در علوم کامپیوتر مسئله فیلسوفان پشت میز غذاخوری یک مسئله تمثیلی است مربوط به طراحی هم روندی الگوریتم ها، که معمولاً برای نشان دادن مشکلات و تکنیک های همگام سازی و روش حل آن ها استفاده می شود. این مسئله در ابتدا در سال ۱۹۶۵ توسط آقای دیکسترا به عنوان یک تمرین امتحانی دانش آموزی طراحی شد و در رابطه با کامپیوترهایی ارائه شد که برای دسترسی به ابزارهای جانبی درایو نواری رقابت می کردند.
پنج فیلسوف ساکت در اطراف یک میز قرار می گیرند. روی میز کاسه های ماکارونی وجود دارد. چنگال هایی مابین هر جفت از فیلسوف های کنار هم قرار داده شده است. هر فیلسوف باید به صورت متناوب فکر کند و بخورد. با این حال، یک فیلسوف فقط زمانی می تواند ماکارونی بخورد که که هر دو چنگال سمت چپ و سمت راست را در اختیار داشته باشد. هر چنگال در هر لحظه فقط می تواند توسط یک فیلسوف استفاده شود و بنابراین، یک فیلسوف فقط زمانی می تواند از چنگال استفاده کند که چنگال توسط فیلسوف دیگر در حال استفاده نباشد. بعد از این که یک فیلسوف خوردنش تمام شد، باید هر دو چنگال را روی میز بگذارد تا بقیه از آن ها استفاده کنند. یک فیلسوف فقط می تواند چنگال سمت راست خود یا چنگال سمت چپ خود را، زمانی که موجود باشد، در اختیار بگیرد و نمی تواند قبل از در اختیار گرفتن هر دو چنگال خوردن را شروع کند. مقدار خوردن ارتباطی به حجم باقیمانده ماکارونی یا فضای معده افراد ندارد؛ به عبارتی، فرض بر این است که مقدار ماکارونی نامحدود است و مقدار خوردن نیز نامحدود است. مسئله این است که چگونه یک نظم رفتاری ( الگوریتم همروندی ) طراحی کنیم، به گونه ای که هیچ فیلسوفی گرسنه نماند؛ یعنی هر کدام بتواند به مدت نامتناهی و متناوباً بخورد و فکر کند. البته با فرض اینکه هیچ فیلسوفی نمی داند که چه زمانی سایر فیلسوفان قصد خوردن یا فکر کردن دارند.
این مسئله با این هدف طراحی شد که چالش های پیشگیری از بن بست را نشان دهد. بن بست یک وضعیتی از سیستم است که در آن هیچ پیشرفتی امکان پذیر نیست. برای اینکه ببینیم راه حل این مسئله چندان آسان نیست، فرض بگیرید که هر فیلسوف باید مطابق با دستورالعمل زیر رفتار کند:
تا زمانی که چنگال چپ موجود نشده، فکر کن. سپس، زمانی که چنگال چپ موجود شد، آن را بردار.
تا زمانی که چنگال راست موجود نشده است، فکر کن. و زمانی که موجود شد آن را بردار.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپنج فیلسوف ساکت در اطراف یک میز قرار می گیرند. روی میز کاسه های ماکارونی وجود دارد. چنگال هایی مابین هر جفت از فیلسوف های کنار هم قرار داده شده است. هر فیلسوف باید به صورت متناوب فکر کند و بخورد. با این حال، یک فیلسوف فقط زمانی می تواند ماکارونی بخورد که که هر دو چنگال سمت چپ و سمت راست را در اختیار داشته باشد. هر چنگال در هر لحظه فقط می تواند توسط یک فیلسوف استفاده شود و بنابراین، یک فیلسوف فقط زمانی می تواند از چنگال استفاده کند که چنگال توسط فیلسوف دیگر در حال استفاده نباشد. بعد از این که یک فیلسوف خوردنش تمام شد، باید هر دو چنگال را روی میز بگذارد تا بقیه از آن ها استفاده کنند. یک فیلسوف فقط می تواند چنگال سمت راست خود یا چنگال سمت چپ خود را، زمانی که موجود باشد، در اختیار بگیرد و نمی تواند قبل از در اختیار گرفتن هر دو چنگال خوردن را شروع کند. مقدار خوردن ارتباطی به حجم باقیمانده ماکارونی یا فضای معده افراد ندارد؛ به عبارتی، فرض بر این است که مقدار ماکارونی نامحدود است و مقدار خوردن نیز نامحدود است. مسئله این است که چگونه یک نظم رفتاری ( الگوریتم همروندی ) طراحی کنیم، به گونه ای که هیچ فیلسوفی گرسنه نماند؛ یعنی هر کدام بتواند به مدت نامتناهی و متناوباً بخورد و فکر کند. البته با فرض اینکه هیچ فیلسوفی نمی داند که چه زمانی سایر فیلسوفان قصد خوردن یا فکر کردن دارند.
این مسئله با این هدف طراحی شد که چالش های پیشگیری از بن بست را نشان دهد. بن بست یک وضعیتی از سیستم است که در آن هیچ پیشرفتی امکان پذیر نیست. برای اینکه ببینیم راه حل این مسئله چندان آسان نیست، فرض بگیرید که هر فیلسوف باید مطابق با دستورالعمل زیر رفتار کند:
تا زمانی که چنگال چپ موجود نشده، فکر کن. سپس، زمانی که چنگال چپ موجود شد، آن را بردار.
تا زمانی که چنگال راست موجود نشده است، فکر کن. و زمانی که موجود شد آن را بردار.
