قوری راسل که آن را «قوری چای آسمانی» نیز خوانده اند، تمثیلی است که ابتدا توسط فیلسوف معاصر برتراند راسل ( ۱۸۷۲–۱۹۷۰ میلادی ) بیان شد که توضیح می دهد که بار اثبات فلسفی به دوش شخصی است که ادعای ابطال ناپذیر می کند، نه که بار رد کردن ادعا به دوش دیگران منتقل شود.
راسل به خصوص تمثیل خود را در زمینه دین اعمال کرد. [ ۱] او نوشت: اگر قرار بود که او، بدون ارائه اثبات، مدعی شود که یک قوری چایِ بیش از حد کوچک که نمی توان آن را توسط تلسکوپ ها دید، در جایی در فضای میان زمین و مریخ، به دور خورشید می گردد، نمی توانست از کسی انتظار داشته باشد تا او را صرفاً چون مدعایش را نمی توان رد کرد، باور کند.
قوری چای راسل همچنان در مباحثات در مورد وجود خدا مورد توسل قرار می گیرد، و در حوزه ها و رسانه های گوناگون مؤثر واقع شده است.
منظور از آن، ردّ نظری بود که ارائهٔ دلیل بر نبود خدا یا بار اثبات فلسفی را بر عهدهٔ شکاکان می داند. راسل، توضیح می دهد که بار اثبات ادعایی غیرقابل ابطال، بر عهده مدعی است و نه دیگران.
راسل، در مقاله ای تحت عنوان «آیا خدایی هست؟»، ―که به سفارش مجله ایلاستریتد در ۱۹۵۲ میلادی نوشت و هرگز منتشر نشد― چنین نوشت:
بسیاری از مردم ارتدکس طوری صحبت می کنند که انگار به جای اینکه وظیفهٔ جزم اندیش ها باشد که دگماهای پذیرفته شده را اثبات کنند، این وظیفهٔ شکاکان است که آن ها را رد کنند. البته این اشتباه است. اگر قرار بود من مدعی شوم که در منظومه شمسی، میان زمین و مریخ، یک قوری چینی وجود دارد که در مداری بیضوی، دور خورشید می گردد، هیچ کس قادر نبود مدّعای مرا رد کند، مشروط به آنکه حواسم می بود که در ادامه بگویم که این قوری، بسیار کوچک است، در حدی که حتی با قوی ترین تلسکوپ هایمان قابل رویت نیست. اما اگر تا آنجا پیش می رفتم که می گفتم چون مدعای من نمی تواند ابطال شود، شک کردن عقل بشر به ادعای من، ناشی از یک پیش فرض غیر قابل قبول است، به حق به یاوه گویی متهم می شدم. با این حال، اگر وجود چنین قوری ای، در کتب باستان تصدیق شده بود، اگر هر یکشنبه در کلیسا به عنوان حقیقت مقدس تعلیم داده می شد، و اگر در مدارس، آن را به اذهان کودکان فرومی کردند، تردید در باور به وجود آن، نشانهٔ نامتعارف بودن تلقی می شد و در عصری روشنگری، باعث می شد که شخص شکاک را تحت نظر روان پزشک قرار دهند، یا در دوره های پیش از عصر روشنگری، باعث می شد که شخص شکاک رو به مفتش مذهبی بسپارند. [ ۲] [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفراسل به خصوص تمثیل خود را در زمینه دین اعمال کرد. [ ۱] او نوشت: اگر قرار بود که او، بدون ارائه اثبات، مدعی شود که یک قوری چایِ بیش از حد کوچک که نمی توان آن را توسط تلسکوپ ها دید، در جایی در فضای میان زمین و مریخ، به دور خورشید می گردد، نمی توانست از کسی انتظار داشته باشد تا او را صرفاً چون مدعایش را نمی توان رد کرد، باور کند.
قوری چای راسل همچنان در مباحثات در مورد وجود خدا مورد توسل قرار می گیرد، و در حوزه ها و رسانه های گوناگون مؤثر واقع شده است.
منظور از آن، ردّ نظری بود که ارائهٔ دلیل بر نبود خدا یا بار اثبات فلسفی را بر عهدهٔ شکاکان می داند. راسل، توضیح می دهد که بار اثبات ادعایی غیرقابل ابطال، بر عهده مدعی است و نه دیگران.
راسل، در مقاله ای تحت عنوان «آیا خدایی هست؟»، ―که به سفارش مجله ایلاستریتد در ۱۹۵۲ میلادی نوشت و هرگز منتشر نشد― چنین نوشت:
بسیاری از مردم ارتدکس طوری صحبت می کنند که انگار به جای اینکه وظیفهٔ جزم اندیش ها باشد که دگماهای پذیرفته شده را اثبات کنند، این وظیفهٔ شکاکان است که آن ها را رد کنند. البته این اشتباه است. اگر قرار بود من مدعی شوم که در منظومه شمسی، میان زمین و مریخ، یک قوری چینی وجود دارد که در مداری بیضوی، دور خورشید می گردد، هیچ کس قادر نبود مدّعای مرا رد کند، مشروط به آنکه حواسم می بود که در ادامه بگویم که این قوری، بسیار کوچک است، در حدی که حتی با قوی ترین تلسکوپ هایمان قابل رویت نیست. اما اگر تا آنجا پیش می رفتم که می گفتم چون مدعای من نمی تواند ابطال شود، شک کردن عقل بشر به ادعای من، ناشی از یک پیش فرض غیر قابل قبول است، به حق به یاوه گویی متهم می شدم. با این حال، اگر وجود چنین قوری ای، در کتب باستان تصدیق شده بود، اگر هر یکشنبه در کلیسا به عنوان حقیقت مقدس تعلیم داده می شد، و اگر در مدارس، آن را به اذهان کودکان فرومی کردند، تردید در باور به وجود آن، نشانهٔ نامتعارف بودن تلقی می شد و در عصری روشنگری، باعث می شد که شخص شکاک را تحت نظر روان پزشک قرار دهند، یا در دوره های پیش از عصر روشنگری، باعث می شد که شخص شکاک رو به مفتش مذهبی بسپارند. [ ۲] [ ۳]
wiki: قوری راسل