[ویکی فقه] اِبْن بَزّاز، محمد بن محمد بن شهاب بن یوسف عمادی کَردَری ملقب به حافظ الدین (د ۸۲۷ق /۱۴۲۴م)، فقیه حنفی می باشد.
از آن جا که وی به «ابن بزاز»، «بزازی»، و گاه «ابن بزازی» معروف بوده، می توان احتمال داد که لقب یکی از پدران وی «بزاز» بوده است. چنانکه از نسبت های «کردری»، «خوارزمی» و «بریقینی» برمی آید و برخی از شرح حال نویسان
رمزی، م.م، ج۲، ص۳۹.
اینکه ابن بزاز در شهر سرای تولد یافته باشد حدسی بیش نیست،
رمزی، م.م، ج۲، ص۳۹.
از شاگردان ابن بزاز می توان از ابن عربشاه یاد کرد که حدود ۴ سال را برای فراگرفتن فقه و اصول نزد وی گذراند.
سخاوی محمد، الضوء اللامع، ج۱۰، ص۳۷، قاهره، ۱۳۵۵ق /۱۹۳۶م.
...
از آن جا که وی به «ابن بزاز»، «بزازی»، و گاه «ابن بزازی» معروف بوده، می توان احتمال داد که لقب یکی از پدران وی «بزاز» بوده است. چنانکه از نسبت های «کردری»، «خوارزمی» و «بریقینی» برمی آید و برخی از شرح حال نویسان
رمزی، م.م، ج۲، ص۳۹.
اینکه ابن بزاز در شهر سرای تولد یافته باشد حدسی بیش نیست،
رمزی، م.م، ج۲، ص۳۹.
از شاگردان ابن بزاز می توان از ابن عربشاه یاد کرد که حدود ۴ سال را برای فراگرفتن فقه و اصول نزد وی گذراند.
سخاوی محمد، الضوء اللامع، ج۱۰، ص۳۷، قاهره، ۱۳۵۵ق /۱۹۳۶م.
...