بادپر

بادپَر یا گلایدر ( به انگلیسی: Glider ) یک هواگرد بی موتور است که بدون استفاده از انرژی موتور به پرواز در می آید. در واقع چون این پرنده نیروی پیشران موتور ندارد؛ باید برای غلبه بر نیروی پسار و حفظ سرعت ثابت یک زاویه سرش منفی را به کار گیرد. به سخنی دیگر از مولفهٔ وزن خود برای غلبه بر اصطکاک کمک می گیرد. بال های این هواگرد بلندتر و باریک تر از هواپیمای معمولی است که نیروی برآری بیشتری هم می دهند. بادپر را بیشتر به کمک یک هواپیمای یدک کش به پرواز درمی آورند. زمانی که هواپیمای بی موتور به اندازهٔ کافی اوج می گیرد آن را رها می کنند. بادپر با به کارگیری نیروی باد، در هوا می ماند و آرام آرام از ارتفاع آن کاسته می شود. اگر سرعت باد با سرعت یا ارتفاع بادپر یکسان باشد، بادپر در ارتفاع ثابتی قرار خواهد گرفت و هنگامی سرعت بیشتر می شود، ارتفاعش افزایش می یابد. ابزار فرود آمدنشان دربردارندهٔ یک چرخ است که زیر کابین خلبان جای گرفته است و در پشت دُم آن هم چرخ کوچک دیگری جای دارد، که از آسیب دیدن دم در هنگامی که روی زمین است، جلوگیری کند.
در سال ۱۸۵۳ نخستین بادپر با یک سرنشین به پرواز درآمد و تنها توانست درازای یک دره را پرواز کند. بادپرهای امروزی می توانند بسیار بیش تر از این مسافت پرواز کنند. در سال ۱۹۸۶ یک هواپیمای بی موتور توانست بر فراز کالیفرنیا تا ارتفاع ۱۱۵۰۰ متری از سطح زمین اوج بگیرد.
در هواپیماهای بی موتور برای پیش رانش نیروی گرانش زمین را به کار می گیرند. بادپر گونه ای رایج هواپیمای بی موتور است. هواپیمای بی موتور را باید پیش از آغاز پرواز با ابزاری جدا از آن به بلندایی ( ارتفاعی ) مناسب رساند و پس از آن هواپیما می تواند با به کارگیری از نیروی گرانش و جریان های هوایی پرواز کند.

بادپر (هواگرد). بادپَر[ ۱] یک هواگرد ثابت بال است که در هنگام پرواز، واکنش دینامیکی هوا در برابر سطوح بالابرش آن را نگه می دارد و پرواز آزاد آن به موتور وابسته نیست. [ ۲] بیشتر بادپرها موتور ندارند، اگرچه گلایدرهای موتوری موتورهای کوچکی برای افزایش مدت پروازشان در صورت لزوم با حفظ ارتفاع دارند ( معمولاً هواسر برای حفظ ارتفاع به هوای بالارونده متکی است ) و برخی از آنها به قدرت کافی برای خودپرتابی را دارند.
برخلاف هواسُر، سبک پَر تنها با استفاده از پاهای خلبان قابلیت حمل، پرواز و فرود را دارد. [ ۳]