ابن بابشاذ

[ویکی فقه] اِبْن ِ بابْشاذ، ابوالحسن طاهر بن احمد (د ۴۶۹ق /۱۰۷۶م)، از بزرگ ترین علمای نحو در مصر می باشد.
اصل او را از دیلم دانسته اند.
خاندان
نام نیای وی این انتساب را تأیید می کند، زیرا بابشاذ از نام های کهن فارسی است. خاندان وی که گویا تجارت مروارید می کردند، به مصر رفتند و در آن جا اقامت گزیدند.
تحصیل علم
ابن بابشاذ خود نیز به عنوان تاجر مروارید از مصر به بغداد رفت ، از این رو به جوهری نیز شهرت یافته است. وی در بغداد کسب علم کرد، اما از سبب روی آوردن او به علم در کتاب های تراجم سخنی نیامده است. شاید در بغداد، آوازه نظامیه (تأسیس در نیمه دوم سده ۵ق/۱۱م.) این تاجر جوان را مجذوب خویش ساخته باشد.
دوران خلافت المستنصر
...

ابوالحسن طاهر بن احمد شهرت یافته به ابن بابشاذ ( درآمیختهٔ: بن باب بن شاذ ) ( ؟ - ۱۰۷۷ ) شاعر و نویسندهٔ مصری در سدهٔ پنجم هجری بود. او در دیوان انشای قاهره به عنوان یک مُتأمِّل ( پیگیر، ویراستار ) کار می کرد ( کسی که در سجلات و رسائل می کاود تا خطای آن در اصلاح کند ) . از این راه حقوق بسیاری می گرفت. همچنین در مسجد جامع عمرو بن عاص، نحوخوان بود. [ ۱] [ ۲] [ ۳]