کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح آمیز از فضا. کمیته سازمان ملل در امور استفاده صلح آمیز از فضا شورایی ویژه در سازمان ملل متحد است که در ۱۹۵۹ ( میلادی ) به مدت کوتاهی پس از پرتاب اسپوتنیک - ۱ تشکیل شد. [ ۱] این پیمان، از بزرگ ترین پیمان های مجمع عمومی سازمان ملل متحد است.
وظیفه این شورا، بررسی گستره همکاری بین المللی در جهت استفاده صلح آمیز از فضای بیرونی و طراحی برنامه هایی در آن زمینه زیر نظر سازمان ملل، تشویق به پژوهش های ادامه دار و گسترش دانش فضای بیرونی، و مطالعه مشکلات حقوقی پیش آمده در هنگام اکتشاف فضایی هستند.
مدیریت این شورا بر عهده دفتر امور فضایی ملل متحد است. همه مستندات مربوط به شورا و زیرمجموعه های آن شامل کمیته علمی و فنی[ ۲] و همچنین کمیته حقوقی[ ۳] در وبگاه دفتر امور فضایی ملل متحد در دسترس هستند.
مداخله سازمان ملل متحد در کنش های فضایی می تواند به آغاز رقابت فضایی بازگردد. پس از پرتاب اسپوتنیک - ۱ در ۱۹۵۷ ( میلادی ) سازمان ملل متحد بر اطمینان از استفاده صلح آمیز از فضا تأکید کرد.
در آغاز جنگ سرد ترس از استفاده نظامی از فضای بیرونی برای آرمان های نظامی، در جامعه جهانی گسترش یافت. این موضوع به پیدایش چندین سازمان با آرمان مدیریت چگونگی استفاده از فضا انجامید که برای جلوگیری از تبدیل فضای بیرونی به جبهه تازه درگیری تلاش می کردند.
این شورا به ۵ پیمان نظارت می کند:
• پیمان فضای بیرونی ( Outer Space Treaty ) : که کشورهای عضو را از نصب جنگ افزار کشتارجمعی، آزمایش جنگ افزار یا ساخت پایگاه نظامی در فضای بیرونی زمین، ماه یا هر جرم آسمانی دیگری منع می کند. اما محدودیتی برای جنگ افزار متعارف در آن تعریف نشده است. همچنین همه اکتشاف ها و منابع فضایی، متعلق به همه کشورها بوده و همه کشورها، آزادانه مجاز به اکتشافات فضایی هستند.
• پیمان نجات فضانوردان ( Rescue Agreement ) : در صورت هرگونه مشکل برای فضانوردان، همه کشورها موظف به کمک هستند.
• پیمان پذیرش مسئولیت فعالیت های فضایی ( Space Liability Convention ) : که بر اساس آن هر کشوری مسئولیت فعالیت های فضایی خود را می پذیرد و در صورت آسیب به مردم، خاک یا تجهیزات دیگر کشورها، موظف به پرداخت جریمه است.
• پیمان ثبت جزئیات اجسام پرتاب شده به فضا ( Registration Convention ) : بر اساس این پیمان، هر کشوری موظف به اعلام کلیه جزئیات کاوشگرهای فضایی خود است.
• پیمان ماه ( Moon Treaty ) : که همه فضای بیرونی و اجرام آسمانی را جزئی از جامعه بین المللی فرض کرده و قوانین حاکم بر آن را مطابق منشور ملل متحد می داند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوظیفه این شورا، بررسی گستره همکاری بین المللی در جهت استفاده صلح آمیز از فضای بیرونی و طراحی برنامه هایی در آن زمینه زیر نظر سازمان ملل، تشویق به پژوهش های ادامه دار و گسترش دانش فضای بیرونی، و مطالعه مشکلات حقوقی پیش آمده در هنگام اکتشاف فضایی هستند.
مدیریت این شورا بر عهده دفتر امور فضایی ملل متحد است. همه مستندات مربوط به شورا و زیرمجموعه های آن شامل کمیته علمی و فنی[ ۲] و همچنین کمیته حقوقی[ ۳] در وبگاه دفتر امور فضایی ملل متحد در دسترس هستند.
مداخله سازمان ملل متحد در کنش های فضایی می تواند به آغاز رقابت فضایی بازگردد. پس از پرتاب اسپوتنیک - ۱ در ۱۹۵۷ ( میلادی ) سازمان ملل متحد بر اطمینان از استفاده صلح آمیز از فضا تأکید کرد.
در آغاز جنگ سرد ترس از استفاده نظامی از فضای بیرونی برای آرمان های نظامی، در جامعه جهانی گسترش یافت. این موضوع به پیدایش چندین سازمان با آرمان مدیریت چگونگی استفاده از فضا انجامید که برای جلوگیری از تبدیل فضای بیرونی به جبهه تازه درگیری تلاش می کردند.
این شورا به ۵ پیمان نظارت می کند:
• پیمان فضای بیرونی ( Outer Space Treaty ) : که کشورهای عضو را از نصب جنگ افزار کشتارجمعی، آزمایش جنگ افزار یا ساخت پایگاه نظامی در فضای بیرونی زمین، ماه یا هر جرم آسمانی دیگری منع می کند. اما محدودیتی برای جنگ افزار متعارف در آن تعریف نشده است. همچنین همه اکتشاف ها و منابع فضایی، متعلق به همه کشورها بوده و همه کشورها، آزادانه مجاز به اکتشافات فضایی هستند.
• پیمان نجات فضانوردان ( Rescue Agreement ) : در صورت هرگونه مشکل برای فضانوردان، همه کشورها موظف به کمک هستند.
• پیمان پذیرش مسئولیت فعالیت های فضایی ( Space Liability Convention ) : که بر اساس آن هر کشوری مسئولیت فعالیت های فضایی خود را می پذیرد و در صورت آسیب به مردم، خاک یا تجهیزات دیگر کشورها، موظف به پرداخت جریمه است.
• پیمان ثبت جزئیات اجسام پرتاب شده به فضا ( Registration Convention ) : بر اساس این پیمان، هر کشوری موظف به اعلام کلیه جزئیات کاوشگرهای فضایی خود است.
• پیمان ماه ( Moon Treaty ) : که همه فضای بیرونی و اجرام آسمانی را جزئی از جامعه بین المللی فرض کرده و قوانین حاکم بر آن را مطابق منشور ملل متحد می داند.
