انتروکوک

انتروکوک ( به انگلیسی: Enterococcus ) یک سرده از لاکتوباسیلالس از شاخه فیرمیکوت ها هستند.
انتروکوک ها، کوکسی های گرم مثبت هستند که به صورت جفت ( دیپلوکوک ) یا زنجیره های کوتاه دیده می شوند. تمایز انتروکوک ها از استرپتوکوک ها از روی ویژگی های ظاهری، بسیار مشکل است. دو گونه مهم همزیست از انتروکوک در رودهٔ انسان ( مدفوع ) عبارتند از: انتروکوک فکالیس ( ۹۰٪ تا ۹۵٪ ) و انتروکوک فاسیوم ( ۵٪ تا ۱۰٪ ) . سایر گونه های انتروکوک که به ندرت ایجاد بیماری می کنند عبارتند از انتروکوک کاسلی فلاووس، انتروکوک گالیناروم و انتروکوک رافینوسوس. [ ۱]
انتروکوک ها بی هوازی اختیاری هستند و اسپور تولید نمی کنند. [ ۲] آن ها گسترهٔ بزرگی از شرایط محیطی را تحمل می نمایند: دمای ۱۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد، pH از ۴ تا ۱۰ و غلظت های بالای کلرید سدیم. [ ۳] انتروکوک ها بر روی آگار خوندار گوسفندی، همولیز گاما ایجاد می کنند. [ ۴]
اعضای جنس انتروکوک تا سال ۱۹۸۴ همراه با استرپتوکوک های گروه D طبقه بندی می شدند. آنالیز ژنومی انتروکوک ها نشان داد که آن ها، جنس متفاوتی از استرپتوکوک های D هستند. [ ۵]
مهم ترین عفونت های ایجاد شده توسط انتروکوک ها عبارتند از: عفونت ادراری، باکتریمی، التهاب درون شامه قلب و مننژیت. سویه های حساس را می توان با استفاده از آمپی سیلین و وانکومایسین درمان کرد. [ ۳]
از دیدگاه پزشکی، انتروکوک ها از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی ذاتی اهمیت دارند. برخی از انتروکوک ها به طور ذاتی به آنتی بیوتیک های بتا - لاکتام ( پنی سیلین، سفالوسپورین ها و کارباپنم ) و آمینوگلیکوزیدها مقاوم هستند. در دو دههٔ گذشته، سویه های انتروکوکی مقاوم به وانکومایسین ( VRE ) در بیماران بستری در بیمارستان ها افزایش یافته اند. برای درمان سویه های مقاوم به وانکومایسین، از آنتی بیوتیک هایی مانند کوئینوپریستین/دالفوپریستین ( سینرسید ) یا تیگسیکلین استفاده می شود. [ ۶]
Identification of Anti - microbial Producing Enterococci Isolated from Iranian Raw Milk Cheeses Using Polyphasic Approach