پیشینهٔ کاوش ها در محوطهٔ پیشاتاریخی استون هنج به قرن هفدهم میلادی می رسد.
جیمز یکم، پادشاه انگلستان، که خود را مطلع از دستاوردها علمی روز می دانست، دستور اولین کاوش باستان شناسی در استون هنج را صادر کرد. [ الف] جیمز پس از بازدید از استون هنج در سال ۱۶۲۰، تلاش کرد قطعهٔ زمین حریم آن را بخرد، ولی مالک حاضر به فروش نشد. [ ۱] جرج باکینگهام، درباری محبوب جیمز، که خود جویای گنج بود، به دستور جیمز گودالی بزرگ در میانهٔ استون هنج حفاری کرد و از آن اشیایی خارج کرد که امروزه مفقودند. به گفتهٔ جان اوبری حفاری های جرج در استون هنج موجب کج شدن سنگ ۵۶ شد. [ ۱] در دههٔ ۱۷۲۰ نیز ویلیام استاکلی کاوش هایی در استون هنج انجام داد. نقشه ای که استاکلی از استون هنج و محوطهٔ آن برداشت تا دههٔ ۱۸۹۰ دقیق ترین نقشه ازین اثر ماند. [ ۲]
در سوم ژانویهٔ ۱۷۹۷، تصادف دو گاری در فاصله ای اندک از استون هنج باعث شد اسب گاری کشی رم کند، سه سنگ غربی را به زمین بیفکند، و تیر آن را بشکند ( سه سنگ مذکور تا یک قرن بعد به همان حال باقی ماند ) . [ ۳] ویلیام کانینگتونِ، عتیقه شناس و تاجر پارچه ای که در فاصلهٔ ده مایلی استون هنج می زیست، زیر سه سنگ مسقوط را بررسی کرد و یافته هایش را در رساله ای با عنوان گزارش گورپشتهٔ بازشده در ویلتشر[ ب] منتشر کرد. رسالهٔ کانینگتون توجه سِر ریچارد هور را به خود جلب کرد. با پشتیبانی مالی هور، کانینگتون دست به کاوشی گسترده و روش مندانه در استون هنج و محوطه های اطراف زد و نتایجش را بین سال های ۱۸۱۰ تا ۱۸۱۲ در کتاب تاریخ باستانی ویلتشر[ پ] به چاپ رساند. [ ۴]
در دوران حکومت ملکه ویکتوریا کاوش چندانی در استون هنج صورت نگرفت. [ ۵] رالف والدو امرسون، که در سال ۱۸۴۷ در انگلستان بود و از استون هنج بازدید کرد، از «بوالهوسی بریتانیایی ها» در عجب بود چرا که «اهرام را می گشایند و نینوا را کشف می کنند، اما استون هنج خودشان را به خرگوش ها سپرده اند. »[ ۵] [ ۶] البته عدم کاوش در استون هنج بیشتر ناشی از مالکیت خصوصی آن بود. در ۱۸۲۴ ولایت آمسبوری به سر ادموند آنتروباس رسید و او همهٔ درخواست های کاوش را رد کرد. [ ۷] سر ادموند حامی سرسخت حقوق مالکیت شخصی بود و نه اجازه دخالت در استون هنج را به دولت می داد و نه مشاورهٔ متخصصان را می پذیرفت. [ ۸] بااین حال چارلز داروین در تابستان ۱۸۷۷ برای تبیین فعالیت های کرم های خاکی به استون هنج رفت و ( با اجازهٔ خانوادهٔ آنتروباس ) کاوشی کوچک مقیاس در استون هنج انجام داد. داروین مقطع عرضی یکی از سنگ های سارسن افتاده را رسم کرد و نشان داد که سنگ در گذر هزاران سال به سبب فعالیت کرم های خاکی در زمین فرو رفته و سرنگون شده است. این طرح در تشکیل کپک گیاهی از طریق عمل کرم ها، آخرین کتاب داروین، چاپ شد. