نبرد پانیوم

نبرد پانیوم /pəˈnaɪ. əm/ ( همچنین به عنوان پانیون، یونانی باستان: Πάνειον نیز شناخته می شود در سال ۲۰۰ پ. م در نزدیکی پانیوم ( بانیاس امروزی ) بین نیروهای امپراتوری سلوکی و امپراتوری بطلمیوسی به عنوان بخشی از جنگ پنجم سوریه صورت گرفت. سلوکیان توسط آنتیوخوس سوم رهبری می شدند، در حالی که ارتش بطلمیوسی توسط اسکوپاس از اتولی رهبری می شد. سلوکیان به پیروزی کامل دست یافتند و ارتش بطلمیوسی را نابود کردند و استان سول - سوریه را فتح کردند. این شکست ضربه سختی به بطلمیوسی ها وارد کرد و آن ها دیگر قدرت بزرگ مستقلی نبودند. آنتیوخوس جناح جنوبی خود را تثبیت کرد و شروع به تمرکز بر درگیری با جمهوری روم کرد.
در سال ۲۰۲ پ. م، بطلمیوس پسر تراسیا، فرماندار بطلمیوسی سول - سوریه، به طرف آنتیوخوس سوم، فرمانروای امپراتوری سلوکی، پناهنده شد. [ ۱] آنتیوخوس از پاییز ۲۰۱ پ. م، تا زمستان به سوریه حمله کرد و بیشتر استان، از جمله شهر غزه را اشغال کرد. [ ۱] فرمانده بطلمیوسی اسکوپاس اتولیایی در زمستان آن قسمت از استان را دوباره پس گرفت. [ ۱] آنتیوخوس ارتش خود را در دمشق جمع کرد و در تابستان ۲۰۰ پ. م با ارتش بطلمیوسی در نهر پانیوم در نزدیکی کوه هرمون مقابله کرد. [ ۱]
خط مقدم بطلمیوسی چهار کیلومتر عرض داشت. [ ۱] بال چپ در دشت پایین فلات پانیوم مستقر شد. [ ۱] آن ها شامل ۲۵۰۰۰ تا ۳۲۰۰۰ فالانژ مهاجر مقدونی به فرماندهی بطلمیوس پسر آئروپوس بودند. [ ۱] آن ها بهترین سربازان امپراتوری بودند. [ ۱] فرماندهی کل در اختیار یک ژنرال مزدور اتولیایی به نام اسکوپاس اتولیایی بود که ۶۵۰۰ مزدور اتولیایی شامل ۶۰۰۰ پیاده و ۵۰۰ سواره نظام را با خود آورد. [ ۱]
آنتیوخوس احتمالاً حدود ۷۰۰۰۰ سرباز داشت که بیشتر آن ها در نبرد رافیا در ۲۱۸ پ. م شرکت داشتند. [ ۱] پس از تسخیر مجدد ساتراپی های بالا در سال های گذشته، می توانست از پایگاه منابع بزرگ تری نسبت به قبل استفاده کند. [ ۱] پولیبیوس از حضور کاتافراکت ها، سربازان تارانتو، فالانژها، هیپاسپیست ها، فیل های جنگی و جنگ جویان سبک را در صفوف ارتش سلوکی نام می برد. [ ۱]
آنتیوخوس کوچک، پسر اول آنتیوخوس سوم، فرماندهی کاتافراکت های ارتش سلوکی را بر عهده گرفت و شبانه تل حمرا، کوهپایه ای از کوه هرمون را تصرف کرد. [ ۱] کاتافراکت ها نبرد را با حمله و شکست سریع سواره نظام بطلمیوسی تحت فرمان بطلمیوس آغاز کردند. [ ۱]