دهستان جاسب ( به انگلیسی: Jasb Rural ) دهستانی است در بخش مرکزی شهرستان دلیجان، استان مرکزی، ایران. در سرشماری سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۳۷۳ نفر در ۵۵۲ خانوار بوده است. [ ۱] دهستان دارای ۷ روستا می باشد. در ۱۵ کیلومتری شمال شرقی دلیجان در ایران قرار دارد.
این دهستان در ۱۵ کیلومتری شمال شرقی شهرستان دلیجان و در نزدیکی سد پانزده خرداد واقع شده که از شمال به روستای کرمجگان، از جنوب به نراق، از شرق به اردهال و از غرب به دلیجان راه دارد و شامل ۷ پارچه آبادی است که نام جاسب را برخود دارد. این منطقه متشکل از روستاهایی نه چندان بزرگ به نام های؛ بیجگان ( شهیدیه ) ، وشتگان ( بهشت مکان ) ، وسقونقان، هرازجان ( هزار جوان ) - زُر - واران و کروگان. این ۷ آبادی در دره ای به طول ۵۰ کیلومتر در راستای رود ازنا قرار دارند.
دانشگاه آزاد اسلامی واحد جاسب ، در روستای واران قرار گرفته است از جمله خانواده های جاسب :سید عباس احمدی_سید فاطمه احمدی_سید معصومه محمدی_حسین ورمزیار می باشند
این روستا دارای کوه های بسیار زیبایی از جمله بونوخو، کوه سنگی، . . . میباشد. کوه بونوخو از همه ده ها مشخص است
از آثار باستانی جاسب میتوان به قبرستان قدیمی واران، تپه قلعه کوه امام علی، تپه قلعه سرخ، تپه قلعه وشتگان، تپه قلعه و سقونقان، مسجد جامع و امام حسن بیجگان، برج روستای هرازجان، تپه قلعه کوه امام ولی روستای کروگان، غار سیجان در ضلع شمالی روستای واران و سنگ نوشته های قبرستان روستای بیجگان نام برد که همگی شماره ثبت میراث فرهنگی کشور را دارند. همچنین در دل کوه های وشتکان غار بسیار کوچکی وجود دارد که به غار ] معروف است
گفته میشو در زمان های قدیم مردی به نام ] در آنجا زندگی میکرده
آن مرد کور بوده و به همین علت به آنجا احمد کوره میگویند
تاریخ جاسب را می توان از دوران شاهنشاهی ساسانی پی برد. داستانی که ریش سفیدان روستا می گویند این است که در زمان شاه اردشیر بابکان سواره نظام شاه را به مراتع سرسبز دره می بردند تا اسب ها از سرسبزی فراوان بچرند و از نهر ازنا نیز بنوشند. به تدریج که بازدید سواره نظام بیشتر شد، تصمیم گرفته شد که ۹ پناهگاه در دره ساخته شود تا گله داران اسب بتوانند شب را در مکان های مختلف بمانند. سرانجام این نه سرپناه به طور دائم توسط گله داران و خانواده هایشان سکنی گزیدند و به آرامی به روستاهای خودشان تبدیل شدند. در طول ۲۰۰۰ سال تسخیر دائمی دو سرپناه به دلیل عدم توانایی در پرورش مواد غذایی در زمین مجاور متروکه شد، یکی از این پناهگاه ها در غرب کروگان قرار داشت و آثاری هنوز قابل مشاهده است، دیگری در پایین دست بیژگان و به دلیل طغیان دوره ای رودخانه همه آثار آن شسته شده است. با گذشت زمان و تنها هفت روستا باقی مانده است که تا به امروز دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین دهستان در ۱۵ کیلومتری شمال شرقی شهرستان دلیجان و در نزدیکی سد پانزده خرداد واقع شده که از شمال به روستای کرمجگان، از جنوب به نراق، از شرق به اردهال و از غرب به دلیجان راه دارد و شامل ۷ پارچه آبادی است که نام جاسب را برخود دارد. این منطقه متشکل از روستاهایی نه چندان بزرگ به نام های؛ بیجگان ( شهیدیه ) ، وشتگان ( بهشت مکان ) ، وسقونقان، هرازجان ( هزار جوان ) - زُر - واران و کروگان. این ۷ آبادی در دره ای به طول ۵۰ کیلومتر در راستای رود ازنا قرار دارند.
دانشگاه آزاد اسلامی واحد جاسب ، در روستای واران قرار گرفته است از جمله خانواده های جاسب :سید عباس احمدی_سید فاطمه احمدی_سید معصومه محمدی_حسین ورمزیار می باشند
این روستا دارای کوه های بسیار زیبایی از جمله بونوخو، کوه سنگی، . . . میباشد. کوه بونوخو از همه ده ها مشخص است
از آثار باستانی جاسب میتوان به قبرستان قدیمی واران، تپه قلعه کوه امام علی، تپه قلعه سرخ، تپه قلعه وشتگان، تپه قلعه و سقونقان، مسجد جامع و امام حسن بیجگان، برج روستای هرازجان، تپه قلعه کوه امام ولی روستای کروگان، غار سیجان در ضلع شمالی روستای واران و سنگ نوشته های قبرستان روستای بیجگان نام برد که همگی شماره ثبت میراث فرهنگی کشور را دارند. همچنین در دل کوه های وشتکان غار بسیار کوچکی وجود دارد که به غار ] معروف است
گفته میشو در زمان های قدیم مردی به نام ] در آنجا زندگی میکرده
آن مرد کور بوده و به همین علت به آنجا احمد کوره میگویند
تاریخ جاسب را می توان از دوران شاهنشاهی ساسانی پی برد. داستانی که ریش سفیدان روستا می گویند این است که در زمان شاه اردشیر بابکان سواره نظام شاه را به مراتع سرسبز دره می بردند تا اسب ها از سرسبزی فراوان بچرند و از نهر ازنا نیز بنوشند. به تدریج که بازدید سواره نظام بیشتر شد، تصمیم گرفته شد که ۹ پناهگاه در دره ساخته شود تا گله داران اسب بتوانند شب را در مکان های مختلف بمانند. سرانجام این نه سرپناه به طور دائم توسط گله داران و خانواده هایشان سکنی گزیدند و به آرامی به روستاهای خودشان تبدیل شدند. در طول ۲۰۰۰ سال تسخیر دائمی دو سرپناه به دلیل عدم توانایی در پرورش مواد غذایی در زمین مجاور متروکه شد، یکی از این پناهگاه ها در غرب کروگان قرار داشت و آثاری هنوز قابل مشاهده است، دیگری در پایین دست بیژگان و به دلیل طغیان دوره ای رودخانه همه آثار آن شسته شده است. با گذشت زمان و تنها هفت روستا باقی مانده است که تا به امروز دارند.
wiki: دهستان جاسب