یوگنداشتیل ( به آلمانی: Jugendstil ) ( به معنی: «سبک جوان» ) ، یک جنبش هنری بود، به ویژه در هنرهای تزئینی، که در درجه اول در آلمان و سایر نقاط اروپا به میزان کمتری از حدود ۱۸۹۵ تا حدود ۱۹۱۰ نفوذ داشت. [ الف] همتای آلمانی آر نُوو ( هنر نو ) بود. اعضای جنبش در برابر تاریخ گرایی و نئو - کلاسیکیسم فرهنگستان های رسمی هنر و معماری واکنش نشان می دادند. نام خود را از مجلۀ هنری یوگند ( جوان ) که توسط هنرمند آلمانی گئورگ هیرت تأسیس شد، گرفته است. به ویژه در هنرهای گرافیک و دکوراسیون داخلی فعال بود.
مراکز عمدهٔ فعالیت آن مونیخ و وایمار و مستملکات هنرمندان دارمشتات بود که در سال ۱۹۰۱ میلادی در دارمشتات تأسیس شد. از چهره های مهم جنبش می توان به گرافیست سوئیسی، هرمان اُبریست، اتو اکمان، و هنری وان ده ولده، معمار و دکوراتور بلژیکی اشاره کرد. در سال های اولیه، این سبک تحت تأثیر سبک مدرن ( سبک هنر نو بریتانیا ) قرار گرفت. همچنین تحت تأثیر چاپ های ژاپنی قرار گرفت. بعدها، تحت تأثیر جدایی طلبان، به سمت انتزاع و اشکال هندسی بیشتر گرایش یافت. [ ب]
خاستگاه این جنبش در مونیخ و با تأسیس انجمنی از هنرمندان تجسمی در سال ۱۸۹۲ میلادی بود که از سبک های رسمی تر تاریخی و آکادمیک فرهنگستان جدا شد. گئورگ هیرت نام جدایی مونیخ را برای انجمن انتخاب کرد. بعدها، جدایی وین، که در سال ۱۸۹۷ میلادی تأسیس شد و جدایی برلین نام خود را از گروه مونیخ گرفت. مجلۀ این گروه، یوگند، که در سال ۱۸۹۶ میلادی آغاز شد، همراه با نشریات مونیخی دیگر، زیمپلیتسیسیموس و پان در برلین، به قابل مشاهده ترین ویترین سبک جدید تبدیل شدند. چهره های برجسته این جنبش، از جمله پیتر بهرنز، برنهارد پانکوک، و ریچارد ریمرشمید، و همچنین اکثریت اعضای بنیانگذار جدایی مونیخ، همگی برای یوگند تصاویری ارائه کردند.
در ابتدا، این سبک عمدتاً در تصویرسازی و هنرهای گرافیکی استفاده می شد. یوگنداشتیل تزئینات گل و منحنی های سینوسی را با خطوط هندسی بیشتر ترکیب کرد و به زودی برای جلد رمان ها، تبلیغات و پوسترهای نمایشگاهی مورد استفاده قرار گرفت. طراحان اغلب سبک های اصلی از حروف چاپی را ایجاد می کردند که هماهنگ با تصویر کار می کردند، مانند طرح حروف آرنولد بوکلین که در سال ۱۹۰۴ ایجاد شد.
اتو اکمان یکی از برجسته ترین هنرمندان آلمانی بود که هم با یوگند و هم با پان ارتباط داشت. حیوان مورد علاقه او قو بود و تأثیر او به قدری زیاد بود که قو به عنوان نماد کل جنبش تبدیل شد. یکی دیگر از طراحان برجسته در این سبک، ریچارد ریمرشمید بود که مبلمان، سفال و سایر اشیاء تزئینی را به سبک هندسی و هوشیارانه ای ساخت که به سمت آرت دکو اشاره داشت. هنرمند سوئیسی هرمان اُبریست که در مونیخ زندگی می کرد، طرح هایی با منحنی های دوتایی سینوسی، با الگوبرداری از گیاهان و گل ها، که نقش برجسته ای از سبک اولیه بودند، ساخت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمراکز عمدهٔ فعالیت آن مونیخ و وایمار و مستملکات هنرمندان دارمشتات بود که در سال ۱۹۰۱ میلادی در دارمشتات تأسیس شد. از چهره های مهم جنبش می توان به گرافیست سوئیسی، هرمان اُبریست، اتو اکمان، و هنری وان ده ولده، معمار و دکوراتور بلژیکی اشاره کرد. در سال های اولیه، این سبک تحت تأثیر سبک مدرن ( سبک هنر نو بریتانیا ) قرار گرفت. همچنین تحت تأثیر چاپ های ژاپنی قرار گرفت. بعدها، تحت تأثیر جدایی طلبان، به سمت انتزاع و اشکال هندسی بیشتر گرایش یافت. [ ب]
خاستگاه این جنبش در مونیخ و با تأسیس انجمنی از هنرمندان تجسمی در سال ۱۸۹۲ میلادی بود که از سبک های رسمی تر تاریخی و آکادمیک فرهنگستان جدا شد. گئورگ هیرت نام جدایی مونیخ را برای انجمن انتخاب کرد. بعدها، جدایی وین، که در سال ۱۸۹۷ میلادی تأسیس شد و جدایی برلین نام خود را از گروه مونیخ گرفت. مجلۀ این گروه، یوگند، که در سال ۱۸۹۶ میلادی آغاز شد، همراه با نشریات مونیخی دیگر، زیمپلیتسیسیموس و پان در برلین، به قابل مشاهده ترین ویترین سبک جدید تبدیل شدند. چهره های برجسته این جنبش، از جمله پیتر بهرنز، برنهارد پانکوک، و ریچارد ریمرشمید، و همچنین اکثریت اعضای بنیانگذار جدایی مونیخ، همگی برای یوگند تصاویری ارائه کردند.
در ابتدا، این سبک عمدتاً در تصویرسازی و هنرهای گرافیکی استفاده می شد. یوگنداشتیل تزئینات گل و منحنی های سینوسی را با خطوط هندسی بیشتر ترکیب کرد و به زودی برای جلد رمان ها، تبلیغات و پوسترهای نمایشگاهی مورد استفاده قرار گرفت. طراحان اغلب سبک های اصلی از حروف چاپی را ایجاد می کردند که هماهنگ با تصویر کار می کردند، مانند طرح حروف آرنولد بوکلین که در سال ۱۹۰۴ ایجاد شد.
اتو اکمان یکی از برجسته ترین هنرمندان آلمانی بود که هم با یوگند و هم با پان ارتباط داشت. حیوان مورد علاقه او قو بود و تأثیر او به قدری زیاد بود که قو به عنوان نماد کل جنبش تبدیل شد. یکی دیگر از طراحان برجسته در این سبک، ریچارد ریمرشمید بود که مبلمان، سفال و سایر اشیاء تزئینی را به سبک هندسی و هوشیارانه ای ساخت که به سمت آرت دکو اشاره داشت. هنرمند سوئیسی هرمان اُبریست که در مونیخ زندگی می کرد، طرح هایی با منحنی های دوتایی سینوسی، با الگوبرداری از گیاهان و گل ها، که نقش برجسته ای از سبک اولیه بودند، ساخت.
wiki: یوگنداشتیل