ایالت چو

چو ( به چینی: 楚 ) ؛[ ۱] [ ۲] یک ایالت خراجگزار دودمان ژو در چین باستان بود. نخستین فرمانروای آن ها پادشاه وو چو در آغاز سده هشتم پیش از میلاد بود. چو در جنوب سرزمین تصلی ژو قرار داشت و در طول دوره بهار و پاییز دوام آورد. در پایان دوره ایالت های جنگ طلب، در سال ۲۲۳ پ. م طی جنگ های یکپارچگی چین توسط چین نابود شد.
چو که با نام های جینگ ( 荆 ) و جینگچو ( 荆楚 ) نیز شناخته می شود، بیشتر استان های امروزی هوبئی و هونان، همراه با بخش هایی از چونگ کینگ، گوئیژو، هنان، آنهوئی، جیانگشی، جیانگ سو، ججیانگ و شانگهای را شامل می شد. برای بیش از ۴۰۰ سال، دانیانگ[ ۳] در محل تلاقی رودخانه های دان و شی[ ۴] [ ۵] و در نزدیکی شهرستان شیچوان امروزی پایتخت چو بود، ولی بعدها پایتخت به یینگ منتقل شد. خاندان چو در ابتدا نام طایفه ای نای ( 嬭 ) را داشتند که بعدها می ( 芈 ) نوشته شد. آنها همچنین نام نسب یان ( 酓 ) را داشتند که بعداً شیونگ ( 熊 ) نوشته شد. [ ۶] [ ۷]
در اساطیر چینی، طبق افسانه هایی که در سوابق مورخ بزرگ نوشته سیما چیان آمده است، خاندان حاکم چو از نسل امپراتور زرد و نوه و جانشین او ژوانشو هستند. ووهویی ( 吳回 ) نوه ژوانشو توسط امپراتور کو مسئول آتش شد و لقب ژو رونگ را به او داد. پسر ووهویی، لوژونگ ( 陸終 ) شش پسر داشت که همگی با سزارین زاده شدند. جوان ترین آن ها، جیلیان، نام خانوادگی می را برگزید. [ ۸] نواده جیلیان، یوشیونگ، آموزگار پادشاه ون ژو ( ۱۰۹۹ - ۱۰۵۰ پ. م ) بود. پس از اینکه ژو، دودمان شانگ را سرنگون کرد، پادشاه چنگ ( ۱۰۴۲ - ۱۰۲۱ پ. م ) به پسر نوه یوشیونگ، شیونگ یی، سرزمینی برای حکمرانی در چو و لقب مووروثی 子 ( به معنای نایب فرمانروا ) اهدا نمود. سپس نخستین پایتخت چو در نانیانگ ( شیچوان کنونی در هنان ) تأسیس شد. [ ۸]
در سال ۹۷۷ پ. م، قایق پادشاه ژائو ژو در حین لشکرکشی علیه چو غرق شد و او در رودخانه هان غرق شد. پس از این مرگ، ژو دیگر گسترش خود را به سمت جنوب متوقف کرد و به قبایل جنوبی و چو اجازه داد تا خیلی زودتر از ایالت های شمال، خودمختاری خود را گسترش دهند. نایب فرمانروای چو شیونگ چو، ایالت ای را در ۸۶۳ پ. م سرنگون کرد و متعاقباً پایتخت آن ایژو را به یکی از پایتخت های خود تبدیل کرد. [ ۹] در سال ۷۰۳[ ۱۰] یا ۷۰۶[ ۱۱] پ. م، شیونگ تونگ فرمانروای چو شد.