[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
بازماندگان کاروان شهادت را پس از عاشورا به اسارت گرفته به کوفه سپس به شام بردند. اسیران، تعدادی از دودمان پیامبر صلی الله علیه و آله بودند، برخی هم همسران یا فرزندان شهدای دیگر کربلا.
زنان بنی هاشم به شام برده شدند و از آنجا به مدینه بازگشتند. برخی از زنان غیربنی هاشم به خاطر وساطت بستگان خود از اسارت رها شده، در کوفه ماندگار شدند و به قبیله خود پیوستند.
در منابع تاریخی و تعبیرات روایی و اشعار، از آنان به نام «سبایا» و «اساری » یاد شده است. به اسیری گرفتن افرادی از اهل بیت علیهم السلام هم برخلاف مقررات جنگ های اسلامی بود، هم جسارت و توهین به رسول الله صلی الله علیه و آله به شمار می آمد.
اما امویان بر اساس کینه ای که از عترت پیامبر خدا داشتند، چنان کردند. این گستاخی در حق عترت پیامبر خدا ریشه در همان سقیفه و زیر پا گذاشتن سخن آن حضرت داشت. به قول نیر تبریزی: دانی چه روز دختر زهرا اسیر شد؟ روزی که طرح بیعت «منا امیر» شد.
حضرت زینب و حضرت سجاد علیهماالسلام دو چهره بارز آن جمع بودند و با نطق ها و خطابه های خویش، امویان را رسوا و شهدای کربلا را معرفی کردند.
اسامی اسرای کربلا از اهل بیت و دیگران (طبق آنچه در منتخب التواریخ آمده است) چنین است: امام زین العابدین علیه السلام، امام محمدباقر علیه السلام (چهار ساله)، محمد بن حسین بن علی، عمر بن حسین، حسن بن حسین، زید بن الحسن المجتبی، عمر بن الحسن المجتبی (مجروح شد و به کوفه بردند) محمد بن عمر بن الحسن المجتبی.
اما از بانوان: زینب کبری سلام الله علیها، ام کلثوم، فاطمه، رقیه، صفیه، ام هانی (این 6 نفر از دختران علی علیه السلام بودند) فاطمه دختر امام حسین علیه السلام، سکینه دختر امام حسین علیه السلام، دختری که می گویند در خرابه شام جان داد، رباب همسر امام حسین علیه السلام، شاه زنان همسر امام سجاد علیه السلام، مادر محسن فرزند سیدالشهدا علیه السلام (این فرزند در راه شام سقط شد) دختر مسلم بن عقیل، فضه کنیز فاطمه سلام الله علیها، یکی از کنیزان امام حسین علیه السلام، مادر وهب بن عبدالله. نسبت به برخی از این 25 نفر، نقل های دیگر هم وجود دارد و همه مورد اتفاق نیست.
بازماندگان کاروان شهادت را پس از عاشورا به اسارت گرفته به کوفه سپس به شام بردند. اسیران، تعدادی از دودمان پیامبر صلی الله علیه و آله بودند، برخی هم همسران یا فرزندان شهدای دیگر کربلا.
زنان بنی هاشم به شام برده شدند و از آنجا به مدینه بازگشتند. برخی از زنان غیربنی هاشم به خاطر وساطت بستگان خود از اسارت رها شده، در کوفه ماندگار شدند و به قبیله خود پیوستند.
در منابع تاریخی و تعبیرات روایی و اشعار، از آنان به نام «سبایا» و «اساری » یاد شده است. به اسیری گرفتن افرادی از اهل بیت علیهم السلام هم برخلاف مقررات جنگ های اسلامی بود، هم جسارت و توهین به رسول الله صلی الله علیه و آله به شمار می آمد.
اما امویان بر اساس کینه ای که از عترت پیامبر خدا داشتند، چنان کردند. این گستاخی در حق عترت پیامبر خدا ریشه در همان سقیفه و زیر پا گذاشتن سخن آن حضرت داشت. به قول نیر تبریزی: دانی چه روز دختر زهرا اسیر شد؟ روزی که طرح بیعت «منا امیر» شد.
حضرت زینب و حضرت سجاد علیهماالسلام دو چهره بارز آن جمع بودند و با نطق ها و خطابه های خویش، امویان را رسوا و شهدای کربلا را معرفی کردند.
اسامی اسرای کربلا از اهل بیت و دیگران (طبق آنچه در منتخب التواریخ آمده است) چنین است: امام زین العابدین علیه السلام، امام محمدباقر علیه السلام (چهار ساله)، محمد بن حسین بن علی، عمر بن حسین، حسن بن حسین، زید بن الحسن المجتبی، عمر بن الحسن المجتبی (مجروح شد و به کوفه بردند) محمد بن عمر بن الحسن المجتبی.
اما از بانوان: زینب کبری سلام الله علیها، ام کلثوم، فاطمه، رقیه، صفیه، ام هانی (این 6 نفر از دختران علی علیه السلام بودند) فاطمه دختر امام حسین علیه السلام، سکینه دختر امام حسین علیه السلام، دختری که می گویند در خرابه شام جان داد، رباب همسر امام حسین علیه السلام، شاه زنان همسر امام سجاد علیه السلام، مادر محسن فرزند سیدالشهدا علیه السلام (این فرزند در راه شام سقط شد) دختر مسلم بن عقیل، فضه کنیز فاطمه سلام الله علیها، یکی از کنیزان امام حسین علیه السلام، مادر وهب بن عبدالله. نسبت به برخی از این 25 نفر، نقل های دیگر هم وجود دارد و همه مورد اتفاق نیست.
wikiahlb: اسرای_اهل_بیت_علیهم_السلام