زمین باستان شناسی

زمین باستان شناسی[ ۱] ( انگلیسی: Geoarchaeology ) یک گرایش چندرشته ای است که از تکنیک ها و ابزارهای مطالعاتی جغرافیا، زمین شناسی، ژئوفیزیک و دیگر علوم زمین با هدف بررسی موضوعات مرتبط با باستان شناسی بهره می گیرد. زمین باستان شناسان فرایندهای طبیعی و فیزیکی تأثیرگذار در محوطه های باستانی، مانند ژئومورفولوژی، شکل گیری این محوطه ها طی فرایندهای زمین شناختی و تأثیر آن بر محوطه های مدفون و دست ساخته های پس از رسوب گذاری را مطالعه و بررسی می کنند. کار زمین باستان شناسان به طور پیوسته با مطالعه خاک و رسوب و دیگر مفاهیم جغرافیایی لازم برای یک مطالعه باستان شناختی همراه است. همچنین زمین باستان شناسان ممکن است از ترکیب نقشه نگاری رایانه ای، سامانه اطلاعات جغرافیایی ( GIS ) و مدل های رقومی ارتفاعی ( DEM ) با رشته های علوم اجتماعی و انسانی و رشته های علوم زمین نیز استفاده کنند. زمین باستان شناسی برای جامعه اهمیت دارد، زیرا اطلاعات ژئومورفولوژی خاک، رسوب و سنگ های محوطه های مدفون و دست ساخته های مورد تحقیق را برای باستان شناسان فراهم می سازد. با بهره گیری از این اطلاعات، دانشمندان می توانند موقعیت شهرها و دست ساخته های باستانی را تعیین کرده و با توجه به کیفیت خاک، تخمین بزنند که آن ها واقعاً چقدر «پیشاتاریخی» هستند. زمین باستان شناسی زیرشاخه ای از باستان شناسی محیطی به شمار می رود، زیرا خاک می تواند بر اثر رفتار انسانی تغییر کرده و جایگزین شود که پس از آن باستان شناسان قادر به مطالعه و بازسازی چشم اندازها و شرایط گذشته هستند.