کودهای زیستی، زیست کودها یا کودهای بیولوژیک ( به انگلیسی: Biofertilizer ) به مواد حاصل خیزکننده ای گفته می شود که دارای تعداد کافی از یک یا چند گونه از میکروارگانیسم های سودمند خاک زی یا همزیست با ریشه هستند. کودهای زیستی، ریزاندامگان هایی ( میکروارگانیسم هایی ) هستند که قادرند عناصر غذایی خاک را در یک فرایند زیستی تبدیل به مواد مغذی همچون ویتامین ها و دیگر مواد معدنی کرده و به ریشه گیاه برساند. [ ۱] مصرف کودهای زیستی کم هزینه تر هستند و در اکوسیستم آلودگی به وجود نمی آورد. کودهای زیستی مواد نگه دارندهٔ میکروارگانیزم های سودمند خاک می باشند.
در سال ۲۰۰۵، Fuentes - Ramirez و Caballero - Mellado کود زیستی را به عنوان «محصولی که دارای میکروارگانیسم های زنده است، و اثرات مفید مستقیم یا غیرمستقیم بر رشد گیاه و مزرعه از طریق مکانیسم های مختلف اعمال می کند» تعریف کردند. اصطلاح «کود زیستی» نه تنها نباید با اصطلاحاتی مانند کود گیاهی یا حیوانی، کودهای مخلوط یا کودهایی که به ترکیبات معدنی و آلی اشاره دارد، استفاده شود، بلکه با محرک های زیستی مشتق شده از میکروارگانیسم ها و محصولات مبتنی بر سلول های میکروبی مرده یا عصاره های با منشأ میکروبی هم متفاوت است.
در دهه های گذشته به دلیل مصرف کودهای شیمیایی اثرات زیست محیطی متعددی از جمله انواع آلودگی های آب و خاک و مشکلاتی در خصوص سلامتی انسان و دیگر موجودات زنده به وجود آمد. سیاست کشاورزی پایدار و توسعه پایدار کشاورزی، متخصصین را بر آن داشت که هر چه بیشتر از موجودات زنده در خاک در جهت تأمین نیازهای غذایی گیاه کمک بگیرد و بدین سان بود که تولید کودهای زیستی آغاز شد. نخستین کود زیستی در اواخر قرن نوزدهم مورد استفاده قرار گرفت و از آن تاریخ به بعد سایر کودهای بیولوژیک ساخته شدند. اندامگان ( ارگانیزم هایی ) که در تولید کودهای بیولوژیک مورد استفاده قرار می گیرند، عمدتاً از محیط زیست جداسازی می شوند. در شرایط آزمایشگاه در محیط های کشت مخصوص تکثیر و پرورش پیدا می کنند، آماده و مصرف می شوند. البته مصرف کودهای زیستی دیرینگی زیادی دارد. تولیدکنندگان محصولات برای تقویت زمین های کشاورزی، گیاه تیره ای به نام لگومینوز را کشت می کردند و بر این باور بودند که با کشت آن باروری خاک افزایش پیدا می کند.
هدف از مصرف کودهای زیستی، تقویت حاصل خیزی و باروری خاک، و تأمین نیازهای غذایی سالم و غنی تر، برداشت بیشتر بدور از آلوده سازی زیست بوم است. افزایش محصول از نظر کمی وکیفی بدون آسیب رساندن به اکوسیستم مزرعه.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۲۰۰۵، Fuentes - Ramirez و Caballero - Mellado کود زیستی را به عنوان «محصولی که دارای میکروارگانیسم های زنده است، و اثرات مفید مستقیم یا غیرمستقیم بر رشد گیاه و مزرعه از طریق مکانیسم های مختلف اعمال می کند» تعریف کردند. اصطلاح «کود زیستی» نه تنها نباید با اصطلاحاتی مانند کود گیاهی یا حیوانی، کودهای مخلوط یا کودهایی که به ترکیبات معدنی و آلی اشاره دارد، استفاده شود، بلکه با محرک های زیستی مشتق شده از میکروارگانیسم ها و محصولات مبتنی بر سلول های میکروبی مرده یا عصاره های با منشأ میکروبی هم متفاوت است.
در دهه های گذشته به دلیل مصرف کودهای شیمیایی اثرات زیست محیطی متعددی از جمله انواع آلودگی های آب و خاک و مشکلاتی در خصوص سلامتی انسان و دیگر موجودات زنده به وجود آمد. سیاست کشاورزی پایدار و توسعه پایدار کشاورزی، متخصصین را بر آن داشت که هر چه بیشتر از موجودات زنده در خاک در جهت تأمین نیازهای غذایی گیاه کمک بگیرد و بدین سان بود که تولید کودهای زیستی آغاز شد. نخستین کود زیستی در اواخر قرن نوزدهم مورد استفاده قرار گرفت و از آن تاریخ به بعد سایر کودهای بیولوژیک ساخته شدند. اندامگان ( ارگانیزم هایی ) که در تولید کودهای بیولوژیک مورد استفاده قرار می گیرند، عمدتاً از محیط زیست جداسازی می شوند. در شرایط آزمایشگاه در محیط های کشت مخصوص تکثیر و پرورش پیدا می کنند، آماده و مصرف می شوند. البته مصرف کودهای زیستی دیرینگی زیادی دارد. تولیدکنندگان محصولات برای تقویت زمین های کشاورزی، گیاه تیره ای به نام لگومینوز را کشت می کردند و بر این باور بودند که با کشت آن باروری خاک افزایش پیدا می کند.
هدف از مصرف کودهای زیستی، تقویت حاصل خیزی و باروری خاک، و تأمین نیازهای غذایی سالم و غنی تر، برداشت بیشتر بدور از آلوده سازی زیست بوم است. افزایش محصول از نظر کمی وکیفی بدون آسیب رساندن به اکوسیستم مزرعه.
wiki: کود زیستی