قانقاریای گازی یک عفونت باکتریایی است که در میان بافت های در معرض نکروز، گاز تولید می کند. این نوع کشنده قانقاریا معمولاً توسط کلستریدیوم پرفرنژنس ایجاد می شود. در ایالات متحده آمریکا سالانه حدود 1000 موارد از قانقاریای گازی گزارش می شوند. [ ۱]
قانقاریای گازی می تواند باعث مرگ بافت عضلانی شود، و سپس تولید گاز و سپسیس کند. مرحله بعد پیشرفت بیماری به انتشار سموم در خون و ایجاد شوک است، که اغلب بسیار سریع اتفاق می افتد. زخم های سیاه و بزرگ قابل مشاهده خواهند بود. همچنین کریپتاسیون به دلیل فرار گاز از بین بافت های نکروتیک می تواند شنیده شود.
درمان معمولاً توسط دبریدمان و برش بافت های نکروتیک و حتی امپوتاسیون - قطع عضو بخش آسیب دیده انجام می شود. آنتی بیوتیک های محلول در آب ( مانند پنی سیلین ) به تنهایی مؤثر واقع نمی شوند، چرا که آنها نمی توانند در عضلات ایسکمیک نفوذ کنند. می توان از اتاقکهای هایپرباریک استفاده کرد که در آنها بیمار تحت فشار بالای اکسیژن واقع می شود. اکسیژن بافت های آلوده را اشباع نموده و در نتیجه مانع رشد کلاستریدیوم های بی هوازی اجباری می شود. [ ۲] اگر شروع درمان زود هنگام انجام شود، این بیماری در بیشتر موارد درمان می شود. [ ۳] مطالعات نشان می دهند که درمان با اکسیژن هایپرباریک در بیماران مبتلا به قانقاریای گازی، منجر به کاهش نرخ قطع عضو ( آمپوتاسیون ) شده و درمان را بهبود می بخشد. علاوه بر این، درمان با اکسیژن هایپرباریک نرخ مرگ را در نکروزان غلاف کاهش داده و به طور چشمگیری در کاهش اندازه زخم های مقاوم به درمان مؤثر است. [ ۴] تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی عضلانی میتواند باکتری را از بین ببرد و سم باکتری را خنثی کند
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقانقاریای گازی می تواند باعث مرگ بافت عضلانی شود، و سپس تولید گاز و سپسیس کند. مرحله بعد پیشرفت بیماری به انتشار سموم در خون و ایجاد شوک است، که اغلب بسیار سریع اتفاق می افتد. زخم های سیاه و بزرگ قابل مشاهده خواهند بود. همچنین کریپتاسیون به دلیل فرار گاز از بین بافت های نکروتیک می تواند شنیده شود.
درمان معمولاً توسط دبریدمان و برش بافت های نکروتیک و حتی امپوتاسیون - قطع عضو بخش آسیب دیده انجام می شود. آنتی بیوتیک های محلول در آب ( مانند پنی سیلین ) به تنهایی مؤثر واقع نمی شوند، چرا که آنها نمی توانند در عضلات ایسکمیک نفوذ کنند. می توان از اتاقکهای هایپرباریک استفاده کرد که در آنها بیمار تحت فشار بالای اکسیژن واقع می شود. اکسیژن بافت های آلوده را اشباع نموده و در نتیجه مانع رشد کلاستریدیوم های بی هوازی اجباری می شود. [ ۲] اگر شروع درمان زود هنگام انجام شود، این بیماری در بیشتر موارد درمان می شود. [ ۳] مطالعات نشان می دهند که درمان با اکسیژن هایپرباریک در بیماران مبتلا به قانقاریای گازی، منجر به کاهش نرخ قطع عضو ( آمپوتاسیون ) شده و درمان را بهبود می بخشد. علاوه بر این، درمان با اکسیژن هایپرباریک نرخ مرگ را در نکروزان غلاف کاهش داده و به طور چشمگیری در کاهش اندازه زخم های مقاوم به درمان مؤثر است. [ ۴] تزریق ایمونوگلوبولین داخل وریدی عضلانی میتواند باکتری را از بین ببرد و سم باکتری را خنثی کند
wiki: گانگرن گازی