بنی جذام

[ویکی فقه] جُذام، بَنی، تیره ای از عرب قحطانی هستند که روزگاری از مهم ترین قبایل عربِ شمال شرقی شبه جزیره عربی به شمار می رفتند.
محل زندگی آنان از منطقۀ حِسمی در شمال تبوک و وادی القری ــ که امروزه در شمال غربی شبه جزیرۀ عربستان سعودی و جنوب غربـی اردن قـرار دارد ــ تا فلسطین امتداد داشت و شامل مناطقی چون اِرم، معان، مدین و اَیله می شد. چون از سده های ۷ ق م نَبطیان در این مناطق ساکن بودند، برخی محققان بنی جذام را هم از اعقاب آنان دانسته اند. براساس این نظر، اعقاب نبطیان مقارن ظهور اسلام، پس از افول حکومت نبطی ، به جذام معروف شدند. در این صورت یمنی الاصل بودن بنـی جـذام ــ چنان که در سنت نسب شناسی اعـراب مورد قبول بـوده است ــ چندان قابل اعتماد نمی تواند باشد.
وجه تسمیه
وجه تسمیۀ جذام چندان روشن نیست. بنابر روایتی افسانـه ای، مالک ــ نیای قبیلـۀ لخم ــ طی مشاجـره ای برادر خود عمرو را مجـروح کرد، از این رو، او را لخم و عمرو را جذام نامیدند و این دو نیای قبایل لخم و جذام اند. غالب نسب شناسان عرب قبیلۀ جذام را از بطون کهلان دانسته اند. بر پایۀ این نظر، نیای بنی جذام شخصی به نام عمرو بن عدی ، معروف به جذام از بنی سبأ بوده، و همسایـه و خویشاوند بنی لخم شمرده می شده است. نسب شناسان مضر، بنی جذام را مضری، یعنی عدنانیِ یمنی الاصل به شمار آورده اند.
قوم شعیب
شعیب نبی از بنی وائل ، یکی از بطن های جذام بود و پیامبر اسلام (ص) خطاب به وفد جذام، آنان را قوم شعیب، و خویشاوندان حضرت موسی (ع) خواند و افزود که در آخر زمان حضرت عیسی مسیح (ع) پس از رجعت ، با زنی از قبیلۀ جذام ازدواج خواهد کرد.
گرایش پیش از اسلام
...