ایساغوجی

ارسطو را به زبان امروز می توان به یک جِنی یا نابغه یا اعجوبه فکری تشبیه نمود که ایده های خردمندان قدیمی تر از خودرا آنچنان پیچانده و هرکدام از آنها را به سنگ تبدیل نموده و لب یک چاه عمیق مثل یک دیوانه نشسته بوده باشد و آن سنگ ها را یکی پس از دیگری درون آن انداخته و از بازگشت طنین یا پژواک برخورد آنها به ته چاه به گوش خود لذت برده بوده باشد . طوریکه دیگر صد ها خردمند دیگر نتوانند آن سنگ ها از درون آن چاه بیرون بکشند.
به عنوان مثال قبل از تولد افلاطون و ارسطو، دموکریت فیلسوف برجسته یونان باستان دو نوع تحلیل ( Analytica ) را روی بینهایت حقیقی و واقعی به روش منطقی و عقلانی یعنی علمی انجام داده است ؛ یکی تقسیم در کلیه جهات بسوی درون که به نظریه اتمی معروف است و دیگری در کلیه جهات بسوی بیکرانی و بیشماری که امروز به تئوری کیهان ها یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار در حال معروف شدن است. تحلیل اول و دوم ارسطو در اُرگانون ( Organon ) ساز دیگری را نواخته و با آن رقصیده است تا دو تحلیل یا تجزیه و یا تقسیم بینهات توسط دموکریت.
یکی دو تا نکته جالبتر در همان کتاب :
Topik ( لاتین : topica و یونانی با حروف لاتین به شکل topoi با تلفظ تو پوئی ) . کلمه یونانی تو پوئی در اصل و ریشه فارسی بوده است به معنای درون جوئی یا باطن شناسی.
Peri hermeneias با تلفظ پِری هِر منای یاس جمع هِر مِنی . مترجمین این کلمه را به اینتر پرِتاسیون یا تفسیر ترجمه کرده اند ( de interpretione ) .
پِری به زبان یونانی به معنای اولیه یا آغازین و یا مقدمه و hermeni با تلفظ هِر مِنی همان هَر مَنی فارسی بوده است به معنای منِ هر موجود زنده نباتی و حیوانی و انسانی در آفرینش اولیه. ضمیر اول شخص مفرد من امروز بین فارسی زبانان به نفس معروف است و واژه هرمنوتیک از دیدگاه خود ارسطو با تغییر فرم این دو واژه فارسی، به معنای من شناسی یا شناخت نفس بوده است و هیچ ربطی به یک موجود اسطوره ای یونانی و همتای مصری آن به نام هِرمِس نداشته و ندارد.
لذا پِری هِر مِنی از دیدگاه خود ارسطو به معنای من هر موجود زنده ای در آفرینش اولیه یا بنیادین و یا آغازین بوده است، گرچه ارسطو به قدیمی بودن و باز و بیکران بودن جهان و غیر حادث بودن آن مثل خدا باور داشته است.

Idea با تلفظ آی دیا و Idee با تلفظ ایده ، عنوانی است که افلاطون با آن موجوداتی را نامیده است که محسوس نیستند و با حواس پنجگانه غیر قابل دریافت و درک و هر کدام در کمال ایده آل خوبی و زیبایی آفریده شده و جای آنها در عالمی است به نام عالم ایده ها یا عالم اعلا و یا ماوراء طبیعت و موجودات زنده و غیر زنده موجود در عالم محسوسات یا طبیعت هرکدام کپی های ناقصی از آن الگوها یا مثال ها ( مُثُل ) و یا سرمشق های ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر و جاودانه اند و رابط اصلی آن عالم نیمه بیکران و ماورائی و این عالم متناهی و مادون پدیده ای است تحت عنوان روان. مهاجرت این موجود غیر محسوس یا ایاب و ذهاب و یا آمدن و رفتن اش بین این دو عالم اقتباسی است از حلول روان یا تناسخ در آئین هندوان بدون توجه و منهای چرخه تولد و مرگ. به این سوال که چرا روان آن عالم خوب و زیبا و بی نقص را به دلخواه خویش ترک می کند و وارد دنیای محسوسات پر از نقص و درد و رنج و جنگ و بیماری می شود، توسط خود افلاطون و پس از وی تاکنون یک پاسخ روشن و حقیقی و منطبق بر واقعیت و قانع کننده داده نشده است. پور فیری در ایسا گوگه سعی می کند که به این سوال پاسخ دهد و مقولات یا مفاهیم پنج گانه افلاطون و مقولات ده گانه ارسطو و مقولات دهگانه ( ۵ تا مادی و ۵ تا روحی ) استاد مستقیم اش یعنی پلوتین ( فلوطین : ترجمه عربی ) را با هم همگام نماید و آنها را آشتی و در طول همدیگر قرار دهد. یکی از دلایل ارائه شده توسط وی در پاسخ گویی به سوال مطرح شده این است که روان و بدن عاشق و معشوق همدیگر می باشند و مثل کهربا و کاه یا آهن ربا و آهن همدیگر را جذب می نمایند.
