کوارتت زهی شماره ۲

کوارتت زهی شماره ۲ (بتهوون). کوارتت زهی شماره ۲، اثر لودویگ فان بتهوون، در سُل ماژور، اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۲، یک کوارتت زهی برای دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل است که آهنگساز آن را میان سال های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۰ در چهار موومان تصنیف کرد و در سال ۱۸۰۱ انتشار یافت.
بتهوون کوارتت های شش گانهٔ اپوس ۱۸ ( ازجمله این کوارتت ) را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
کوارتت شماره ۲ چهار موومان دارد:
• آلگرو ( در سُل ماژور )
• آداژیو کانتابیله ـ آلگرو ـ تِمپوی اول ( در دو ماژور )
• اسکرتسو: آلگرو ( در سُل ماژور )
• آلگرو مولتو، کوازی پرِستو[ ۱] ( در سُل ماژور )
از میان کوارتت های زهیِ پنج گانهٔ اُپوس ۱۸ بتهوون، کوارتت شماره ۲ بیشتر بر سنت موسیقی قرن هجدهم مبتنی است.
بتهوون، نام مستعارِ «کمان و کمان داران» ( به آلمانی: Komplimentier - Quartett ) را برای این کوارتت برگزید؛ نامی که یوزف هایدن بر یکی از آخرین کوارتت هایش ( اُپوس ۷۷، شماره ۱، به تاریخِ ۱۷۹۹ ) گذاشته بود. هایدن، که همان زمان استادِ بتهوون بود، اثرش را در سال ۱۷۹۹، تصنیف کرد. به این ترتیب، دو کوارتتِ زهی تقریباً به طور هم زمان تصنیف شده اند یا تاریخِ تصنیفشان بسیار نزدیک به هم است. از نظر ترکیب نیز شباهت هایی میانِ دو کوارتت وجود دارد و کلیدِ هر دو کوارتت «سُل ماژور» است.
بتهوون، پس از به پایان رساندنِ تصنیفِ این کوارتت، از موومانِ دوم ( موومانِ آهسته ) راضی نبود و یک موومانِ جایگزین نوشت. طرح های اصلیِ موومانِ دوم باقی است و بَری کوپِر، بتهوون شناس و موسیقی شناسِ معروف، نسخهٔ کاملی از آن را بازسازی کرده است. اجرای عمومیِ این موومانِ بازسازی شده اولین بار توسط «کوارتتِ دانِل»[ ۲] در سالن کنسرتِ «کازمو رُودوالد»[ ۳] در «مرکزِ مارتین هَریس»، [ ۴] دانشگاه منچستر، در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۱ اجرا شد.
اجرای کاملِ این اثر به طور معمول حدود ۲۳ دقیقه طول می کشد.