کنسرتو پیانو شماره ۴ (بتهوون). کنسرتو پیانو شماره ۴ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 4 ) در سل ماژور، اپوس ۵۸، در سال ( ۱۸۰۶–۱۸۰۵ ) توسط لودویگ فان بتهوون ساخته شده است. [ ۱] بتهوون در اولین اجرای عمومی ( ۲۲ دسامبر ۱۸۰۸ ) در سالن «تئاتر ان د وین»[ الف] وین، به عنوان تکنواز پیانو حضور داشته است.
اولین کنسرت خصوصی در خانهٔ «شاهزاده فرانتس جوزف فون لوبکوویز»[ ب] اجرا شد. اورتور کوریولان و سمفونی شماره ۴ نیز در این کنسرت به اجرا درآمدند. [ ۲] اولین اجرای عمومی ۲۲ دسامبر ۱۸۰۸، در سالن «تئاتر ان د وین» به اجرا درآمد و بتهوون مجدداً به عنوان تکنواز برای دومین بار، در این کنسرت حضور داشت. در این اجرا علاوه بر آخرین حضورِ بتهوون به عنوان نوازنده، اجرای سمفونی شماره ۵، شماره ۶ و «فانتزی کرال»[ پ] نیز در برنامهٔ کنسرت وجود داشته است. بتهوون این کنسرتو را به دوست، شاگرد و حامی خود آرشیدوک رودولف اهدا کرد.
در ماه مه ۱۸۰۹ یک بررسی توسط «روزنامه عمومی موسیقی»[ ت] آمده است که این کنسرتو تحسین برانگیزترین، پیچیده ترین، منحصربه فرد و هنری ترین کنسرتوی بتهوون تاکنون است. [ ۳] با این حال پس از اولین اجرای عمومی، این قطعه به فراموشی سپرده شد تا سال ۱۸۳۶، هنگامی که توسط فلیکس مندلسون مجدداً احیا شد. امروزه این اثر به طور گسترده اجرا و ضبط می شود و یکی از آثار مهم ادبیاتِ کنسرتو پیانو محسوب می شود. [ ۴] [ ۵]
سازهای ارکستر عبارتند از: پیانو، فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی.
این کنسرتو در سه موومان ساخته شده است:
موومان اول با پیانوی تنها و بدون ارکستر آغاز می شود. اجرای آکوردهای ساده با پایهٔ تنالیته قبل از ورودِ آکورد نمایان، و سپس ارکستر با همان تم در سی ماژور ( یک کلید میانی ) وارد می شود که واسطه ای در ارتباط با کروماتیک و تونیک است. بنا بر این، به فاصلهٔ یک میزان وارد «تم اول» می شود.
ارکستر تم اصلی را در «سی ماژور» بیان می کند، و از طریق دایره پنجم ها با یک کادانس قدرتمند در تونیک، انتقال و مدولاسیون به سل ماژور، با همراهی نت های «تریوله» و فشردگی بین صداهای بالا و پایین، «تم اول» معرفی می شود. موسیقی در حالی که شدت آن به پیانیسیمو کاهش می یابد، به کلید میانی سی مینور منتقل می شود و با موادی از «تم اول» بازمی گردد. در ادامه، موسیقی با استفاده از یک خط باس صعودی، با استفاده از سکانس های هارمونیک و نت پدال نمایان، تم جدیدی را که از میزان های ۳، ۴ و ۵ بدست آورده، بازیابی می کند. کادانسِ نهایی قبل از اینکه به تم اصلی نزدیک شود و بازگردد، روی «نت پدال» تونیک و «آکورد نمایان» و شدتِ فورته به تأخیر می افتد.
اولین کنسرت خصوصی در خانهٔ «شاهزاده فرانتس جوزف فون لوبکوویز»[ ب] اجرا شد. اورتور کوریولان و سمفونی شماره ۴ نیز در این کنسرت به اجرا درآمدند. [ ۲] اولین اجرای عمومی ۲۲ دسامبر ۱۸۰۸، در سالن «تئاتر ان د وین» به اجرا درآمد و بتهوون مجدداً به عنوان تکنواز برای دومین بار، در این کنسرت حضور داشت. در این اجرا علاوه بر آخرین حضورِ بتهوون به عنوان نوازنده، اجرای سمفونی شماره ۵، شماره ۶ و «فانتزی کرال»[ پ] نیز در برنامهٔ کنسرت وجود داشته است. بتهوون این کنسرتو را به دوست، شاگرد و حامی خود آرشیدوک رودولف اهدا کرد.
در ماه مه ۱۸۰۹ یک بررسی توسط «روزنامه عمومی موسیقی»[ ت] آمده است که این کنسرتو تحسین برانگیزترین، پیچیده ترین، منحصربه فرد و هنری ترین کنسرتوی بتهوون تاکنون است. [ ۳] با این حال پس از اولین اجرای عمومی، این قطعه به فراموشی سپرده شد تا سال ۱۸۳۶، هنگامی که توسط فلیکس مندلسون مجدداً احیا شد. امروزه این اثر به طور گسترده اجرا و ضبط می شود و یکی از آثار مهم ادبیاتِ کنسرتو پیانو محسوب می شود. [ ۴] [ ۵]
سازهای ارکستر عبارتند از: پیانو، فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی.
