بهارلو

بهارلو (سیونیک). بهارلو ( به لاتین: Baharlu ) یک منطقه مسکونی سابق در ارمنستان است که در استان سیونیک واقع شده است. بهارلو در
کیلومتری شمالغرب کاپان، مرکز استان سیونیک واقع شده است. خصوصیات ' نفر جمعیت دارد و در ارتفاع متر بالاتر از سطح دریا قرار گرفته است.

بَهارلو
قبیلۀ بزرگ ترک، احتمالاً از قبایل ایوه، از گروه های اتحادیۀ قبیله ای قراقویونلو، منسوب به قلعۀ بهار در خاک کردستان. بهارلوهای ایران عمدتاً در دیزج رود مراغه، بهار همدان و داراب فارس سکونت دارند و به کلی یک جانشین شده اند. رستم خان بهارلو (از بهارلویان مراغه) در ۱۱۶۲ق حاکم تبریز بود. بخشی از توپچیان ارتش ایران در دورۀ قاجاریه از این مردم بودند. علی شکر بیگ بهارلو، سرکردۀ بهارلویان همدان، از بزرگان دولت جهان شاه قراقویونلو بود. ناحیۀ همدان به واسطۀ حکومت چندسالۀ او (احتمالاً ۸۵۱ـ۸۶۰ق) بیش از ۳۰۰ سال به قلمرو علی شکر معروف بود. بیرم خان و پسرش عبدالرحیم خان خانان، سرداران معروف همایون شاه و اکبرشاه گورکانی، اعقاب پیرعلی بیگ فرزند علی شکر بیگ بودند. بهارلوهای فارس، از ایلات خمسه اند و از حدود ۱۵۰ سال پیش به تدریج چادرنشینی را ترک گفته و امروزه به کلی یک جا نشین شده اند. سردسیر آنان در کمین و رامجرد و مرودشت و گرمسیرشان صحرای ایزدخواست لارستان و داراب بود. تمام این مردم در شهرستان داراب و بعضی نواحی اطراف آن اسکان دارند. جمعیت بهارلوهای فارس در قرن پیش قریب ۸هزار خانوار بود. حکومت این مردم از قرن ۱۳ق در اختیار خاندانی از تیرۀ احمدلو قرار گرفت. بهارلوهای فارس به سبب رقابت خوانین و مداخلات خانوادۀ قوام الملک و سختی معیشت و تعدیات همسایگان، قریب ۱۰۰ سال، یکی از ارکان ثابت اغتشاش های فارس بودند. آخرین شورش آن ها در حدود ۱۳۰۸ق صورت گرفت.