سینمای مالزی

سینمای مالزی به صنعت فیلم سازی در مالزی و تولید فیلم بلند در این کشور که به زبان های انگلیسی، تامیلی، مالایی، ماندارین و کانتونی تهیه شده، اشاره دارد. صنعت فیلم مالزی در رقابت با سینماهای منطقه مانند اندونزی، تایلند ، فیلیپین، هند و حتی سینمای بنگلادش بضاعت آنچنانی ندارد، زیرا هم از نظر بدنه سینمایی و هم از منظر مالی و کیفیت استاندارد با فیلم های این کشورها بسیار فاصله دارد. [ ۱] [ ۲]
اولین فیلم بلند سینمای مالزی توسط بی اس ریجهان در سال ۱۹۳۳ و با نام لیلی و مجنون که از اثر کلاسیک ایرانی اقتباس شده بود ساخته شد. بازیگران این فیلم از یک گروه اپرای محلی سنگاپوری تشکیل شده بودند و تهیه کننده فیلم نیز ۲ برادر هنگ کنگی به نام های ران ران و ران می شاو بودند که در سال ۱۹۳۷ تجهیزات فنی سینما را از طریق بندر شانگهای به کوالالامپور وارد کردند. شرکت آن ها به نام آمپاس استودیو تا سال ۱۹۴۱ و قبل از حمله ژاپن به مالزی، ۵ فیلم به زبان مالایایی تولید کرد. [ ۳] [ ۴]
در دوران اشغال مالزی توسط ژاپن که تا ۱۹۴۵ به طول انجامید، آنچه که سینمای مالایی نامیده می شد یکسره به نابودی کشیده شد. در عوض فیلم های ژاپنی با مضامین غیراخلاقی که پیش از این هرگز در مالزی رواج نداشت به طور وسیع نمایش داده می شد.
۲ سال پس از پایان جنگ جهانی دوم، برادران شاو در سال۱۹۴۷ با فیلمی به کارگردانی ریجهان به نام سنگاپور توسط شب با بازی سیپوت ساراواک دوباره سینمای مالزی را در دست گرفتند. سنگاپور توسط شب با اکران های مداوم به موفقیت خوبی دست پیدا کرد. [ ۶]
در سال ۱۹۴۸ پ. رمله با نام اصلی تاوکو زکریا تاوکو که بعدها به افسانه زنده دنیای فیلم مالایی تبدیل شد، اولین فیلم خود به نام عشق را ساخت. استعدادهای بی نظیر او در آهنگسازی و خوانندگی در کنار بازیگری و کارگردانی باعث برجستگی و محبوبیت وی شد. فیلم های اولیه پ. رمله به تبع تاثیرپذیری از سینمای هند صحنه های رقص و آواز فراوان داشتند.
عمده فیلم های مالزیایی در این دوران به زبان مالایایی ساخته شدند. اما سینمای مالزی هرگز نتوانست با اتکا به بخش خصوصی نظیر برادران شاو دوام بیاورد. در سال ۱۹۶۱ سرانجام دولت وقت مالزی به دستور پادشاه وقت تکه زمینی بزرگ را برای احداث استودیو و شهر سینمایی و همچنین شرکت سینمایی ملی اختصاص داد.
• ببر کاغذی ( ۱۹۷۵ )