گیاهان گوشتی ( انگلیسی: Succulent plants ) ، که در گیاه شناسی به آن ها گیاهان آب دار، ساکولنت ها و گیاهان شیره دار نیز گفته می شود، گیاهانی هستند که قسمت هایی از آن ها ضخیم، گوشتی و محکم شده است تا بتوانند در اقلیم خشک یا شرایط بد خاک، آب را در خود نگه دارند. البته در بیشتر موارد، از این ویژگی برای طبقه بندی علمی این گونه گیاهان استفاده نمی شود چرا که این ویژگی هنگامی باعث طبقه بندی درست می شود که گیاهان یک گونه خاص را بررسی کنیم.
کلمه ساکولنت ( Succulent ) از کلمه لاتین sucus به معنی شیره یا آب گیاه، گرفته شده است. [ ۱] گیاهان گوشتی ممکن است آب را در ساختارهای مختلف مانند برگ و ساقه ذخیره کنند. ساقه و برگ در برخی ساکولنت ها ممکن است حاوی ۹۰ تا ۹۵ آب باشد. [ ۲] برخی از تعاریف شامل ریشه نیز می شود، بنابراین زمین گیاهان، گیاهانی که در شرایط ناسازگار از بالا شروع به مردن می کنند تا در نهایت تنها ریشه زنده بماند و سپس در شرایط مناسب اقلیمی دوباره رشد می کنند، به عنوان ساکولنت در نظر گرفته می شوند. در باغبانی، اصطلاح ساکولنت برای گیاهانی مانند کاکتوس ها که در گیاه شناسی آن ها را ساکولنت می نامند به کار نمی رود. ساکولنت ها به دلیل ظاهر چشمگیر و غیرمعمول و همچنین توانایی رشد با حداقل مراقبت، غالباً به عنوان گیاهان زینتی پرورش می یابند.
بسیاری از خانواده های گیاهی دارای چندین گونه ساکولنت هستند ( بیش از ۲۵ خانواده گیاهی ) . [ ۳] در بعضی از خانواده ها مانند، گل نازیان، کاکتوس ها و علف فرشیان، بیشتر گونه ها ساکولنت هستند. زیستگاه این گیاهان بیشتر در مناطقی با دمای بالا و بارندگی کم، مانند بیابان ها است. ساکولنت ها توانایی بهره بردن از منابع محدود آب مانند مه و شبنم را دارند که باعث می شود بتوانند در بوم سازگان حاوی منابع کم آب زنده بمانند.
طبق تعریف، گیاهان آبدار گیاهانی مقاوم در برابر خشک سالی هستند که در آن ها برگ، ساقه یا ریشه ها با توسعه بافت ذخیره کننده آب، گوشتی تر از معمول می شوند. برخی منبع ها ویژگی داشتن ریشه گوشتی را از این تعریف جدا می کنند؛ تعریفی همچون: «گیاهی با ساقه های ضخیم، گوشتی و متورم یا برگ سازگار با محیط های خشک». این تعریف زمین گیاهان را در یک دسته با گیاهان گوشتی طبقه بندی نمی کند، این اندام های زیرزمینی شامل پیاز، تجه و کورم هستند. این اندام ها غالباً گوشتی و همراه بافت های ذخیره کنندهٔ آب هستند؛ بنابراین اگر داشتن ریشه های گوشتی را در تعریف ساکولنت بگنجانیم، بسیاری از زمین گیاهان در دسته ساکولنت ها طبقه بندی می شوند. گیاهان سازگار با زندگی در محیط های خشک مانند گیاهان آبدار، گیاه خشکی زی نامیده می شوند. با این حال، همه گیاهان خشکی زی، گیاه آب دار نیستند، زیرا روش های دیگری نیز برای سازگاری با کمبود آب وجود دارد، برای نمونه، با ایجاد برگ های کوچک که ممکن است لوله شوند یا برگ های چرمی به جای برگ های گوشتی. [ ۴] از طرفی همه گیاهان گوشتی نیز خشکی زی نیستند، زیرا گیاهانی مانند کراسولا هلمزی ( Crassula helmsii ) گیاهانی آب دار هستند اما درون آب زندگی می کنند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکلمه ساکولنت ( Succulent ) از کلمه لاتین sucus به معنی شیره یا آب گیاه، گرفته شده است. [ ۱] گیاهان گوشتی ممکن است آب را در ساختارهای مختلف مانند برگ و ساقه ذخیره کنند. ساقه و برگ در برخی ساکولنت ها ممکن است حاوی ۹۰ تا ۹۵ آب باشد. [ ۲] برخی از تعاریف شامل ریشه نیز می شود، بنابراین زمین گیاهان، گیاهانی که در شرایط ناسازگار از بالا شروع به مردن می کنند تا در نهایت تنها ریشه زنده بماند و سپس در شرایط مناسب اقلیمی دوباره رشد می کنند، به عنوان ساکولنت در نظر گرفته می شوند. در باغبانی، اصطلاح ساکولنت برای گیاهانی مانند کاکتوس ها که در گیاه شناسی آن ها را ساکولنت می نامند به کار نمی رود. ساکولنت ها به دلیل ظاهر چشمگیر و غیرمعمول و همچنین توانایی رشد با حداقل مراقبت، غالباً به عنوان گیاهان زینتی پرورش می یابند.
بسیاری از خانواده های گیاهی دارای چندین گونه ساکولنت هستند ( بیش از ۲۵ خانواده گیاهی ) . [ ۳] در بعضی از خانواده ها مانند، گل نازیان، کاکتوس ها و علف فرشیان، بیشتر گونه ها ساکولنت هستند. زیستگاه این گیاهان بیشتر در مناطقی با دمای بالا و بارندگی کم، مانند بیابان ها است. ساکولنت ها توانایی بهره بردن از منابع محدود آب مانند مه و شبنم را دارند که باعث می شود بتوانند در بوم سازگان حاوی منابع کم آب زنده بمانند.
طبق تعریف، گیاهان آبدار گیاهانی مقاوم در برابر خشک سالی هستند که در آن ها برگ، ساقه یا ریشه ها با توسعه بافت ذخیره کننده آب، گوشتی تر از معمول می شوند. برخی منبع ها ویژگی داشتن ریشه گوشتی را از این تعریف جدا می کنند؛ تعریفی همچون: «گیاهی با ساقه های ضخیم، گوشتی و متورم یا برگ سازگار با محیط های خشک». این تعریف زمین گیاهان را در یک دسته با گیاهان گوشتی طبقه بندی نمی کند، این اندام های زیرزمینی شامل پیاز، تجه و کورم هستند. این اندام ها غالباً گوشتی و همراه بافت های ذخیره کنندهٔ آب هستند؛ بنابراین اگر داشتن ریشه های گوشتی را در تعریف ساکولنت بگنجانیم، بسیاری از زمین گیاهان در دسته ساکولنت ها طبقه بندی می شوند. گیاهان سازگار با زندگی در محیط های خشک مانند گیاهان آبدار، گیاه خشکی زی نامیده می شوند. با این حال، همه گیاهان خشکی زی، گیاه آب دار نیستند، زیرا روش های دیگری نیز برای سازگاری با کمبود آب وجود دارد، برای نمونه، با ایجاد برگ های کوچک که ممکن است لوله شوند یا برگ های چرمی به جای برگ های گوشتی. [ ۴] از طرفی همه گیاهان گوشتی نیز خشکی زی نیستند، زیرا گیاهانی مانند کراسولا هلمزی ( Crassula helmsii ) گیاهانی آب دار هستند اما درون آب زندگی می کنند. [ ۵]
wiki: گیاهان گوشتی