ابوشامه

لغت نامه دهخدا

ابوشامه. [ اَ م َ ] ( اِخ ) شهاب الدین عبدالرحمن بن اسماعیل بن ابراهیم بن عثمان دمشقی مقدسی مقری و نحوی و مورخ و ادیب و فقیه شافعی. پدروی اسماعیل به بیت المقدس میزیست و سپس به دمشق شد ومولد ابوشامه بدمشق است به سال 596 هَ. ق. یا 599 و از آنرو او را ابوشامه گفتند که خالی بر بالای ابروداشت. وی از دمشق به اسکندریه رفت و حدیث و فقه و ادب و دیگر دانشها بدانجا فرا گرفت و تولیت دارالحدیث اشرفیه بدو مفوض گشت. او را تصانیف بسیار است از هرقبیل و از آن جمله : کتاب ازهارالروضتین فی اخبار الدولتین النوریة و الصلاحیة. مقدمة فی النحو. المرشدالوجیز فی علوم تتعلّق بالقرآن العزیز. المقتفی فی منعةالمصطفی. کتاب البسمله. شرح الشاطبیه. نظم مفصل زمخشری. کتاب الباعث علی انکار الحوادث. کتاب الضوءالساری الی معرفة رؤیةالباری. اختصار تاریخ دمشق تصنیف ابن عساکر. وفات وی به سال 665 هَ. ق. بود. و صاحب حبیب السیر قسمتی از تاریخ ایوبیان را از کتاب ازهارالروضتین او نقل کرده است. رجوع به حبط ج 1 ص 404 شود.

فرهنگ فارسی

نحوی و مورخ و ادیب و شاعر شافعی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَبو شامه، ابوالقاسم شهاب الدین عبدالرحمن بن اسماعیل بن ابراهیم مقدسی (۲۳ ربیع الآخر ۵۹۹ ـ ۱۹ رمضان ۶۶۵ق/۹ ژانویه ۱۲۰۳ ـ ۱۳ ژوئن ۱۲۶۷م)، فقیه، محدث، ادیب و مورخ دمشقی شافعی مذهب می باشد.
که به سبب خال بزرگی که بر بالای ابروی چب داشت، به ابوشامه معروف شد، نام او را محمد بن عبدالرحمن نیز آورده اند.
جد
نیای بزرگش محمد بن احمد بن علی طوسی بود و ابوشامه خود حدس می زند که وی صوفی و امام مسجد صخره بیت المقدس بوده که در شعبان ۴۹۲ ق به دست صلیبیان کشته شد و سپس فرزندش از بیت المقدس به دمشق رفتند.
زندگی
ابوشامه در دمشق زاده شد و از خردسالی به حفظ قرآن و آموختن علوم مشتاق بود، در ۶۲۱ق/ ۱۲۲۴ م همراه پدر به زیارت کعبه رفت، سال بعد نیز دوباره حج گزارد و در ۶۲۴ق به بیت المقدس و در ۶۲۸ق به مصر رفت و در شهرهای قاهره، دمیاط و اسکندریه از دانشمندان بهره ها برد.
اساتید
...

پیشنهاد کاربران

بپرس