ابن ایاز

[ویکی فقه] اِبْن ِ اِیاز، ابومحمد جمال الدین حسین بن بدر بن ایاز (د ۶۸۱ق / ۱۲۸۲م )، از علمای نحو می باشد.
از زندگی او هیچ نمی دانیم . کسانی که او را دیده اند، نیز اطلاع روشنی از احوال او نداده اند. شرف دمیاطی (د ۷۰۵ق /۱۳۰۶م ) که در ۶۵۰ق /۱۲۵۲م در بغداد بوده ، او را در زی ّ سپاهی زادگان دیده است که نزد سعد بیّانی علم نحو می آموخته است . حتی ابن فوطی که ظاهراً نزد او شاگردی می کرده ، چیزی از احوالش نقل نکرده است ، تنها یک بار می گوید که القوّاس موصلی در خدمت «شیخنا» نحو خوانده است.
ویژگی
اندکی بعد صفدی می نویسد که وی استاد صرف و نحو (العربیة) در مدرسه مستنصریه بغداد بود، سیوطی نیز به استناد گفته ابن رافع در تاریخ بغداد همین سخن را تأیید کرده ، می گوید: او مردی نرم خوی و در علم صرف و نحو یگانه زمان بود، سیوطی ، سپس قول چند تن از بزرگان را در شرح اطلاعات نحوی او برمی شمارد، وی در علم حدیث نیز دستی داشت و از شیوخ این علم اجازت یافته بود، به خصوص می دانیم که نزد ابن قبیطی «یک جزء، حدیث استماع » نمود. با این همه ابن ایاز از روایت حدیث خودداری می کرد.
شاگردان
از میان شاگردان او تنی چند در شمار مشاهیر درآمده اند، از آن جمله عزالدین قواس و نیز به گفته مصطفی جواد، تاج الدین بن سباک است
آثار
...