این کنسرتو در سه موومان ساخته شده است:
موومان اول با پیانوی تنها و بدون ارکستر آغاز می شود. اجرای آکوردهای ساده با پایهٔ تنالیته قبل از ورودِ آکورد نمایان، و سپس ارکستر با همان تم در سی ماژور ( یک کلید میانی ) وارد می شود که واسطه ای در ارتباط با کروماتیک و تونیک است. بنا بر این، به فاصلهٔ یک میزان وارد «تم اول» می شود.
ارکستر تم اصلی را در «سی ماژور» بیان می کند، و از طریق دایره پنجم ها با یک کادانس قدرتمند در تونیک، انتقال و مدولاسیون به سل ماژور، با همراهی نت های «تریوله» و فشردگی بین صداهای بالا و پایین، «تم اول» معرفی می شود. موسیقی در حالی که شدت آن به پیانیسیمو کاهش می یابد، به کلید میانی سی مینور منتقل می شود و با موادی از «تم اول» بازمی گردد. در ادامه، موسیقی با استفاده از یک خط باس صعودی، با استفاده از سکانس های هارمونیک و نت پدال نمایان، تم جدیدی را که از میزان های ۳، ۴ و ۵ بدست آورده، بازیابی می کند. کادانسِ نهایی قبل از اینکه به تم اصلی نزدیک شود و بازگردد، روی «نت پدال» تونیک و «آکورد نمایان» و شدتِ فورته به تأخیر می افتد.
کنسرتو پیانو شماره ۴ (راخمانینف). کنسرتو پیانو شماره ۴ ( انگلیسی: Piano Concerto No. 4 ) چهارمین کنسرتو پیانو در گام «سل مینور» ( اپوس ۴۰ ) از آهنگساز و پیانیست مشهور، سرگئی راخمانینف می باشد که در سال ۱۹۲۶ تصنیف و تکمیل گردید. این کنسرتو در حقیقت ۳ نسخه دارد. نسخهٔ نخست آن نسخه ای ناموفق بود. در نسخهٔ دوم، راخمانینف قبل از انتشار آن به سال ۱۹۲۸ اصلاحات دیگری در آن انجام داد اما پس از عدم کسب بازخورد مثبت به ناچار این اثر را به کناری نهاد و در نهایت، سومین نسخه با بازنگری مجدد و انتشار آن در سال ۱۹۴۱، سرانجام به نتیجهٔ مطلوب دست یافت و همین نسخهٔ سوم می باشد که امروزه به عنوان «کنسرتو پیانو شمارهٔ ۴» راخمانینف اجرا می گردد.
واکنش های انتقادی نسبت به اولین اجرای این قطعه به تعبیری، بسیار هراسناک و یادآور واکنش های انتقادی دوران اجرای سمفونی شماره ۱ برای مصنف در سال ۱۸۹۷ بود. راخمانینف از عدم موفقیت چهارمین کنسرتو چه در ارائهٔ اولیه و سپس نسخه های بعدی آن کاملاً دلسرد شده بود. پس از اولین اجرا، او برش ها و اصلاحاتی بر روی قطعه انجام داد. موومان نخست را از ۳۶۷ به ۳۴۶ میزان کاهش داد و سپس، قطعهٔ فیناله را نیز از ۵۶۷ میزان به ۴۷۶ میزان تقلیل داد. راخمانینف به اینها اکتفا نکرد و بخش لارگو ( تندای در حال تسریع ) مرکزی را نیز به طور کلی حذف کرد و در مجموع، کنسرتوی پیانو شماره ۴ توسط مصنفش از ۱۰۱۶ میزان به ۹۰۲ میزان رسید. در سال ۲۰۰۰ میلادی بیسی اند هوک ناشر مجاز و رسمی آثار راخمانینف با کمک متخصص هنری لزلی هاورد نسخهٔ دست نویس و ویرایش نشدهٔ اولیه و ناموفق سال ۱۹۲۶ این کنسرت را منتشر کردند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفواکنش های انتقادی نسبت به اولین اجرای این قطعه به تعبیری، بسیار هراسناک و یادآور واکنش های انتقادی دوران اجرای سمفونی شماره ۱ برای مصنف در سال ۱۸۹۷ بود. راخمانینف از عدم موفقیت چهارمین کنسرتو چه در ارائهٔ اولیه و سپس نسخه های بعدی آن کاملاً دلسرد شده بود. پس از اولین اجرا، او برش ها و اصلاحاتی بر روی قطعه انجام داد. موومان نخست را از ۳۶۷ به ۳۴۶ میزان کاهش داد و سپس، قطعهٔ فیناله را نیز از ۵۶۷ میزان به ۴۷۶ میزان تقلیل داد. راخمانینف به اینها اکتفا نکرد و بخش لارگو ( تندای در حال تسریع ) مرکزی را نیز به طور کلی حذف کرد و در مجموع، کنسرتوی پیانو شماره ۴ توسط مصنفش از ۱۰۱۶ میزان به ۹۰۲ میزان رسید. در سال ۲۰۰۰ میلادی بیسی اند هوک ناشر مجاز و رسمی آثار راخمانینف با کمک متخصص هنری لزلی هاورد نسخهٔ دست نویس و ویرایش نشدهٔ اولیه و ناموفق سال ۱۹۲۶ این کنسرت را منتشر کردند. [ ۱]
