یک اَبَرنواَختر نوع دو ( به انگلیسی: Type II supernova ) نتیجهٔ فروریزشِ سریع و انفجارِ شدید یک ستارهٔ سنگین است. جرم یک ستاره برای اینکه دستخوش چنین انفجاری شود، باید دستکم ۸ برابر و نه بیشتر از ۴۰ تا ۵۰ برابر جرم خورشید ☉M باشد. [ ۱] وجه تمایز ابرنواخترهای نوع دوم نسبت به دیگر ابرنواخترها، حضور هیدروژن در طیف شان است. معمولاً می توان آن ها را در بازوهای مارپیچی کهکشان ها و منطقه های اچ ۲ نپاهید ( رصد کرد ) ، اما در کهکشان های بیضوی دیده نمی شوند.
ستاره های سنگین مثل همهٔ ستاره ها با همجوشی هسته ای و تبدیل هیدروژن به هلیوم در مغزه شان انرژی آزاد می کنند. با این وجود برخلاف خورشید، این ستاره ها که به مراحل پایانی چرخهٔ زندگی شان نزدیک می شوند به اندازهٔ کافی سنگین هستند تا بتوانند عنصرهایی با جرم اتمیِ بزرگ تر از هیدروژن و هلیوم را هم بگدازند و محدود به گداختن هلیوم به کربن نیستند. همجوشی این عنصرها در دماها و فشارهای فزآینده و بیشتری روی می دهد. این شرایط باعث کوتاه تر شدن هر چه بیشتر طول عمر ستاره ها می شود. فشار تبهگن الکترون ها و انرژی ای که این واکنش های همجوشی آزاد می کنند، به اندازه ای هست تا مقابل گرانش ایستادگی کند و از فروریزش ستاره جلوگیری کند و ستاره را در وضعیتی متوازن نگه دارد. ستاره بیشتر و بیشتر مشغول همجوشی عنصرهایی با جرم های سنگین تر می شود. ابتدا با هیدروژن و هلیوم شروع می کند، بعد به سراغ عنصرهای دیگر جدول تناوبی می رود تا مغزه ای از آهن و نیکل ساخته شود. همجوشی آهن یا نیکل به اندازهٔ کافی انرژی تولید نمی کند، بنابراین ادامه همجوشی متوقف می شود و یک مغزهٔ لَخت باقی می گذارد. با نبودن انرژی خروجی که فشار بیرونی ایجاد کند، توازن به هم می ریزد و مغزه زیر فشار جرم به هم فشردهٔ ستاره، متراکم می شود.
هنگامی که جرم فشرده شدهٔ مغزهٔ لَخت از حد چاندراسکار که حدود ۱٫۴ برابر ☉M است، فراتر رود، دیگر تبهگنی الکترون برای مقابله با فشردگی گرانشی کافی نیست. در چند ثانیه فروکفتی عظیم برای مغزه اتفاق می افتد. بدون پشتیبانی مغزه ای که حالا فروکفته، مغزهٔ بیرونی زیر فشار گرانش به درون فرو می ریزد. این فروریزش ممکن است به سرعتی تا ۲۳ درصد سرعت نور هم برسد و فشار ناگهانی، دمای مغزهٔ درونی را تا ۱۰۰ میلیارد کلوین افزایش دهد. در یک انفجار ده ثانیه ای، تباهی وارون بتا، باعث شکل گیری نوترون ها و نوترینوها و آزاد شدن حدود ۱۰ به توان ۴۶ ژول ( ۱۰۰ فو ) انرژی می شود. فروریزش مغزهٔ داخلی نیز با تبهگنی نوترونی متوقف می شود. این ایست باعث واجهیدن و به بیرون پرت شدن فروکَفت می شود. انرژی این موج شوک گسترش یابنده برای گسیختن مادهٔ ستاره ای و شتابیدن آن به سرعت گریز می شود. این رویداد باعث شکل گیری ابرنواختر می شود. موج شوک و دما و فشار فوق العاده بالا، به سرعت می اِفتالَد ( پراکنده می شود ) . اما به اندازهٔ کافی باقی می ماند تا در دوره ای کوتاه فرایند هستهٔ هَندایش عناصر سنگین تر از آهن اتفاق بیفتد. [ ۲] بسته به