گذشته کامل

گذشته کامل ( به انگلیسی: pluperfect ) نوعی زمان دستوری است که در آن یک نقطه زمانی در گذشته به عنوان نقطه مرجع در نظر گرفته می شود و موقعیتی که در جمله بیان می شود، پیش از این نقطه مرجع واقع شده است؛ به عبارت دیگر گذشته کامل را می توان «گذشته ای در گذشته» نامید. اغلب نقطه مرجع در جمله به وسیله قیدی که به این نقطه اشاره دارد، بیان می شود. [ ۱] برای مثال در جمله «علی پیش از حرکت اتوبوس رسیده بود»، عبارت «پیش از حرکت اتوبوس» نقطه مرجعی در گذشته است که کنش «رسیدن» پیش از این نقطه مرجع انجام پذیرفته است.
گذشته کامل را می توان نوعی زمان دستوری به شمار آورد که در آن زمان دستوری ( : گذشته ) با نمود دستوری ( : کامل ) در یکدیگر آمیخته شده اند. گذشته کامل نمونه خوبی از زمان دستوری نسبی است که در آن زمان دستوری نسبت به یک نقطه متغیر بیان می شود. در زبان فارسی چنین زمانی ماضی بعید نامیده می شود.
در فارسی از ( ماده ی گذشته + «بودن» به گذشته ی ساده ) استفاده می کنیم. برای نمونه:
I had gone.
من رفته بودم.
کاربرد فعل گذشته کامل مشابه حال کامل است با این تفاوت که اولی در گذشته و دومی در حال اتفاق می افتد. 1. برای صحبت کردن درباره اتفاقی که در گذشته شروع شده و تا زمانی مشخص در گذشته ادامه داشته است. به مثال های زیر توجه کنید:
When  George  died  he  and  Anne  had  been  married  for  nearly  fifty  years.  
وقتی "جرج" مرد او و "ان" نزدیک به پنجاه سال بود که ازدواج کرده بودند.
She  didn’t  want  to  move.   She  had  lived  in  Liverpool  all  her  life.  
او نمیخواست جابه جا شود. او همه زندگی اش را در لیورپول زندگی کرده بود.
2. برای صحبت کردن درباره چیزی در گذشته که بارها و بارها انجام می شد و ممکن بود باز هم ادامه پیدا کرده باشد. به مثال زیر توجه کنید:
He  had  written  three  books  and  he  was  working  on  another  one.  
او سه کتاب نوشته بود و داشت روی یکی دیگر کار می کرد.
3. برای صحبت کردن درباره تجربه هایمان تا زمان حاضر. برای این کاربرد معمولاً از قیدهای ever و never استفاده می کنیم. به مثال های زیر توجه کنید: