مسیح کاشانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
مسیح کاشانی، رکن الدین مسعود
طبیب، خطاط و شاعر متخلص به مسیح. معروف به حکیم رکنای کاشانی. وی مسیحا و مسیحی نیز تخلص می کرد. اصلش از شیراز بود و در کاشان به دنیا آمد. از مشاهیر شعرای عصر خود و در طب و فلسفه و حکمت ماهر بود. خاندانش از دیرباز پیشه ی پزشکی داشتند و پدرش در عهد شاه طهماسب سه سال طبیب دیوان بود و مدتی نیز در دربار سلطان محمد خدابنده طبابت می کرد.
مسیح کاشانی نیز از آغاز جوانی در طبابت و شاعری مشهور شد. وی از ملازمان و مقربان شاه عباس اول بود و در همین زمان به استقبال «خسرو و شیرین» حکیم نظامی به نام شاه، منظومه ای سرود و نام آن را «مجموعه ی خیال» نهاد و در عین حال قصیده هایی نیز در مدح پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام سرود.
در «تذکره ی میخانه» آمده که شاه عباس سه روز در کاشان مهمان وی بوده و او در این ایام به امر شاه دیوان بابافغانی را غزل به غزل جواب گفته است. وی در هنر خوشنویسی نیز دست داشته و نستعلیق را خوش می نوشته است. رکن الدین مسعود پس از مدتی به هندوستان رفت و ملازم اکبرشاه گشت و سپس به اللَّه آباد سفر کرد و ملازم و مداح جهانگیر پادشاه شد. بعد از آن به چند شهر دیگر هند سفر نمود و در نهایت دوباره به دربار جهانگیر پادشاه بازگشت و در زمان جلوس شاه جهان در خدمت وی بسر برد.
در 1041 ق از دربار شاه جهان به زیارت خانه خدا رفت و ضمناً به مشهد مقدس مشرف شد. بعد از مدتی اقامت در مشهد به کاشان و اصفهان رفت و چون شاه صفی به او توجه ننمود به شیراز سفر کرد و آخرالامر به کاشان بازگشت و تا هنگام فوت در آنجا بسر برد. از شاگردان او می توان صائب تبریزی شاعر معروف را نام برد.
از شاگردان او می توان صائب تبریزی شاعر معروف را نام برد. ملک شاه حسین سیستانی شاگرد دیگر مسیح است که بعد از ستایش استاد خود می گوید که وی در قصیده از خاقانی پیروی می کرده است. به طور کلی تذکره ها سروده های او را تا صد هزار بیت نوشته اند. از دیگر آثارش: مثنوی «قضا و قدر»؛ «ساقی نامه»؛ منظومه ای در برابر «مخزن الاسرار»؛ سه «دیوان» شعر، یکی در ایران و دو تا در هند، شامل قصیده و غزل و رباعی و قطعه. تقی الدین کاشی کتابی به نام «ضابطة العلاج» را در طب که به زبان عربی است، به او نسبت می دهد. تعدادی از تذکره ها او را مسیح ثانی نامیده اند.