فطحیه

[ویکی فقه] فطحیه به پیروان عبداللّه افطح، فرزند امام صادق (ع) را گویند.
پس از شهادت امام صادق (ع) گروهی از شیعیان از آن رو که عبداللّه افطح فرزند ارشد امام صادق (ع) بود و دعوی امامت کرد، بدو گرویدند .
فطحیّه به حدیثی از امام صادق (ع) تمسّک جستند که بنابر آن، امام باید فرزند ارشد امام پیشین باشد.
برخی از اعتقادات فطحیه
فطحیّه معتقد بودند که چون امام از دنیا می‏رود، امام بعدی او را غسل می ‏دهد و بر او نماز می‏گزارد و او را در قبر می‏نهد و انگشتری‏اش را به وراثت می‏ برد
علت انقراض فطحیه
. فرقه فطحیّه به دلایل متعدّد بقا نیافت و پس از مدّتی از میان رفت؛ از جمله آنکه: به اعتقادات عبداللّه، کژی ‏ها و ناراستی‏هایی راه یافته بود. او به باورهای حشویّه و مرجئه گرایش داشت و امام صادق (ع) نیز از این امر آگاه بود
دیگر آنکه عبداللّه از دانشِ بایسته امامت بی‏نصیب بود و از این رو، روایتی درباره حلال و حرام از او روایت نکرده‏اند.
چون پیروانش چیزی از او می‏پرسیدند، درمی‏ماند و پاسخ نمی‏داد
سوم آنکه عبداللّه پس از پدر، بیش از هفتاد روز زنده نماند. او فرزند ذکوری نیز نداشت. این عوامل موجب گشت تا برخی شیعیان از همان آغاز، امامت او را برنتابند و نپذیرند.
برخی دیگر از شیعیان نیز پس از مرگ عبداللّه از عقیده خویش برگشتند و به امامت حضرت موسی بن جعفر (ع) گرویدند .

[ویکی شیعه] فَطَحیّه یا أفطَحیه معتقدین به امامت عبدالله پسر امام جعفر صادق(ع) ملقب به اَفطَح. پس از شهادت امام ششم شیعیان، پسر بزرگ وی، عبدالله، ادعای جانشینی امام را نمود. او با نقل این روایت از قول پدرش که: «امامت هر امام به پسر بزرگ او منتقل می شود»، عده ای را دور خود جمع نمود.
ادعای او دوام چندانی نیافت و عبدالله هفتاد روز پس از شهادت امام صادق (ع) از دنیا رفت و چون فرزند و جانشینی نداشت، پیروان وی سرگردان شده، عموما به امامت امام کاظم(ع) بازگشتند و عمر این عقیده در همان ابتدای ظهور به پایان رسید.
برخی از بزرگان امامیه مانند بنی فضّال نیز به عبدالله گرویدند؛ ولی بسیاری از آنان در میانه راه و یا با مرگ وی از این مسیر بازگشتند.

رجوع شود به:ا