دعوای تاریخ نگاران یا مناقشه مورخان ( به آلمانی Historikerstreit, Historikerdebatte, Historikerkontroverse ) بزرگ ترین دعوای نظری در جمهوری فدرال آلمان در دوران پس از جنگ جهانی دوم در سال های ۱۹۸۶ - ۱۹۸۷در مورد یکتا بودن یا نبودن هولوکاست است.
جرقه این بحث مقاله ای از ارنست نولته در ژوئن ۱۹۸۶ بود که در آن هولوکاست را واکنش ناسیونال سوسیالیست های آلمان به جنایات سازمان یافته و سیستم گولاگ در اتحاد جماهیر شوروی توصیف کرد. یورگن هابرماس این گفته ها و نیز اظهارات سه مورخ دیگر آلمان غربی را به عنوان «تجدیدنظرطلبی تاریخی» مورد انتقاد قرار داد که هدف آن تقویت روحیه ملی گرایی از طریق تضعیف حوادث هولناک گذشته است. بسیاری از مورخان، روزنامه نگاران و سایر نویسندگان در آلمان و دیگر کشورها به این موضوع واکنش نشان دادند و مطالبی منتشر کردند. این بحث حدود یک سال به طول انجامید اما در سال های بعد نیز به اشکال مختلف مطرح شد.
جنبش دانشجویی دهه ۱۹۶۰ خواستار مقابله با گذشته در رابطه با دوران نازی ها بود و تاریخ نگاری آلمانی از حدود سال ۱۹۶۵ تحقیقات جدی تری را در مورد وقایع دوران نازی ها آغاز اما تا سال ۱۹۸۶ تصویر کلی خود را از هولوکاست ارائه نکرده بود. [ ۱]
از حدود سال ۱۹۷۳، اختلافات اساسی بین مورخان آلمان غربی در مورد روش شناسی تاریخی پدید آمد، که ریشه در مناقشه فیشر ( در مورد نقش امپراتوری آلمان در بروز جنگ جهانی اول ) در سالهای ۱۹۵۹ تا ۱۹۸۵ و سایر مباحث تاریخی داشت. مورخان قدیمی تر مانند آندریاس هیلگروبر و کلاوس هیلدبراند، به طور سنتی بر رهبران سیاسی، ایده های آنها و دامنه عمل آنها توجه داشتند در حالی که مورخان جوانتر مانند هانس مومسن ، ولفگانگ جی. مومسن و هانس اولریش ولر، که بعدها از هابرماس در مناقشه مورخان حمایت کردند، از رویکردی جامعه شناختی مبتنی بر ساختارهای اجتماعی و تضاد منافع حمایت می کردند. [ ۲]
ارنست نولته مورخ در سال ۱۹۸۰ سخنرانی ای با عنوان «میان افسانه تاریخ و رویزیونیسم» را در بنیاد کارل فردریش فون زیمنس ایراد کرد که روزنامه فرانکفورتر آلگماینه آن را به طور خلاصه در ژوئیه ۱۹۸۰ به چاپ رساند؛ برخی از اظهارات آن که در ترجمه انگلیسی سال ۱۹۸۵ در مجموعه ای از مقالات چاپ شده بود[ ۳] در سال ۱۹۸۶ در مناقشه مورخان مورد استناد قرار گرفت.
