احباط در قران

[ویکی فقه] احباط در قرآن. در آیات قرآن کریم به عوامل مختلفی برای احباط عمل اشاره شده است، که در این مقاله به کیفیت احباط اعمال می پردازیم.
حبط، در لغت به معنای بیهوده، ناچیز و باطل شدن است. حبط در اصطلاح مفسران غیر از حبط در اصطلاح اهل کلام است. در این جا هر دو اصطلاح بررسی خواهد شد.
مقدمه
قبلا لازم است حبط و احباط از یکدیگر تفکیک شده، هر کدام جداگانه مورد بحث قرار گیرد. حبط راجع به صحت و بطلان خود عمل است که آیا عمل خاص مانند بت پرستی سالم است یا حابط؛ یعنی بت پرستی فی نفسه صحیح است یا یاوه. اما احباط راجع به ابطال عمل نسبت به عمل دیگر است که آیا کار خاص سبب حبط اعمال قبلی می شود یا نه. پس حبط غیر از احباط است اولا، و محور کلام کنونی بعضی به لحاظ حبط است و برخی به لحاظ احباط ثانیا، از این رو آیات مورد استناد اختصاص به یکی از دو قسم ندارد، گرچه تفکیک بحث می توانست مطلوب را بهتر برساند.
دیدگاه مفسرین
از دیدگاه اهل تفسیر، حبط و احباط بدان معناست که اگر کسی کفر ورزید از اعمال صالح قبلی خود بهره ای نخواهد برد و کفر موجب محروم شدن از کردار نیک گذشته است. بت پرست هیچ اثری از پرستش بت نخواهد دید و عبادت او بی اثر و بیهوده است؛ یعنی اصلا عمل صالح از او محقق نمی شود تا چیزی موجب حبط آن گردد. منطق بت پرستان این بود که بت ها نزد خدا مقربند و ما را نزد خدا تقرب می بخشند، یا می گفتند: بت ها نزد خدا شفیعان ما هستند: «هؤلاء شفعاؤنا عند الله»
کفر موجب حبط عمل
...