دره کور

درۀ کور یا بابا درویش یک پناهگاه صخره ای است که کاوُش آن در سال ۱۹۶۶ میلادی توسط لوئی دوپری به نمایندگی از موزه تاریخ طبیعی آمریکا صورت گرفت. این پایگاه باستان شناسی در ولایت بدخشان در افغانستان، در نزدیکی شمال شرق کَلَفگان، در نزدیکی روستای چنارِ گونجوس خان در ۶۳ کیلومتری شرق شهر تالقان، در مسیر جاده بسوی فیض آباد، در بلندای بخش دره ای در نزدیکی دهکدۀ کوچک بابا درویش واقع است. در رسوب گِل ته نشین شده توسط جریان آب که لایه نهش ( ؟ ) شده، دو دورۀ اصلی از سکونت انسان ثبت شده است.
از این پایگاه به طور تخمینی، ۸۰۰ ابزار سنگی بدست آمده است: سنگ چخماق و تیغه های داس مانند، و نیش های بزرگ دیابازی ( diabase؛ سنگ بلورین و بازالتی ) . یافته های دیگر شامل ابزار سنگی ( celt؛ شبیه تبر ) ، تراشه ها، ابزار کوبنده، تیغه ها، جواهرات ساده و ابتدایی، زیاگان ( ماهی، جَوَندگان، اسب، و جانوران اهلی شده همچون گوسفند، بز و گورخر ) ، قسمتی از استخوان گیجگاهی راست یک انسان سا ( Hominid ) ، شمار زیادی ابزار استخوانی و سه قطعه از قَلع و بُرُنز ( مِفرَغ ) است. ظروف سفالینه بیشتر از جنس خام، سیاه رنگ، و بعضا تزئین شده بودند. تنها نمونۀ معماری ۸۰ قرارگاه بودند که به خیمه می مانستند. و تنها گورهای بجای مانده نیز قطعاتی از بز را در خود جای داده بودند. [ ۱]
پایگاه های باستان شناسی افغانستان از عصر سنگپارینه سنگی زیرین □پارینه سنگی میانی ■پارینه سنگی بالایی ▲فراپارینه سنگی ○نوسنگی •شهر امروزی ◉ توجه: برای مشاهدۀ موقعیت صحیح این پایگاه ها از تفکیک پذیری ( resolution ) ابعاد ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ و زوم %۱۰۰ در صفحۀ نمایشگر خود استفاده کنید.