شاید افلاطون با ضمیر اول شخص من به زبان انگلیسی آن زمان و امروز یعنی I با تلفظ آی آشنایی داشته است. حال در واژه Idea حرف اول را از سمت چپ کنار بگذاریم ، آنگاه dea باقی می ماند و اگر از طریق بازی کابلا ( ka ba la ) این سه حرف را به شکل عدد بنویسیم به 451 تبدیل می شود و می توان ارغام را باهم جمع نمود و به عدد 10 رسید و یا دو تا پنج 55 . لذا این احتمال قریب یا نزدیک به حقیقت می باشد که در مرکز فعالیت ها و کارکرد قوای ادراکی فهم و عقل افلاطون بر روی دریافت های حواس پنجگانه بر اثر مشاهدات ژرف و عمیق ظاهر و باطن خود و افراد انسانی در زمینه های وجودشناسی و انسان شناسی و یا خود شناسی تصور زیر به شهود رسیده باشد : I یا آی و یا من 10 تا می باشم که از 5 تا مرد و 5 تا زن در عالم ایده ها در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی و هنرمندی و دانایی و توانایی آفریده شده و از حیات یا زندگی جاودانه برخوردار گردیده ام. Idee به زبان آلمانی همان ایده میباشد. در این زبان ضمیر اول شخص مفرد یعنی من به شکل Ich با تلفظ ایش نوشته و خوانده می شود و هستی یا وجود واقعی و عینی به شکل Dasein با تلفظ دازاین ( در عوض هستی یا وجود محض به شکل Sein با تلفظ زاین ) . حال دو حرف اول واژه Idee را کنار بگذاریم ، آنگاه e e باقی می ماند که به شکل عدد معادل با 5 5 می باشد. اگر Id را مخفف وجود واقعی من در در نظر گیریم، آنگاه از دیدگاه اول شخص مفرد مثل افلاطون به 5 و 5 می رسیم به شکل : Ich bin 55 و bin با تلفظ بین به معنای هستم . واژه فارسی ایده هم در اصل مخفف " این 10 " می باشد، یعنی این فرد انسانی از ۵ مرد و ۵ زن آفریده شده است. واژه باستانی - اوستایی " خویدوده " که زرتشت و شاگردان مستقیم وی با تلفظ ریشه ای و معنای اصلی آن آشنایی و علم و آگاهی نداشته و پیروان وی هم در طول تاریخ تاکنون رمز آنرا نگوشده اند و اوستا شناسان غربی هم به علت عدم آشنائی و علم و آگاهی آنرا اشتباها و مخالف حقیقت به ازدواج با محارم ترجمه و تفسیر و معنا کرده اند، خطاب به تک تک افراد انسانی در اصل و ریشه به معنای 《خود تو ده تائی 》 بوده است.
در طول تاریخ تاکنون بعضی از خردمندان و آموزگاران و معلمین و اساتید یافت شده و می شوند که همیشه بعضی از راز ها و یا اصلی ترین آنها را به شاگردان خود هرگز فاش نمی نمایند و آنرا برای خود نگاه می دارند. شاید از ترس اینکه یکی از شاگردان معنای آن راز را بتواند روشن تر و حقیقی تر از خود استاد شرح و توضیح دهد و بیان کند و از آن طریق نام شاگرد در میدان رقابت نام ها از نام استاد سبقت بگیرد و معروف تر شود و نام استاد در سایه و رکاب نام شاگرد قرار گیرد و به تدریج از نفس بیافتد و از میدان مسابقه خارج شود.
شاید افلاطون به این دلیل راز را ( یعنی من ده تا هستم ) به ارسطو فاش ننموده باشد و فکر و خیال شاگرد برجسته خویش را مشغول مقولات و مفاهیم نموده باشد که تا آخر عمر مثل شکارچی کلیه جنگل ها و کوها و دشت ها و صحرا ها و بیابان ها و چمن زار ها و بوستان ها و گلستان ها را تشنه لبان در پی دست یابی به معنای نهفته در پشت پرده ظاهر یکی از الفاظ مهم و جاری شده از زبان استاد را جسجو کند و خاک هستی و طبیعت و کیهان را زیر و رو کند و به آب مراد ( من هم مثل استاد گرامی 10 تاهستم ) نرسد. شاید استادی مثل افلاطون دل پر خونی از دست یک شاگرد اعجوبه مثل ارسطو داشته بوده باشد. بهر حال ارسطو توانست که ایده های غیر قابل دستیابی و غیر محسوس استاد را از آسمان پایین بکشد و آنها را در باطن موجودات محسوس قرار دهد و به مهاجرت روان بدون چرخه تولد و مرگ استاد پایان بخشد.