عربی بغدادی

عربی بغدادی یکی از گویش های زبان عربی است که در بغداد، پایتخت عراق بدان سخن گفته می شود. طی قرن اخیر، عربی بغدادی زبان میانجی و آموزشی عراق بدل گردیده است. این گویش یکی از شاخه های عربی عراقی است. [ ۳]
در شهر بغداد سه نوع لهجه عربی رایج است: عربی مسلمانان، یهودیان و مسیحیان. بغدادی مسلمانان به گروه جنوبی ( گلت ) و عربی یهودیان و مسیحیان به گروه شمالی ( قلت ) عربی عراقی تعلق دارد. عربی مسلمانان گونهٔ معیار عربی بغدادی است.
دو ویژگی روشن عربی مسلمانان بغداد استفاده از واژهٔ «اَنی» به جای «اَنا» ( به معنای من ) و افزودن پسوند «یچ» به فعل های دارای مفعول مؤنث است؛ مثلاً «من به تو گفتم» در این گویش به صورت «اَنی گیلیتلیچ» بیان می شود، درحالی که مثلاً در عربی موصلی این عبارت به صورت «اَنا قلتلکی» کاربرد دارد.
تا دههٔ ۱۹۵۰ عربی بغدادی دربرگیرندهٔ وام واژگان بسیاری از زبان های انگلیسی، ترکی استانبولی، فارسی و کردی بود. تا اوایل قرن بیستم که جمعیت بغداد کمتر از یک میلیون نفر بود، هر بخش از شهر بغداد دارای لهجهٔ منحصر به فرد خود بود؛ در دههٔ ۱۹۶۰ با رخداد مهاجرت های بسیار از جنوب، لهجه شهر به نوعی یکدست شد و برخی ویژگی های گویش روستاییان و وام واژگانی از عربی نوین معیار را به خود پذیرفت.