گراف نام دار ( به انگلیسی: Named graph ) یک مفهوم کلیدی در معماری وب معنایی است، در این دیدگاه مجموعه ای از بیانیه های چارچوب توصیف منبع ( یک گراف ) توسط یک شناسانه منبع یکسان ( URI ) شناسایی می شوند، [ ۱] این کار امکان آن را فراهم می سازد تا توصیف بافت، اطلاعات منشأ، یا دیگر فراداده ها توسط مجموعه ای از بیانیه ها ساخته شود.
گراف نام دار یک گسترش ساده از مدل داده RDF می باشد، [ ۲] در مدل RDF نیز گراف هایی ساخته می شود ولی ایراد این مدل آن است که راهکار مؤثری برای شناسایی و تمایز بین این گراف ها موقعی که به تعداد زیاد در وب منتشر می شوند را ندارد.
یک تصور از وب آن است که وب «یک گراف از گره های شامل اسناد است که این اسناد توسط URIها شناسایی می شوند و این گره ها توسط یال هایی به نام ابرپیوند که در داخل آن اسناد HTML بیان شده اند، به یکدیگر متصل شده اند». در این دیدگاه به کمک یک عملیات HTTP GET روی یک URI یک سند مرتبط می تواند بازیابی شود، این کار را معمولاً یک مرورگر وب انجام می دهد. در دیدگاه مشابهی این روش به اسناد RDF در وب، به صورت داده پیوندشده اعمال شده است، در این دیدگاه معمولاً یک نحو RDF برای بیان داده به صورت یک رشته بیانیه استفاده می شود، و URI های موجود در RDF به دیگر منابع اشاره می کنند. این وب ( تار ) از داده ها توسط تیم برنرز لی به صورت «گراف جهانی غول پیکر» توصیف شده است. [ ۳]
گراف های نام دار یک صوری سازی از این ایده شهودی است که محتویات یک سند RDF ( یک گراف ) در وب، می تواند توسط URI آن سند نام گذاری گردد. این موضوع به صورت قابل ملاحظه ای فنون مدیریت رشته های منشأ را برای قطعه داده ساده سازی می کند، و همچنین امکان ایجاد یک «کنترل دسترسی» ریزدانه به داده منبع را فراهم می کند. بعلاوه اعتماد به داده ها به این شیوه مدیریت می گردد که منتشرکننده، یک امضای دیجیتال به داده در گراف نام دار اعمال می کند. ( پشتیبانی از این امکانات در اصل برای «جسمیت بخشیدن» به RDF در نظر گرفته شده است، با این حال ثابت شد که ایجاد این مشکلاتی همراه دارد. [ ۴] )
درحالیکه گراف های نام دار می توانند در وب به صورت اسناد متصل شده ساده ( به عبارت دیگر داده پیوندشده ) پدیدار شوند، این گراف های نام دار برای مدیریت مجموعه های داده RDF در یک مخزن RDF بسیار مفید می باشند. به خصوص به این دلیل که حوزه و قلمرو پرسمان های اسپارکل می تواند فقط به مجموعه خاصی از گراف های نام دار محدود شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگراف نام دار یک گسترش ساده از مدل داده RDF می باشد، [ ۲] در مدل RDF نیز گراف هایی ساخته می شود ولی ایراد این مدل آن است که راهکار مؤثری برای شناسایی و تمایز بین این گراف ها موقعی که به تعداد زیاد در وب منتشر می شوند را ندارد.
یک تصور از وب آن است که وب «یک گراف از گره های شامل اسناد است که این اسناد توسط URIها شناسایی می شوند و این گره ها توسط یال هایی به نام ابرپیوند که در داخل آن اسناد HTML بیان شده اند، به یکدیگر متصل شده اند». در این دیدگاه به کمک یک عملیات HTTP GET روی یک URI یک سند مرتبط می تواند بازیابی شود، این کار را معمولاً یک مرورگر وب انجام می دهد. در دیدگاه مشابهی این روش به اسناد RDF در وب، به صورت داده پیوندشده اعمال شده است، در این دیدگاه معمولاً یک نحو RDF برای بیان داده به صورت یک رشته بیانیه استفاده می شود، و URI های موجود در RDF به دیگر منابع اشاره می کنند. این وب ( تار ) از داده ها توسط تیم برنرز لی به صورت «گراف جهانی غول پیکر» توصیف شده است. [ ۳]
گراف های نام دار یک صوری سازی از این ایده شهودی است که محتویات یک سند RDF ( یک گراف ) در وب، می تواند توسط URI آن سند نام گذاری گردد. این موضوع به صورت قابل ملاحظه ای فنون مدیریت رشته های منشأ را برای قطعه داده ساده سازی می کند، و همچنین امکان ایجاد یک «کنترل دسترسی» ریزدانه به داده منبع را فراهم می کند. بعلاوه اعتماد به داده ها به این شیوه مدیریت می گردد که منتشرکننده، یک امضای دیجیتال به داده در گراف نام دار اعمال می کند. ( پشتیبانی از این امکانات در اصل برای «جسمیت بخشیدن» به RDF در نظر گرفته شده است، با این حال ثابت شد که ایجاد این مشکلاتی همراه دارد. [ ۴] )
درحالیکه گراف های نام دار می توانند در وب به صورت اسناد متصل شده ساده ( به عبارت دیگر داده پیوندشده ) پدیدار شوند، این گراف های نام دار برای مدیریت مجموعه های داده RDF در یک مخزن RDF بسیار مفید می باشند. به خصوص به این دلیل که حوزه و قلمرو پرسمان های اسپارکل می تواند فقط به مجموعه خاصی از گراف های نام دار محدود شود.
wiki: گراف نام دار