محیی الدین ابن عربی

[ویکی فقه] اِبْن ِ عَرَبی ، ابوعبدالله محیی الدین محمد بن علی بن محمد بن العربی الحاتمی (۵۶۰-۶۳۸ق /۱۱۶۵-۱۲۴۰م )، معروف به شیخ اکبر، اندیشمند، عارف و صوفی بزرگ جهان اسلام .وی در مشرق ، ابن عربی خوانده می شود تا از ابوبکر ابن العربی (د ۵۴۳ق /۱۱۴۸م )، قاضی ، محدث و فقیه اندلسی ، متمایز گردد.
ابن عربی در ۲۷ رمضان ۵۶۰ق /۷ اوت ۱۱۶۵م در شهر مُرسیه ، در جنوب شرقی اندلس به جهان چشم گشود.در برخی از منابع زاد روز او دوشنبه ۱۷ رمضان ۵۶۰ آمده است ،
ابن دمیاطی ، احمد، المستفاد من ذیل تاریخ بغداد ابن نجار، به کوشش قیصر ابوفرح ، ج۱، ص۲۸، به نقل از ابن نجار، بیروت ، دارالکتب العلمیة.
ابن عربی از دودمان عربی کهنی بوده و سلسله نسب وی به حاتم طایی می رسیده است ، چنان که خود «الطائی الحاتمی » را به دنبال نام خویش می آورد.
ابن عربی ، محمد، ج۴، ص۵۵۳، الفتوحات المکیة، بولاق ، ۱۲۹۳ق .
زندگی و منش محی الدین ابن عربی، از شگفتی های روزگار است. برخی معتقدند در تاریخ عرفانی اسلامی، کسی در گستردگی اطلاعات، فراوانی استادان و بسیاریِ تعداد نوشته به پایه وی نمی رسد.وی بر اثر تلاش و تکاپوی فراوان، توانست از محضر استادان سرشناس زمان خود بهره برد و از آنان اجازه نقل حدیث بگیرد که شمارشان به هفتاد کس می رسد.او توانست نظام فکری جداگانه و ویژه ایجاد کند که هنوز هم محور بینش های عرفانی در جهان اسلام است. برخی، تعداد نوشته های وی را ۸۴۸ کتاب و رساله دانسته اند.
تسخیر اسپانیا
...