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجیمز یکم، پادشاه انگلستان، که خود را مطلع از دستاوردها علمی روز می دانست، دستور اولین کاوش باستان شناسی در استون هنج را صادر کرد. [ الف] جیمز پس از بازدید از استون هنج در سال ۱۶۲۰، تلاش کرد قطعهٔ زمین حریم آن را بخرد، ولی مالک حاضر به فروش نشد. [ ۱] جرج باکینگهام، درباری محبوب جیمز، که خود جویای گنج بود، به دستور جیمز گودالی بزرگ در میانهٔ استون هنج حفاری کرد و از آن اشیایی خارج کرد که امروزه مفقودند. به گفتهٔ جان اوبری حفاری های جرج در استون هنج موجب کج شدن سنگ ۵۶ شد. [ ۱] در دههٔ ۱۷۲۰ نیز ویلیام استاکلی کاوش هایی در استون هنج انجام داد. نقشه ای که استاکلی از استون هنج و محوطهٔ آن برداشت تا دههٔ ۱۸۹۰ دقیق ترین نقشه ازین اثر ماند. [ ۲]
در سوم ژانویهٔ ۱۷۹۷، تصادف دو گاری در فاصله ای اندک از استون هنج باعث شد اسب گاری کشی رم کند، سه سنگ غربی را به زمین بیفکند، و تیر آن را بشکند ( سه سنگ مذکور تا یک قرن بعد به همان حال باقی ماند ) . [ ۳] ویلیام کانینگتونِ، عتیقه شناس و تاجر پارچه ای که در فاصلهٔ ده مایلی استون هنج می زیست، زیر سه سنگ مسقوط را بررسی کرد و یافته هایش را در رساله ای با عنوان گزارش گورپشتهٔ بازشده در ویلتشر[ ب] منتشر کرد. رسالهٔ کانینگتون توجه سِر ریچارد هور را به خود جلب کرد. با پشتیبانی مالی هور، کانینگتون دست به کاوشی گسترده و روش مندانه در استون هنج و محوطه های اطراف زد و نتایجش را بین سال های ۱۸۱۰ تا ۱۸۱۲ در کتاب تاریخ باستانی ویلتشر[ پ] به چاپ رساند. [ ۴]
در دوران حکومت ملکه ویکتوریا کاوش چندانی در استون هنج صورت نگرفت. [ ۵] رالف والدو امرسون، که در سال ۱۸۴۷ در انگلستان بود و از استون هنج بازدید کرد، از «بوالهوسی بریتانیایی ها» در عجب بود چرا که «اهرام را می گشایند و نینوا را کشف می کنند، اما استون هنج خودشان را به خرگوش ها سپرده اند. »[ ۵] [ ۶] البته عدم کاوش در استون هنج بیشتر ناشی از مالکیت خصوصی آن بود. در ۱۸۲۴ ولایت آمسبوری به سر ادموند آنتروباس رسید و او همهٔ درخواست های کاوش را رد کرد. [ ۷] سر ادموند حامی سرسخت حقوق مالکیت شخصی بود و نه اجازه دخالت در استون هنج را به دولت می داد و نه مشاورهٔ متخصصان را می پذیرفت. [ ۸] بااین حال چارلز داروین در تابستان ۱۸۷۷ برای تبیین فعالیت های کرم های خاکی به استون هنج رفت و ( با اجازهٔ خانوادهٔ آنتروباس ) کاوشی کوچک مقیاس در استون هنج انجام داد. داروین مقطع عرضی یکی از سنگ های سارسن افتاده را رسم کرد و نشان داد که سنگ در گذر هزاران سال به سبب فعالیت کرم های خاکی در زمین فرو رفته و سرنگون شده است. این طرح در تشکیل کپک گیاهی از طریق عمل کرم ها، آخرین کتاب داروین، چاپ شد. [ ۹]
wiki: کاوش ها در استون هنج