[ویکی فقه] تحیر بنی اسرائیل (قرآن). بنی اسرائیل در بیابان، به مدت چهل سال در تحیر و سرگردانی بودند.
قال فانها محرمة علیهم اربعین سنة یتیهون فی الارض فلاتاس علی القوم الفـسقین.(خداوند (به موسی) فرمود: «این سرزمین (مقدس)، تا چهل سال بر آنها ممنوع است (و به آن نخواهند رسید)؛ پیوسته در زمین (در این بیابان)، سرگردان خواهند بود؛ و درباره (سرنوشت) این جمعیت گنهکار، غمگین مباش! » )
← تفسیر مرتبط
ترک جهاد نیروهای کارآمد بنی اسرائیل، موجب گرفتاری همه مردم آن قوم به سرگردانی شد.موسی پس از خروج از مصر و نابودی فرعون، بنی اسرائیل را به سوی مشرق گسیل داشت و آنان را به فتح سرزمین مقدّس فرمان داد که خداوند از آنِ ایشان ساخته بود: «یـقَومِ ادخُلوا الأَرضَ المُقدَّسةَ الّتِی کَتبَ اللّهُ لَکُم و لاَ تَرتَدّوا عَلی أَدبارِکُم فَتنقَلِبوا خـسِرین». بنی اسرائیل از ساکنان نیرومند آن، که در تفاسیر به نام عمالقه معروفند، هراسیده، از رفتن به آن دیار پرهیز کردند: «قالوا یـموسی إنّ فِیها قَومًا جَبّارِین و إِنّا لَن نَدخُلَها حَتّی یَخرُجوا مِنها فَإِن یَخرُجوا مِنها فَإِنّا دخِلون». برخی مفسّران، ذیل این آیات به نقل گزارش تورات مبنی بر فرستادن نقبای بنی اسرائیل برای تجسّس از احوال مردم آن سرزمین پرداخته اند. آن ۱۲ نقیب با مشاهده هیکل تنومند و نیروی بسیار آن مردم به هراس آمده و به رغم فرمان موسی یا پیمان بین خویش مبنی بر کتمان این خبر، آن را میان قبایل خویش شایع کردند و بدین وسیله هراس را در دل آن ها افکندند. در منابع اسلامی، گزارش های افسانه وار بسیاری در وصف تنومندی و نیرومندی آن مردم و رهبرشان عوج بن عناق آمده است. از میان نقبای دوازده گانه فقط دو نفر به نام یوشع بن نون و کالب بن یوفنا به آن فرمان یا پیمان وفادار ماندند. آنان مردم را به مبارزه با عمالقه تشویق کرده، پیروزی آن ها را حتمی شمردند: «قالَ رَجُلانِ مِنَ الّذِینَ یَخافونَ أَنعمَ اللّهُ عَلیهِمَا ادخُلوا عَلیهِم البابَ فَإِذا دَخلتُموهُ فَإِنّکُم غـلِبونَ و عَلَی اللّهِ فَتوکَّلوا إِن کنتُم مُؤمِنین». برخی، با قرائت «یخافون» به صورت مجهول، آن دو مرد را از عمالقه شمرده اند که به موسی ایمان آورده بودند.
محل تحیر بنی اسرائیل
سرزمین مصر، جایگاه سرگردانی قوم موسی به مدت چهل سال بود. بنی اسرائیل با فرمان خداوند و با راهنمایی حضرت موسی علیه السّلام از مصر خارج شده و در نزدیکی مرزهای سرزمین موعود (بیت المقدس) اردو می زنند. آنان با آگاهی از نیرومندی ساکنان بیت المقدس، فرمان صریح خداوند برای ورود به آن سرزمین و نبرد با ساکنان آنجا را زیر پا می گذارند. خداوند به کیفر این مخالفت، آنها را به مدت چهل سال از ورود به سرزمین آمال و آرزوهایشان محروم می سازد. بنی اسرائیل این مدت را در تلاشی ناموفق برای ورود به بیت المقدس در بیابان های اطراف (وادی تیه)، سرگردان و با اقوام و ساکنان مناطق هم جوار فلسطین درگیر می شوند. در این مدت، حوادث زیادی برای آنان رخ می دهد. قال فانها محرمة علیهم اربعین سنة یتیهون فی الارض فلاتاس علی القوم الفـسقین. (از امام باقر علیه السّلام در مورد سرگردانی قوم موسی روایت شده است که فرمود: مقصود از «الارض» مصر و بیابانهای بی آب آن بوده است.)
