ایروی دهانی - حلقی ( به انگلیسی: oropharyngeal airway ) که بیشتر با نام ایروی دهانی یا به اختصار ایروی ( به انگلیسی: airway ) نامیده می شود، وسیله ای است که برای باز نگه داشتن دهان بیمار از آن استفاده می شود. زمانی که فرد ناهوشیار است عضلات فک شل شده و این باعث شل شدن زبان و به عقب رفتن آن و در نتیجه انسداد در راه هوایی می شود، این وسیله مانع به عقب برگشتن زبان شده و انسداد راه هوایی بیمار را بر طرف می کند. [ ۱]
این وسیله توسط آرتور ارنست گودل ابداع شد. این وسیله در سایزهای مختلف از جمله سایز نوزادان تا سایز بزرگسالان وجود دارد. همچنین از این وسیله در مراقبتهای قبل بیمارستانی یا در زمان کوتاهی بعد از بیهوشی جهت مدیریت پیشرفته راه هوایی یا در زمانی که روش های دستی مانند مانور کشیدن چانه به بالا و مانور سر به عقب/چانه به بالا کافی به نظر نمی رسند استفاده می شود.
این وسیله توسط پرسنل آموزش دیده اورژانس یا سایر افراد کادر درمان در زمانی که لوله گذاری تراشه ممکن نیست یا توصیه نمی شود یا مشکل خاصی برای مدت کوتاهی وجود دارد استفاده می شود.
از این وسیله فقط برای بیماران غیرهوشیار استفاده می شود، زیرا استفاده برای بیماران هوشیار یا نیمه هوشیار موجب فعال شدن رفلکس گگ و در پی آن ایجاد تهوع و استفراغ و در نهایت به شکل بالقوه موجب بیشتر شدن انسداد راه هوایی بیمار خواهد شد. در مقابل برای بیماران هوشیار یا نیمه هوشیار از ایروی بینی استفاده می شود چون موجب تحریک رفلکس گگ نمی شود.
برای تعبیه این وسیله در دهان بیمار نیاز است که سایز مناسب آن انتخاب شود تا نهایت اثربخشی و کمترین آسیب ( مانند تروما ) را به دنبال داشته باشد.
با اندازه گیری فاصله زاویه فک تا دهان می توان سایز مناسب ایروی را به دست آورد. ایروی را به شکل برعکس یعنی طوری که انتهای آن روبروی سقف دهان باشد وارد دهان کرده و پس از برخورد آن با حلق آن را ۱۸۰ درجه می چرخانند. این روش این اطمینان را ایجاد می کند که زبان آسیب نبیند و همچنین زبان به انتهای حلق فرستاده نشود. [ ۱]
روش جایگزین که معمولاً برای کودکان و نوزادان استفاده می شود به این شکل است که زبان را با یک وسیله نگه داشته و ایروی را داخل دهان قرار می دهند. [ ۱]
زمانی که فرد هوشیار می شود یا رفلکس بلع بیمار فعال می شود و یا اینکه یک راه هوایی پیشرفته مانند لوله تراشه برای بیمار تعبیه می شود می توان ایروی را بدون چرخاندن از دهان بیمار خارج کرد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین وسیله توسط آرتور ارنست گودل ابداع شد. این وسیله در سایزهای مختلف از جمله سایز نوزادان تا سایز بزرگسالان وجود دارد. همچنین از این وسیله در مراقبتهای قبل بیمارستانی یا در زمان کوتاهی بعد از بیهوشی جهت مدیریت پیشرفته راه هوایی یا در زمانی که روش های دستی مانند مانور کشیدن چانه به بالا و مانور سر به عقب/چانه به بالا کافی به نظر نمی رسند استفاده می شود.
این وسیله توسط پرسنل آموزش دیده اورژانس یا سایر افراد کادر درمان در زمانی که لوله گذاری تراشه ممکن نیست یا توصیه نمی شود یا مشکل خاصی برای مدت کوتاهی وجود دارد استفاده می شود.
از این وسیله فقط برای بیماران غیرهوشیار استفاده می شود، زیرا استفاده برای بیماران هوشیار یا نیمه هوشیار موجب فعال شدن رفلکس گگ و در پی آن ایجاد تهوع و استفراغ و در نهایت به شکل بالقوه موجب بیشتر شدن انسداد راه هوایی بیمار خواهد شد. در مقابل برای بیماران هوشیار یا نیمه هوشیار از ایروی بینی استفاده می شود چون موجب تحریک رفلکس گگ نمی شود.
برای تعبیه این وسیله در دهان بیمار نیاز است که سایز مناسب آن انتخاب شود تا نهایت اثربخشی و کمترین آسیب ( مانند تروما ) را به دنبال داشته باشد.
با اندازه گیری فاصله زاویه فک تا دهان می توان سایز مناسب ایروی را به دست آورد. ایروی را به شکل برعکس یعنی طوری که انتهای آن روبروی سقف دهان باشد وارد دهان کرده و پس از برخورد آن با حلق آن را ۱۸۰ درجه می چرخانند. این روش این اطمینان را ایجاد می کند که زبان آسیب نبیند و همچنین زبان به انتهای حلق فرستاده نشود. [ ۱]
روش جایگزین که معمولاً برای کودکان و نوزادان استفاده می شود به این شکل است که زبان را با یک وسیله نگه داشته و ایروی را داخل دهان قرار می دهند. [ ۱]
زمانی که فرد هوشیار می شود یا رفلکس بلع بیمار فعال می شود و یا اینکه یک راه هوایی پیشرفته مانند لوله تراشه برای بیمار تعبیه می شود می توان ایروی را بدون چرخاندن از دهان بیمار خارج کرد. [ ۱]
wiki: ایروی دهانی