» آغاز کرد ولی اولین استفاده ثبت شده از «کابینه» به خودی خود برای چنین هیئتی از سال ۱۶۴۴ به دست آمد. [ ۲]
نظام مدرن کابینه در دوران نخست وزیری دیوید لوید جورج، ۱۹۱۶–۱۹۲۲، با ایجاد دفتر کابینه و دبیرخانه، ساختارهای کمیته و رابطه ای واضح تر با وزرای کابینه راه اندازی شد. البته رویه های رسمی کابینه تا حد زیادی منتشر نشده است. این پیشرفت ناشی از ضرورت های جنگ جهانی اول بود، جایی که تصمیم های سریع تر و هماهنگ تر در سراسر دولت به عنوان بخش مهمی از تلاش جنگی تلقی می شد. تصمیمات مربوط به سربازی اجباری، هماهنگی در سرتاسر جهان با سایر دولت ها در صحنه های بین المللی، و تولید تسلیحات به یک استراتژی کلی جنگ گره خورده است که می تواند توسط یک «کابینه جنگ» توسعه و نظارت شود. کشور پس از جنگ دچار بحران های پی در پی شد: اعتصاب عمومی بریتانیا در سال ۱۹۲۶، رکود بزرگ ۱۹۲۹–۱۹۳۲; ظهور بلشویسم پس از ۱۹۱۷ و فاشیسم پس از ۱۹۲۲، جنگ داخلی اسپانیا ۱۹۳۶؛ تهاجم به حبشه ۱۹۳۶; بحران جامعه ملل و تسلیح و احیای مجدد آلمان از سال ۱۹۳۳ که منجر به جنگ جهانی دوم شد. همه اینها مستلزم یک دولت بسیار سازمان یافته و متمرکز با محوریت کابینه بود.