نولته در آنجا تصویری سراسر منفی را که از «رایش سوم» شکل گرفته تشریح می کند؛ با ارجاع به مقصردانستن آلمان در جنگ جهانی دوم ، ایدئولوژی ارتجاعی نازی ها ( خون و خاک، نژادپرستی ) و اعمال خشونت آمیز منحصربه فرد آنها علیه یهودیان، اسلاوها، بیماران روانی و کولی ها، به ویژه اتاق های گاز اردوگاه های مرگ . و توضیح می دهد چرا به دلیل شکل گیری این تصویر منفی، "در گذشته تنها صدای قربانیان شنیده شده است" و روی دیگر تاریخ پنهان مانده و باعث شده تاریخ تنها از نگاه برندگان تبیین گردد. او این را خطری برای تاریخ نگاری می داند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجرقه این بحث مقاله ای از ارنست نولته در ژوئن ۱۹۸۶ بود که در آن هولوکاست را واکنش ناسیونال سوسیالیست های آلمان به جنایات سازمان یافته و سیستم گولاگ در اتحاد جماهیر شوروی توصیف کرد. یورگن هابرماس این گفته ها و نیز اظهارات سه مورخ دیگر آلمان غربی را به عنوان «تجدیدنظرطلبی تاریخی» مورد انتقاد قرار داد که هدف آن تقویت روحیه ملی گرایی از طریق تضعیف حوادث هولناک گذشته است. بسیاری از مورخان، روزنامه نگاران و سایر نویسندگان در آلمان و دیگر کشورها به این موضوع واکنش نشان دادند و مطالبی منتشر کردند. این بحث حدود یک سال به طول انجامید اما در سال های بعد نیز به اشکال مختلف مطرح شد.
جنبش دانشجویی دهه ۱۹۶۰ خواستار مقابله با گذشته در رابطه با دوران نازی ها بود و تاریخ نگاری آلمانی از حدود سال ۱۹۶۵ تحقیقات جدی تری را در مورد وقایع دوران نازی ها آغاز اما تا سال ۱۹۸۶ تصویر کلی خود را از هولوکاست ارائه نکرده بود. [ ۱]
از حدود سال ۱۹۷۳، اختلافات اساسی بین مورخان آلمان غربی در مورد روش شناسی تاریخی پدید آمد، که ریشه در مناقشه فیشر ( در مورد نقش امپراتوری آلمان در بروز جنگ جهانی اول ) در سالهای ۱۹۵۹ تا ۱۹۸۵ و سایر مباحث تاریخی داشت. مورخان قدیمی تر مانند آندریاس هیلگروبر و کلاوس هیلدبراند، به طور سنتی بر رهبران سیاسی، ایده های آنها و دامنه عمل آنها توجه داشتند در حالی که مورخان جوانتر مانند هانس مومسن ، ولفگانگ جی. مومسن و هانس اولریش ولر، که بعدها از هابرماس در مناقشه مورخان حمایت کردند، از رویکردی جامعه شناختی مبتنی بر ساختارهای اجتماعی و تضاد منافع حمایت می کردند. [ ۲]
ارنست نولته مورخ در سال ۱۹۸۰ سخنرانی ای با عنوان «میان افسانه تاریخ و رویزیونیسم» را در بنیاد کارل فردریش فون زیمنس ایراد کرد که روزنامه فرانکفورتر آلگماینه آن را به طور خلاصه در ژوئیه ۱۹۸۰ به چاپ رساند؛ برخی از اظهارات آن که در ترجمه انگلیسی سال ۱۹۸۵ در مجموعه ای از مقالات چاپ شده بود[ ۳] در سال ۱۹۸۶ در مناقشه مورخان مورد استناد قرار گرفت.
نولته در آنجا تصویری سراسر منفی را که از «رایش سوم» شکل گرفته تشریح می کند؛ با ارجاع به مقصردانستن آلمان در جنگ جهانی دوم ، ایدئولوژی ارتجاعی نازی ها ( خون و خاک، نژادپرستی ) و اعمال خشونت آمیز منحصربه فرد آنها علیه یهودیان، اسلاوها، بیماران روانی و کولی ها، به ویژه اتاق های گاز اردوگاه های مرگ . و توضیح می دهد چرا به دلیل شکل گیری این تصویر منفی، "در گذشته تنها صدای قربانیان شنیده شده است" و روی دیگر تاریخ پنهان مانده و باعث شده تاریخ تنها از نگاه برندگان تبیین گردد. او این را خطری برای تاریخ نگاری می داند.
wiki: دعوای تاریخ نگاران