جرم آغازین ستاره، باقیماندهٔ ستاره یک ستارهٔ نوترونی یا سیاهچاله را شکل می دهد. به دلیل ساز و کاری که در اصل منجر به انفجار ابرنواختر می شود، آن ها هم ابرنواخترهای مغزه رُمبیده توصیف می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفستاره های سنگین مثل همهٔ ستاره ها با همجوشی هسته ای و تبدیل هیدروژن به هلیوم در مغزه شان انرژی آزاد می کنند. با این وجود برخلاف خورشید، این ستاره ها که به مراحل پایانی چرخهٔ زندگی شان نزدیک می شوند به اندازهٔ کافی سنگین هستند تا بتوانند عنصرهایی با جرم اتمیِ بزرگ تر از هیدروژن و هلیوم را هم بگدازند و محدود به گداختن هلیوم به کربن نیستند. همجوشی این عنصرها در دماها و فشارهای فزآینده و بیشتری روی می دهد. این شرایط باعث کوتاه تر شدن هر چه بیشتر طول عمر ستاره ها می شود. فشار تبهگن الکترون ها و انرژی ای که این واکنش های همجوشی آزاد می کنند، به اندازه ای هست تا مقابل گرانش ایستادگی کند و از فروریزش ستاره جلوگیری کند و ستاره را در وضعیتی متوازن نگه دارد. ستاره بیشتر و بیشتر مشغول همجوشی عنصرهایی با جرم های سنگین تر می شود. ابتدا با هیدروژن و هلیوم شروع می کند، بعد به سراغ عنصرهای دیگر جدول تناوبی می رود تا مغزه ای از آهن و نیکل ساخته شود. همجوشی آهن یا نیکل به اندازهٔ کافی انرژی تولید نمی کند، بنابراین ادامه همجوشی متوقف می شود و یک مغزهٔ لَخت باقی می گذارد. با نبودن انرژی خروجی که فشار بیرونی ایجاد کند، توازن به هم می ریزد و مغزه زیر فشار جرم به هم فشردهٔ ستاره، متراکم می شود.
هنگامی که جرم فشرده شدهٔ مغزهٔ لَخت از حد چاندراسکار که حدود ۱٫۴ برابر ☉M است، فراتر رود، دیگر تبهگنی الکترون برای مقابله با فشردگی گرانشی کافی نیست. در چند ثانیه فروکفتی عظیم برای مغزه اتفاق می افتد. بدون پشتیبانی مغزه ای که حالا فروکفته، مغزهٔ بیرونی زیر فشار گرانش به درون فرو می ریزد. این فروریزش ممکن است به سرعتی تا ۲۳ درصد سرعت نور هم برسد و فشار ناگهانی، دمای مغزهٔ درونی را تا ۱۰۰ میلیارد کلوین افزایش دهد. در یک انفجار ده ثانیه ای، تباهی وارون بتا، باعث شکل گیری نوترون ها و نوترینوها و آزاد شدن حدود ۱۰ به توان ۴۶ ژول ( ۱۰۰ فو ) انرژی می شود. فروریزش مغزهٔ داخلی نیز با تبهگنی نوترونی متوقف می شود. این ایست باعث واجهیدن و به بیرون پرت شدن فروکَفت می شود. انرژی این موج شوک گسترش یابنده برای گسیختن مادهٔ ستاره ای و شتابیدن آن به سرعت گریز می شود. این رویداد باعث شکل گیری ابرنواختر می شود. موج شوک و دما و فشار فوق العاده بالا، به سرعت می اِفتالَد ( پراکنده می شود ) . اما به اندازهٔ کافی باقی می ماند تا در دوره ای کوتاه فرایند هستهٔ هَندایش عناصر سنگین تر از آهن اتفاق بیفتد. [ ۲] بسته به جرم آغازین ستاره، باقیماندهٔ ستاره یک ستارهٔ نوترونی یا سیاهچاله را شکل می دهد. به دلیل ساز و کاری که در اصل منجر به انفجار ابرنواختر می شود، آن ها هم ابرنواخترهای مغزه رُمبیده توصیف می شوند.
wiki: ابرنواختر نوع دو