سرپیچی از فرمان موسی
...
قال فانها محرمة علیهم اربعین سنة یتیهون فی الارض فلاتاس علی القوم الفـسقین.(خداوند (به موسی) فرمود: «این سرزمین (مقدس)، تا چهل سال بر آنها ممنوع است (و به آن نخواهند رسید)؛ پیوسته در زمین (در این بیابان)، سرگردان خواهند بود؛ و درباره (سرنوشت) این جمعیت گنهکار، غمگین مباش! » )
← تفسیر مرتبط
ترک جهاد نیروهای کارآمد بنی اسرائیل، موجب گرفتاری همه مردم آن قوم به سرگردانی شد.موسی پس از خروج از مصر و نابودی فرعون، بنی اسرائیل را به سوی مشرق گسیل داشت و آنان را به فتح سرزمین مقدّس فرمان داد که خداوند از آنِ ایشان ساخته بود: «یـقَومِ ادخُلوا الأَرضَ المُقدَّسةَ الّتِی کَتبَ اللّهُ لَکُم و لاَ تَرتَدّوا عَلی أَدبارِکُم فَتنقَلِبوا خـسِرین». بنی اسرائیل از ساکنان نیرومند آن، که در تفاسیر به نام عمالقه معروفند، هراسیده، از رفتن به آن دیار پرهیز کردند: «قالوا یـموسی إنّ فِیها قَومًا جَبّارِین و إِنّا لَن نَدخُلَها حَتّی یَخرُجوا مِنها فَإِن یَخرُجوا مِنها فَإِنّا دخِلون». برخی مفسّران، ذیل این آیات به نقل گزارش تورات مبنی بر فرستادن نقبای بنی اسرائیل برای تجسّس از احوال مردم آن سرزمین پرداخته اند. آن ۱۲ نقیب با مشاهده هیکل تنومند و نیروی بسیار آن مردم به هراس آمده و به رغم فرمان موسی یا پیمان بین خویش مبنی بر کتمان این خبر، آن را میان قبایل خویش شایع کردند و بدین وسیله هراس را در دل آن ها افکندند. در منابع اسلامی، گزارش های افسانه وار بسیاری در وصف تنومندی و نیرومندی آن مردم و رهبرشان عوج بن عناق آمده است. از میان نقبای دوازده گانه فقط دو نفر به نام یوشع بن نون و کالب بن یوفنا به آن فرمان یا پیمان وفادار ماندند. آنان مردم را به مبارزه با عمالقه تشویق کرده، پیروزی آن ها را حتمی شمردند: «قالَ رَجُلانِ مِنَ الّذِینَ یَخافونَ أَنعمَ اللّهُ عَلیهِمَا ادخُلوا عَلیهِم البابَ فَإِذا دَخلتُموهُ فَإِنّکُم غـلِبونَ و عَلَی اللّهِ فَتوکَّلوا إِن کنتُم مُؤمِنین». برخی، با قرائت «یخافون» به صورت مجهول، آن دو مرد را از عمالقه شمرده اند که به موسی ایمان آورده بودند.
محل تحیر بنی اسرائیل
سرزمین مصر، جایگاه سرگردانی قوم موسی به مدت چهل سال بود. بنی اسرائیل با فرمان خداوند و با راهنمایی حضرت موسی علیه السّلام از مصر خارج شده و در نزدیکی مرزهای سرزمین موعود (بیت المقدس) اردو می زنند. آنان با آگاهی از نیرومندی ساکنان بیت المقدس، فرمان صریح خداوند برای ورود به آن سرزمین و نبرد با ساکنان آنجا را زیر پا می گذارند. خداوند به کیفر این مخالفت، آنها را به مدت چهل سال از ورود به سرزمین آمال و آرزوهایشان محروم می سازد. بنی اسرائیل این مدت را در تلاشی ناموفق برای ورود به بیت المقدس در بیابان های اطراف (وادی تیه)، سرگردان و با اقوام و ساکنان مناطق هم جوار فلسطین درگیر می شوند. در این مدت، حوادث زیادی برای آنان رخ می دهد. قال فانها محرمة علیهم اربعین سنة یتیهون فی الارض فلاتاس علی القوم الفـسقین. (از امام باقر علیه السّلام در مورد سرگردانی قوم موسی روایت شده است که فرمود: مقصود از «الارض» مصر و بیابانهای بی آب آن بوده است.)
سرپیچی از فرمان موسی
...
wikifeqh: تحیر_بنی_اسرائیل_(قرآن)